CD: Franz Ferdinand - Tonight
Met vier jaar de tijd verwacht je toch het één en ander. Er was genoeg tijd om te experimenteren, adempauzes in te lassen, evalueren- re-evalueren-en-bijschaven, puntjes op i's te zetten en dat soort zaken. Alex Kapranos bevestigde dit zelf in interviews: "This time we wanted to spend more time developing, and also, I suppose, allowing songs and sounds to evolve more before we ended up writing an album, and absorbing more music and ideas and, I suppose, life itself. And when I say life, I mean life off the road, because I wouldn't classify life on the road as real life." en "...quite new, to be quite different sounding from everything we've ever done before.".
En toch klinkt het album vanaf de eerste rotaties meteen als Franz Ferdinand pur sang. De leadsingle Ulysses werpt een lijntje uit naar het debuut en heeft een aanstekelijk en melodieus karakter. Een floorfiller als van het eerste uur. De band heeft op het vervolg van de plaat de belofte om meer electro te gebruiken waar gemaakt, al is het lang niet zo rauw als de groep deed voorkomen. Daarnaast zijn er meer zeer weinig nieuwe insteken te bekennen. Franz Ferdinand probeert wederom erg hard om dansbare, pakkende en aanstekelijke tracks te maken, maar levert een middelmatig resultaat af. Toegegeven, veel deuntjes of melodietjes springen in eerste instantie in het oor, maar sijpelen al snel in de gaten der vergetelheid. De productie en muzikale inhoud klinken hol en leeg, alsof alle bandleden op een rij staan en er geen dekking is vanuit de achterhoede. Daarnaast is de stem van Kapranos niet het beste paard van stal. Monotoon, veelal zielloos en van tijd tot tijd tegen het valse aan in zijn hogere uithalen (zoals in 'Lucid Dreams').
"Vernieuwend" en "interessant" zijn dus de grote gebreken op deze derde plaat van één van de aanstichters van het Britse postfunkpunktijdperk. Het lijkt op veilig spel: weinig merkbare uitstapjes naar een nieuw geluid, simpele en kale productie en het grote aantal repeterende deuntjes, teksten en loops maken het er niet indrukwekkender op. Tracks als 'Can't Stop Feeling', 'Bite Hard' en 'Send Him Away' trekken het gemiddelde nog omhoog, maar met drie draken van afsluiters is het een teleurstellend einde. Een goedmaker is echter de tweede disc die sommige versies opvrolijkt: Blood. Deze schijf staat bol van de dub-versies van het Tonight-album en dit is dan weer wel vernieuwend en interessant!
Label: Domino Records Datum: Januari 2009 Waardering:
