CD: The Very End - Mercy & Misery
Duitsland heeft een nieuw wedpaardje op het gebied van metal; The Very End. De band debuteerde weliswaar in 2008 met het album VS. Life, maar die cd is eigenlijk aan het grote publiek voorbij gegaan. Wel trok het de aandacht van de gerenommeerde maatschappij SPV/Steamhammer, die de band vrij snel contracteerde. Met het nieuwe album Mercy & Misery moet de band het helemaal gaan maken.
Op het debuut presenteerden de heren uit het Ruhrgebied een melodieuze en groovy vorm van thrash metal. Eigenlijk is daar niet veel aan veranderd op deze nieuwe cd, maar het geheel klinkt een stuk beter. Dit heeft vooral te maken met het feit dat de nieuwe vermogende maatschappij een wat duurdere en derhalve betere producer kon betalen, namelijk Waldemar Sorychta. Deze gitarist van bands als Despair en Grip Inc. produceerde topacts als Samael, Tiamat en Moonspell. Met een goede producer red je het natuurlijk niet alleen. Het gaat toch uiteindelijk om het songmateriaal en eerlijk gezegd valt dat toch wat tegen. De nummers zijn niet slecht, maar ook niet goed genoeg om te blijven hangen.
Na de instrumentale opener 'Memento' valt er een groovende downbeat in, die het nummer 'Ball and Chain' inleidt. De verdere afwisseling in het nummer van deze beat met thrashy stukken heeft best wel iets weg van Killswitch Engage. Met die band in het achterhoofd valt bij de daaropvolgende nummers 'The Leper' en 'Rat Nation' nog een parallel te trekken; de afwisseling van krijsen en cleane zang. Hierbij moet gezegd worden dat zanger Björn Goosses zeker een prima geluid produceert en absoluut van toegevoegde waarde is voor de band. Doordat de muziek gaandeweg de cd steeds meer op elkaar gaat lijken, zijn het vooral de zanglijnen die het spannend houden, zoals op 'A Hole In The Sun' en 'For All The Things Undone'. Helaas begin je zo halverwege de cd een beetje in te kakken, omdat veel nummers in hetzelfde mid tempo blijven hangen, waardoor een sneller nummer als 'Vultures' een verademing is. Ook 'Three Zero Nine' mag er wezen met het Pantera-achtige intro en de lekkere snelle double bass partijen. Die zijn eerder op de cd ook wel soms te horen, zoals op 'Letters To The Living', maar dan jammer genoeg alleen op het einde. Wat eigenlijk ook best jammer is, zijn beide covers. Zowel Led Zeppelin's 'Immigrant Song' als 'Maniac' van Michael Sembello voegen niets wezenlijk toe. Wat betreft die eerste, hadden ze wellicht beter een andere song van Zeppelin kunnen nemen, want bij deze cover mis je gewoon de hoge octaven van Robert Plant die het nummer zo typeren. De uitvoering van Sembello's nummer uit de film Flashdance werkt eigenlijk louter op de lachspieren. Dit soort lolligheden kunnen ze beter aan het Britse Ten Masked Men overlaten.
Mercy & Misery is gemaakt met de bekende Duitse degelijkheid. Dat wil dus zeggen dat het een aardige cd is, die tevens duidelijk maakt dat The Very End geen hoogvlieger is. Of de band het dus helemaal gaat maken, blijft dan ook twijfelachtig. Vermoedelijk zullen ze dan toch uit een ander en beter vaatje moeten tappen.
Tracklisting
1) Memento (1:21)
2) Ball And Chain (3:29)
3) The Leper (4:25)
4) Rat Nation (3:22)
5) Death Is The New Alive (3:30)
6) Letters To The Living (3:39)
7) A Hole In The Sun (3:25)
8) For All Things Undone (3:56)
9) Vultures (3:22)
10) Immigrant Song (2:19)
11) Three Zero Nine (3:10)
12) Blacklisted (4:49)
13) Maniac (3:50)
Links
The Very End Website
The Very End @ MySpace
Het FOK!-Muziekforum
