The Elder Scrolls V: Skyrim

For our land! For our home!
Zo kun je dus veel, heel veel, doen in de game. Je zou het spel, wanneer je alleen de hoofdverhaallijn speelt, binnen 25 uur uit kunnen spelen. Maar de 99% die dat niet doet is voorlopig zijn leven kwijt. Je bent niet tientallen uren bezig met Skyrim, maar minimaal honderd. Zo heb ik bijna elk mogelijk uurtje dat ik vrij had kunnen spelen, wat ongeveer neer kwam op vijftig uur. In deze vijftig uur heb ik het gevoel dat ik werkelijk niets heb gedaan. Er zijn pas twee missies van de hoofdverhaallijn voorbij gegaan en aan de sidequest komt maar geen einde. Met nog zo’n dertig openstaande sidequests en 24 ‘misc. quests’ voelt dit spel overweldigend aan. Zo erg zelfs dat het mij even te veel werd. Een paar dagen zonder de wereld van Skyrim om je heen is precies wat ik nodig had, weg van mijn virtuele leven als Dohvakin en weer terug naar mijn normale leven. En wat doe je in het normale leven? Juist, met anderen over Skyrim praten.

For the High Hrothgar's blood!
Want dat is wat de game zo goed maakt, iedereen beleeft de hele game anders. Zo heb ik ondertussen gesprekken gehad met mensen die stapsgewijs de game volgde en waarin alles werd uitgelegd. Ook waren er stoere krijgers bij die direct een paard jatte om de noordelijke bergen van Skyrim te bezoeken. Magiërs die al tientallen uren bezig zijn met de ‘Mage College’ en zich niet bemoeien met de problemen in de provincie. Of echte drakenstrijders, mensen die alleen maar bezig zijn met het uitroeien van het zogenaamde sprookje, de draken. Iedereen heeft zijn eigen verhaal in Skyrim, iedereen speelt de game anders en iedereen voelt zich een met zijn of haar Dragonborn in het spel. Uiteindelijk is dat het ultieme doel in een Role Playing Game, jezelf verplaatsen naar een andere gedaante in een andere wereld. Dit heeft Bethesda perfect neer weten te zetten.

For the Nords! For the Gods!
Skyrim is ook een prachtige ‘wereld’ om jezelf naartoe te verplaatsen. Het is een groot gebied waar het vooral heel koud is. Hoewel ze er genoeg bergen en sneeuw hebben om de Olympische Spelen daar te houden, zijn de inwoners liever druk bezig met andere dingen. Want bijna iedere inwoner heeft zijn eigen taak. Om als voorbeeld het dorpje eruit te pakken waar de meeste gamers als eerste langskomen, Riverwood. Een pittoresk dorpje waarin ik zomaar een lange tijd aan het wandelen ben om te genieten van de inwoners en hun bezigheid. De blacksmith haalt zijn wapens langs een slijpmachine, de houthakker zaagt gigantische stronken hout doormidden en de kinderen spelen samen met de gigantische hond op straat. Het is een prachtig gezicht, totdat er een draak langskomt die het hele zooitje in de fik zet.

For the sole single son
Want naast het genieten van de mooie dorpjes en de natuur is het natuurlijk ook nog steeds een game. Een avontuur als dit kent duizenden queeste. Van simpele missies zoals het doden van tien bandieten tot missies die simpel beginnen maar uitmonden in een groot verhaallijn van verraad en moord. Het goede is dat de opdrachten niet saai worden of als een ‘moetje’ aanvoelen. Ondanks dat het er zo veel zijn, zijn de missies heel gevarieerd. Zo is de game erg serieus, maar een geintje kan er wel vanaf. Ik ga uiteraard geen spoilers over de game geven, maar er zijn genoeg missies die grappig of zo bizar zijn dat je er hardop van moet lachen. Dit is een punt waarop Bethesda zich echt heeft verbeterd ten opzichte van hun vorige game.