Interview: Get Cape. Wear Cape. Fly
Zondag had FOK! een interview met Sam Duckworth, de man achter Get Cape. Wear Cape. Fly. Diezelfde avond stond de zanger in de kleine zaal van de Paradiso.
De muziek van Get Cape. Wear Cape. Fly. is zo eclectisch als maar kan. Is er een genre dat je nooit zal verwerken in je eigen muziek?
Het hele idee achter GCWCF is om zo eclectisch mogelijk te zijn, om geen grenzen of regels te hebben. Had je me die vraag een aantal jaar terug gevraagd, dan had ik ‘absoluut!’ geantwoord en een hele rits genres opgenoemd, omdat ik daar geen interesse in had. Techno of Drum & Bass bijvoorbeeld, daar luisterde ik vroeger nooit naar, maar mijn laatste album staat er vol van.
Ik heb nog geen Death Metal kunnen spotten op je albums.
Nee, ik weet ook niet zeker of ik ooit een Death Metal Get Cape nummer ga maken, haha! Misschien kunnen we die inderdaad wegstrepen..
Je laatste album is een stuk donkerder dan de vorige twee. En tegelijkertijd ook een stuk ‘zachter’. Hoe is hij ontstaan?
Na een jaar in de studio stond het geraamte van het album, dat ik alleen nog in moest vullen met lyrics. Deze wou ik schrijven vanuit mijn eigen gedachten: wat hield me bezig, wat vind ik leuk, waar was ik boos om? Na een tijdje kwam ik aan op het punt dat de cd heel duister ging worden - dat was ten tijde van de recessie, heel Engeland veranderde. Ik wou mensen eigenlijk nog een andere boodschap meegeven: er is nog hoop aan het einde van de tunnel! Dus ging ik op zoek naar de tussenweg, het onderwerp was belangrijk maar ik wou het niet te duister maken. Daar is het ‘zachte’ aspect vandaan gekomen.
De reacties op je album online zijn nogal divers - sommige blogs noemen het je beste album tot nu toe, sommige vinden dat je teveel toeters en bellen hebt gebruikt. Ze zijn het eigenlijk maar over een ding eens: je bent als songwriter volwassen geworden.
Ik denk dat elk nummer dat ik schrijf steeds beter en beter wordt. Ik schrijf nu rond de 6 jaar en het voelt aan alsof hoe langer ik het doe, hoe prettiger ik me erbij voel. Het klinkt cliche, maar ik denk dat ik inmiddels weet wie ik ben. De halve strijd is gestreden, haha!
Over de toeters en bellen: ik snap precies wat die blogs bedoelen. I totally see it! Veel nummer zijn heel intens, er gebeurt heel veel. Maar... [een grote glimlach verschijnt op zijn gezicht] dat was precies wat ik wou doen! Ik vind het geweldig om hele minimale, gereserveerde muziek te maken maar ik wou een keer iets anders proberen. Het album moest aanvoelen als een aanslag. Na het luisteren ga je zitten en denk je ‘oke’, haha. Ik vond dat het wel mocht: één album zo extreem mogelijk maken. Het voelt goed, maar hierna ga ik weer gewoon normaal doen.
Je bent nog maar 24 en hebt net je derde album uitgebracht. Wat wil je nog allemaal bereiken?
Ik zal je wat vertellen: elke keer in mijn hele leven dat ik plannen voor de toekomst heb gemaakt, heb ik ze uiteindelijk veranderd. Dus we zien het allemaal wel! Binnenkort ga ik weer de studio in om aan het volgende album te sleutelen, wie weet wat er daarna gaat gebeuren.
Jouw muziek is vaak een variatie van allerlei genres, maar Folk steekt daar wel bovenuit. De laatste tijd lijkt Folk bezig aan een ‘comeback’ van jewelste - Mumford & Sons, Laura Marling, Newton Faulkner, Kings of Convenience, etc. Waarom denk je dat dit is?
Ik denk dat mensen zich weer prettig gingen voelen bij het idee aan Folk.
Wat denk je dat het idee van Folk is?
Mensen die teruggaan naar de basis: het schrijven van mooie nummers. Om dat te illustreren aan de hand van Engelse muziek: de jaren ’90 waren kut! Daar is bijna niets goeds ontstaan. Langzaam kwam daar verandering in met Manic Street Preachers, Blur, The Streets, etc. Dat is wat Folk is: vertellen wat je bezig houdt. Overal kom je Folk tegen, bij elektronische muziek, pop, etc. En het werd about bloody time dat mensen zich minder bezig gingen houden met genres en gewoon happy waren!
Je lyrics hebben vaak een politieke boodschap. Denk je dat je ooit de politiek in zult gaan?
Nee, dat kan ik je zo zeggen. Daar heb ik het geduld niet voor! Ik ben ook totaal niet stressbestendig en tegen kritiek kan ik al helemaal niet.. Dat zou ik nooit kunnen. Het moeilijkst lijkt me dat je een balans moet vinden tussen je eigen emoties en het algemeen belang. En dat is nou precies wat ik zo fijn vind aan muziek: ik kan emotioneel zijn als het over politiek gaat. Voor wie zou ik me moeten inhouden? Ik ben altijd heel snel, open en direct met mijn oordelen. Zou dat werken voor een politicus? Ik denk het niet, haha!
Paradiso vanavond. Heb je dit keer een hotel geboekt of slaap je weer bij iemand op de vloer? [In Engeland heeft Sam een keer in een jaar tijd 200 optredens gedaan. Hij kon geen hotels betalen dus sliep hij bij fans op de vloer of op de bank]
Geen vloeren dit keer! Mijn vriendinnetje is ook mee, dus ik moest wel een hotel boeken...
