WWE '12

Gespeeld op PlayStation 3, ook verkrijgbaar voor Xbox 360 en Wii

Hoewel de worstelfederatie WWE wereldwijd steeds minder populair wordt, blijven de games in trek. Jaarlijks gaan ze (vooral in Amerika) als warme broodjes over de toonbank. Maar de laatste jaren is de serie compleet gestagneerd. Het liep achter op alle mogelijke vlakken en het was gewoon geen leuk spel meer. THQ probeert het dit jaar met een nieuwe naam voor de game (WWE 12 in plaats van Smackdown vs Raw 2012) en met geheel nieuwe gameplay die de serie weer geweldig moet maken. Is het de worstelboer gelukt, of kan deze rebranding erg snel de prullenbak in?

Met WWE '12 wil THQ duidelijk terug naar de worstelgame die nog steeds bekend staat als beste worstelgame ooit: WWF No Mercy. Door iets slomere en realistischere gameplay willen ze de gameserie weer terugbrengen naar de hoogtijdagen. Je kunt duidelijk zien dat er grote verbeteringen in WWE '12 zitten, maar zo goed als No Mercy is het niet geworden.

Meppen met stoelen
Het grootste probleem in de vorige titels, was het gebrek aan opbouw in de wedstrijden. Potjes duurden of belachelijk lang (dertig minuten of langer) of belachelijk kort (binnen een minuut klaar). In dit deel is dit een stuk verbeterd. Potjes duren eigenlijk allemaal tussen zeven en vijftien minuten, wat perfect is voor een worstelspel. De opbouw in de moves doet ook terugdenken aan No Mercy. In het begin van de wedstrijd doe je allemaal lichte moves. Naarmate de wedstrijd vordert doe je met dezelfde knop een veel grotere move. Hierdoor is de pacing van de game veel beter geworden. Je gaat je richten op bepaalde lichaamsdelen om die met grote moves uit te kunnen schakelen. Wanneer je je blijft richten op bijvoorbeeld iemand zijn benen door erop te slaan, schoppen of er uiteraard een stoel tegen te gooien worden de benen van de tegenstander zwak. Hierdoor is hij/zij niet meer in staat om jou op te tillen en kun je de wedstrijd makkelijker afmaken.

Hier komt dus meer tactiek bij kijken. Dit hebben ze gedaan met een nieuwe feature, de ‘Predator Mode’, wat er gewoon op neerkomt dat je met een van de vier knoppen bepaalt op welk lichaamsdeel je richt. Het voegt zeker wat toe aan wedstrijden. Wel voelen de potjes hierdoor soms aan als een ‘taak’. Wanneer je in het zoveelste gevecht weer bezig bent met het afmaken van de armen word je er soms wel moe van. Want met al die modes die aanwezig zijn zal je veel wedstrijden moeten spelen.

De hoofdmode van de game is Road to Wrestlemania (RTWM), waarin je een jaar speelt met een van de drie worstelaars en een heel verhaal afwerkt. Voorgaande jaren was dit altijd een van de leukste dingen om te doen in de game, maar helaas is het dit jaar een stuk minder goed uitgewerkt. Dit komt vooral omdat alles zo scripted is. Worstelwedstrijden draaien natuurlijk om dat je alles kan doen wat je zelf wil. Tafel in de brand zetten en je tegenstander er doorheen gooien? Sure. Van een twintig meter hoge kooi met een salto naar beneden springen? Alles is mogelijk. Maar in de RTWM-mode ben je vooral bezig om de stukjes te spelen tussen de verhaallijnen door. Zo krijg je aan het begin van de wedstrijd exact te zien wat je moet doen. Dus versla die op deze manier en doe dat daar. Het is zelfs zo, dat je soms wint maar volgens de verhaallijn moet verliezen. Na je overwinning zie je alsnog een cutscene waarin je verliest. Het is hierdoor een van de minst leuke modes uit de game geworden.

Rock & Stone
Welke mode wel een stuk beter is geslaagd om het WWE-gevoel op te roepen, is de WWE Universe Mode. De Universe Mode is eigenlijk een oneindig lange aaneenschakeling van shows en wedstrijden. Zo speel je (of simuleer je) alle shows die in het echt ook plaatsvinden. Hierin kun je laten kiezen om de AI alle verhaallijnen te laten maken, maar je hebt hier zelf ook invloed op. Het blijft altijd leuk om The Rock en Stone Cold Steve Austin een tag team te laten vormen en hiermee alles en iedereen aan gort te schoppen. Door zijn oneindigheid blijf je soms wel uren bezig met WWE Universe, ook al kijk je soms meer naar statistieken dan dat je speelt.

Grafisch gezien loopt de game helaas nog wel achter, hoewel de worstelaars lijken op hun evenbeeld, zie je duidelijk dat de game een nieuwe engine nodig heeft. Het draait nog steeds op dezelfde engine als de PlayStation 2-versie en dat is zeker aan het eind van 2011 te oud. Ook is het raar om te zien dat na al die jaren er nog steeds meer nieuwe bugs bijkomen. Sommige wedstrijden worden echte bugsfest met worstelaars die links en rechts verschijnen en verdwijnen, knoppen die niet werken en zo kan ik nog wel doorgaan.

Conclusie:
THQ en Yuke’s hebben met WWE '12 duidelijk vooruitgang geboekt ten opzichte van de vorige games. Maar toch is het nog niet zo goed als de betere worstelgames. Matige gamemodes en repetitieve gameplay zorgt er vaak voor dat je het spel niet uren achter elkaar blijft spelen. Toch biedt deze game hoop voor de toekomst. WWE '12 is dan nog lang niet perfect, maar leuk is het zeker.