ICO & Shadow of the Colossus HD

Exclusief voor Playstation 3

Het is heel makkelijk voor producenten om lekker snel te cashen met HD-collecties. Mij hoor je echter niet klagen. Games van de vorige generatie zien er beroerd uit op mijn HD-TV, dus ik verwelkom oude games met moderne jasjes met open armen. De Team ICO-games hebben de update eigenlijk ook hard nodig, aangezien hun grafische ambities de capaciteit van de PS2 voorbijschoten.

ICO is basaal uitgelegd een korte en simpele puzzelgame. Het gaat nooit veel dieper dan dozen op switches duwen en aan hendels trekken. Bovendien is het een escortmissie, een van de meest gehate gameplay-mechanieken sinds Ashley onze oren aan short schreeuwde (Help me Leon! LEON!!). Toch wisten de magiërs van Team ICO in 2001 met deze elementen een hele bijzondere game neer te zetten.

Ico is een jongen die hoorns op zijn hoofd heeft, hierdoor wordt hij uit zijn dorp verbannen en in een kasteel gevangen gezet. Hij weet uit zijn cel te ontsnappen en vanaf daar begint het avontuur. Het valt gelijk op dat er geen HUD in beeld is. Er wordt ook niet uitgelegd hoe de controls werken of wat je doel is. Al snel kom je Yorda tegen, een mooi en mysterieus meisje dat ook gevangen zat en een vreemde taal spreekt. Samen besluiten ze uit het kasteel te ontsnappen.

Vooral aan de besturing merk je dat het om een oude game gaat, de jongen beweegt houterig en de camera is slordig. Het is echter makkelijk te vergeven als je ziet hoeveel sfeer deze game ademt. De wazigheid die over de PS2 versie hing is verdwenen. Vergeleken met de PS3-versie die op 1080p draait is het alsof de vieze spiegel vol vlekken eindelijk schoongeveegd is waardoor het nu glinstert.

Wat ICO voor mij bijzonder maakt, is de emotionele binding die je met Yorda krijgt. Je leidt haar namelijk door de hele game door haar hand vast te houden. Hand in hand ren je langs schaduwmonsters die Yorda willen opeten. Als je te hard aan haar trekt gaat de controller lichtjes trillen om aan te geven dat ze je niet bij kan houden. Deze mechaniek werd later door Fable 3 geleend, maar het miste daar de intieme context.

Shadow of the Colossus is minstens net zo'n emotionele reis. Als Wander breng je je dode liefje naar een verboden land om de God daar te vragen om haar weer tot leven te brengen. In ruil voor die gunst wil de God eerst dat je de zestien colossi, die door het grondgebied lopen, vermoordt. Samen met je trouwe ros Aggro rijd je de open velden in om op ze te jagen.

Je doodt ze een voor een, terwijl hun grootte en schoonheid steeds frappanter wordt. Hoe meer van die prachtige beesten je ombrengt, hoe meer je schuldgevoel groeit. Je berooft ze immers van het leven voor je eigen baat. In dit spel ben jij de slechterik.

Het doet me verdriet om te melden dat de HD-remake bij lange na niet perfect is, iets wat deze game wel verdiende. Zo heeft de open wereld waar je doorheen galoppeert last van pop-up, de immersie moet nogal inboeten als je de texturen ziet inladen, als een puistje op je eerste schooldag.

Die ergernis komt echter lang niet in de buurt van de nieuwe instabiliteit van Wander. Het beklimmen van de colossi is nu een stuk moeilijker geworden. Bij elke beweging, al is het minimaal, moet Wander strompelen. Hierdoor ligt het tempo van de gevechten een stukje lager.

Gelukkig heeft het HD-jasje ook positieve uitwerkinge. Zo is de framerate nu eindelijk wel stabiel en oogt alles natuurlijk net iets fijner in een hogere resolutie. Toch vroeg ik me gedurende het spelen af of deze versie daadwerkelijk superieur is. Een gemiste kans. Laat de minpunten je echter niet weerhouden van het spelen van dit meesterwerk. De epische schaal van de gevechten met de colossi doet je nog steeds naar adem happen.

Conclusie
De twee PS2-klassiekers delen veel grafische elementen. Er hangt in allebei een mysterieus onnatuurlijk sfeertje dat tot stand wordt gebracht door veel ‘bloom' en minimalisme. Ze delen ook de lugubere religieuze ondertoon.

Voor de rest zijn ze ongelofelijk verschillend. ICO met zijn kinderlijke onschuld en gesloten ruimtes, terwijl SotC juist zelfzucht toont en zich afspeelt in gigantische open velden. Ze zijn als een twee-eiige tweeling: ze hebben veel gemeen, maar tonen een hele andere persoonlijkheid. De fantastische ervaringen die ze bieden zijn ook nu nog steeds heel relevant. Dat is het belangrijkste gegeven dat je hieruit moet meenemen, het is alleen jammer dat de remake van Shadow niet helemaal gelukt is.