187 Ride or Die
Een game als deze valt of staat met de besturing. Als het rijden en schieten tegelijk niet lekker loopt zou de hele game in één grote frustratie vervallen. Gelukkig is dit niet het geval en is, na enige oefening, de besturing goed te pruimen. Wel is de game erg arcade. Dit is in principe geen probleem, sterker nog, ik houd erg van arcade racers. Het is echter wel vreemd dat of je nu een scherpe of een flauwe bocht neemt, je altijd maar eventjes hoeft te remmen om met een prachtige slip de bocht netjes uit te komen zonder al te veel snelheid te verliezen.
Overal zijn onderweg power-ups verspreid. Sommige power-ups bevatten speciale dingen zoals health of boost, maar in de meeste gevallen gaat het om wapens en bijbehorende ammo. In de game zijn ongeveer tien verschillende wapens aanwezig, variërend van een simpel pistooltje tot uzi\'s, ak\'s en shotguns. Om het richten makkelijk te maken zijn er twee besturingsvarianten mogelijk: één waarbij je met de R1- en R2-knoppen naar voren en naar achteren kan schieten, en één waarbij je met de rechter analog-stick 360 graden om je heen kan schieten. Andere auto\'s hebben een soort van magische aantrekkingskracht waardoor kogels uit hun baan worden getrokken om een mooie deuk te veroorzaken. Hoewel dit het schieten makkelijk maakt, voelt het wel erg nep aan.
De game bevat een storymode met missies van verschillende types. Het meest standaard is de Whip Race, waarbij je als eerst de finish moet halen, maar er zijn ook varianten als de Death Race (vergelijkbaar met knock-out in NFS, de laatste van elke lap valt af) en Deathmatch, waar je alleen zo veel mogelijk vijanden neer moet knallen. Ook zijn er enkele speciale missies, waar je bijvoorbeeld uit een parkeergarage moet ontsnappen, onderwijl uiteraard alle tegenstanders neerschietend. Helaas beginnen deze missies al wel erg gauw repetitief te worden. De moeilijkheidsgraad van de game loopt niet genoeg op om de missies interessant te houden en een verhaal waar je graag in verder wilt komen is niet aanwezig. Begrijp me niet verkeerd, het racen is erg vermakelijk, maar meer variatie was welkom geweest.
Het verhaal in de game is erg slap. Af en toe komt een nietszeggende cutscène voorbij waaruit volgt dat je wéér aan een race mag beginnen waarvan je het gevoel hebt dat je hem al twaalf keer hebt gedaan. Voor deze races krijg je elke keer een soort mission brief om de laadtijd wat te verzachten, maar hier slaagt Ubisoft niet in. Ik heb in mijn hele leven nog nooit zoveel “gangsta\'s”, “ya heard\'s” “you feelin\' me\'s” en “Busta\'s” in één zin gehoord. Blijkbaar was het geld bij Ubisoft op, want er is een voice-actor ingehuurd die ik volgens mij wel eens op zondagmiddag een poppenkastshow heb horen geven aan het buurjongetje. Na een race moet je de beste man wéér aanhoren als hij je een complimentje geeft of zegt dat je het nog eens moet proberen. Nog één tip voor deel 2: Ubisoft, haal nog eens een spellingcontrole over de teksten in de game voordat je hem in de winkels legt.
De graphics van de game zijn best goed. Alle auto\'s zien er mooi glimmend uit en de omgevingen zijn mooi vormgegeven. Het is jammer dat enkele tracks wat aan de donkere kant zijn, zodat het moeilijk is om te zien waar je heen gaat. De sound-effects zijn prima, maar muziek is in de game nauwelijks te bekennen. Tijdens races draait op de achtergrond een beat mee, maar deze is vaak nauwelijks hoorbaar door alle schiet- en racegeluiden. Een paar vette hiphoptracks waren meer dan welkom geweest.
In de game is gelukkig ook een multiplayer-modus te vinden. Hierin kun je dan wel co-op tegen de AI, dan wel tegen elkaar racen en knallen. Dit is natuurlijk altijd leuker dan in je eentje op de bank zitten en veroorzaakt snel uitroepen als “Haha! Pwned!” en “Revenge!”. Ook online is de game te spelen, maar helaas lijdt ook deze game aan het PS2 Online-syndroom; er is weer eens niemand te vinden die zich vrijwillig aanbiedt om neergeknald te worden.
