Waar Contact zich onderscheidt, is door het gebruik van de twee schermen van de DS en de bijzondere vorm van humor waarmee het spel doorspekt is. Allereerst het gebruik van de twee schermen. Op het bovenste scherm is de professor te zien terwijl deze zijn ruimteschip repareert, de computer raadpleegt of een boekje leest. Op het onderste scherm bedien je Terry en voer je alle handelingen uit die bij het spel horen. Dit kan trouwens met de knoppen, via het touchscreen met de stylus of met een combinatie van beiden. De schermen verschillen vooral qua art style van elkaar. Het bovenste scherm is strak en is duidelijk met de computer gemaakt terwijl het onderste scherm een meer handgeschilderde look heeft. Dit zorgt voor contrast en het is elke keer een gek gevoel als Terry van het onderste scherm het bovenste scherm inloopt.
Verder zitten er talrijke verwijzingen naar populaire culturele fenomenen in het spel, binnen en buiten de gamesindustrie. Zo krijg je van de professor de tip om een vijandige krab voor “massive damage” op zijn “weakpoint” aan te vallen. Ook komt er een naakte kok in voor die net zo vaag Engels spreekt als Jamie Oliver. Echt subtiel zijn deze verwijzingen niet te noemen en heel hard heb ik er ook niet om kunnen lachen. Maar het is dat soort flauwe Japanse humor die toch een glimlach op je gezicht weet te toveren.
