NHL 12

Gespeeld op PlayStation 3, ook verkrijgbaar voor Xbox 360

IJshockey zorgt wekelijks voor veel commotie in Amerika en omstreken. In Vancouver slopen ze na een verliespartij de gehele stad en in Boston vieren ze groot feest na de gewonnen Stanley Cup. Met de emoties rond de ijshockeygames van EA valt het de laatste jaren mee. De games zijn ieder jaar wel van goede kwaliteit, maar er verandert bijna niets om ze interessant te houden voor de Europese markt. Dit jaar heeft EA een belofte gemaakt, de game zou de beste NHL-game tot nu toe zijn en er  zou veel veranderd moeten zijn. Maakt EA deze belofte waar of is de game een flater op het ijs?

Om maar direct met de deur in huis te vallen: EA heeft zich maar deels aan hun woord gehouden. De game is zowaar de beste NHL-game tot op heden, maar er zitten te weinig nieuwe features in de game om het echt nieuw te laten lijken. Het gaat vooral om de kleine ‘touches’ die NHL 12 echt goed maakt voor de fan van ijshockey. De pure rauwheid van het ijshockey komt in dit deel goed naar voren. Spelers verliezen nu soms hun helm of hun sticks na een goede bodycheck en het is nu zowaar mogelijk om spelers door het glas heen het publiek in te beuken. Dit is natuurlijk vooral leuk omdat het bijdraagt aan de gewelddadige sfeer van de sport, maar er verandert natuurlijk niets aan de gameplay met zulke toevoegingen.

IJsersterk
Nu is dat in principe ook niet al te erg, want de gameplay van de NHL-serie staat als een huis. Het spel heeft een heerlijk tempo en goals maken is, zoals we gewend zijn, erg pittig. Gelukkig scoort de tegenstander ook moeilijk, want in NHL 12 heeft EA besloten om de goalies hersenen te geven. Ze reageren adequaat op schoten en redden soms de meest onmogelijke pucks. De goalies spelen nu een hele belangrijke rol in de game, want om te scoren moet je zorgen dat je met hun speelt. Zorg dat ze uit hun goal bewegen, geef een snelle pass, daarna een fikse forehand en de buzzer gaat af.

te

Sfeer
Maar toch knaagt dat gevoel steeds dat er te weinig is veranderd. De game kent namelijk nog genoeg verbeterpunten. De scheidsrechters maken discutabele beslissingen, de A.I. maakt nooit een fout in de passing of met Icing en er kan nog genoeg worden gedaan aan de sfeer. De sfeer in de NHL-serie was een aantal jaren geleden nog indrukwekkend, maar ondertussen zijn we meer gewend. Titels zoals NBA 2K12 doen ons laten geloven alsof we naar de televisie kijken, terwijl je nog echt dat ‘game-gevoel’ hebt bij het kijken naar NHL 12. Dit moet toch zeker mogelijk zijn aangezien het hier maar om één grote league gaat.

Waar er te weinig sfeer is, is er wel iets anders in overvloed: modes. NHL 12 zit bomvol gamemodes. Zeker voor nieuwe gamers lijkt het mij niet vreemd als ze door de bomen het bos niet meer kunnen zien. Alleen voor de Be A Pro Mode zijn er al meerdere. Nu kun je ook bijvoorbeeld de carrière spelen van een legende uit de NHL-geschiedenis. Nieuw is de Ultimate Team Mode, welke exact hetzelfde is als de Ultimate Team Mode uit de FIFA-serie. Je maakt je team door pakjes kaarten vrij te spelen. In deze pakjes met kaarten zitten nieuwe spelers of tactieken. Uiteindelijk is het dus de bedoeling om hiervan een topteam te maken.

Kaal seizoen
Deze nieuwe mode is tevens de leukste mode van de game, want de andere modes zijn een beetje verwaarloosd. Ook bij een standaard Season Mode ontbreekt er gewoon te veel. Het is allemaal erg basis, je start een nieuw seizoen, je ziet een kalender met speeldata voor je en je moet wedstrijden hockeyen. Uiteindelijk doe je het daar ook voor, maar toch kon er best het een en ander aan toegevoegd worden. Een kleine cutscene hier en wat interactie daar had de boel al behoorlijk opgefleurd. Nu rust de game dus voornamelijk op de gameplay, wat gelukkig ijzersterk is.

Prachtig ijs
Wat ook een behoorlijk pluspunt van de game is zijn de graphics. De spelers zien er fotorealistisch uit en ook het ijs ziet er geweldig uit. Met elke schaatsbeweging zie je ook daadwerkelijk het ijs veranderen. De spelers die op de bank zitten zijn dit keer ook de correcte spelers en niet een rijtje generic faces op een rij. Maar vooral het publiek ziet er mooi uit, elk persoon in het publiek lijkt een mooi gemodelleerd individu die de sport allemaal anders beleven. De een juicht uitbundig, terwijl de ander liever rustig blijft zitten.

Conclusie:
EA heeft zich dus deels aan hun belofte gehouden. Er is te weinig veranderd om het een echte evolutie van de serie te noemen. Er zijn vooral kleine dingen veranderd die de game wat rauwer en grover maken. Een bodycheck voelt nu ook echt als een heerlijke beuk tegen je tegenspeler aan. De gameplay van NHL is voor de rest niet echt merkbaar veranderd, het is wat geoptimaliseerd waardoor het nu bijna perfectie benadert. Toch voelt de game niet ‘nieuw’ genoeg. In plaats van gamemodes te optimaliseren hebben ze er maar veel meer bijgegooid en de algemene sfeer is matig. NHL 12 moet het dus vooral hebben van de gameplay en aangezien deze bijna perfect is mag NHL 12 de beste ijshockeygame ooit worden genoemd.