Festival: deBeschaving
deBeschaving bood dit jaar ruimte aan acht grote en kleine podia en natuurlijk de nodige eettentjes, bars en gezellige hangplekken met strobalen om te loungen. En extra’s zoals een zandbak en een speeddatecentrumpje. Op de podia traden 27 bands op, vooral Nederlandse, maar ook een paar uit de buurlanden. Verder waren er optredens van theatergroepen, comedians en schrijvers. En verspreid over het terrein waren ook nog straatheaterachtige dingen te beleven. Al met al te veel om op één dag te zien en te doen, dus er moesten keuzes worden gemaakt.
Zo kon je meteen na de opening om 12.00 uur op het buitenpodium beginnen met een optreden van The Junes, een band uit Amsterdam, die opgewekte gitaarliedjes speelde. Of naar The Kevin Costners in één van de tenten. In hun contact met het publiek waren ze net zo melig als hun bandnaam doet vermoeden, maar de muur van geluid die ze optrokken moet je wel serieus nemen. Bepaald niet melig zijn de mannen van Moke, die als volgende aantraden op de mainstage. Moke maakt rock, en dat is serious business, zo leken ze uit te dragen met hun zwarte pakken. Geroutineerd en retestrak werkten ze hun set af, waarin ze met snoeiharde gitaren, een stuwende bas en rake drumklappen de solide songs neerzetten van hun album Shorland.
En wie echt van hard houdt, kon daarna nog snel door naar VanKatoen. Wat een lekkere band is dat! Zanger Bazz Barnasconi verzette zich schreeuwend en gruntend tegen elk denkbaar regeltje over hoe je je zou moeten gedragen. En dat alles op de vette metal van zijn bandleden die al even hard meeschreeuwden en op- en neersprongen. Bazz gaat graag het publiek in, ook nu, en schreeuwde het uit tegen de mensen die hij voor zich kreeg: 'Moet je havo hebben om blij/blond/sterk/jezelf te zijn'... Vul maar in!
Weer buiten kon je je laten opzwepen door C-Mon & Kypski, de viermansband rond de Nederlands scratchkampioen Kypski, die drums, gitaar en synthesizer in de mix gooit, wat gekke samples erbij, en klaar is je dansrecept. Op het veld barstte het feest los.
Daarna even chillen bij Sneakerfreak. Zij speelden, net als een aantal andere Nederlandse independent bands, op een klein openluchtpodium in de lounge-zone met de strobalen. Lekker hangen en luisteren naar rustige gitaarliedjes met een verhaal, bijvoorbeeld over een zekere Ronnie, de uitvinder van de trilvloerdisco voor doven. Ronnie bleek echt te bestaan en dat niet alleen, hij was - toevallig? - aanwezig in het publiek en werd door de zanger toegezwaaid.
Postman nam bezit van het hoofdpodium, met echtgenote Anouk als achtergrondzangeres. Dat riep reacties op: het publiek riep haar naam en vroeg om Nobody’s Wife. Maar Anouk viel niet uit haar rol. Wel nam ze de kans waar om de backing vocals bij Downhill uit te werken tot een solo, waarbij ze ouderwets haar strot opentrok om haar scheurende stemgeluid te laten horen. Ze kreeg een welgemeend applaus. Intussen traden in één van de tenten de schrijvers Joost Zwagerman en Renske de Greef op. De laatste las onder andere een lang en grappig gedicht voor in de bekentenistraditie: als ze te veel drinkt, houdt ze van iedereen... Schattig meisje, vreselijk gedrag, altijd verwarrend... maar dat hoort bij schrijvers. Op festivals.
Ook verwarrend is de muziek van het Antwerp Gipsy Ska Orkestra. Dat zijn heel veel mannen uit Zuid-Amerika en de Balkan, die ooit allemaal illegaal in België woonden maar sinds kort een verblijfsvergunning hebben. Vandaar hun cd-titel Tutti Legal. De leadzanger zingt als een Roma maar praat plat Antwerps. Alle bandleden pakten steeds flessen bier uit een krat en maakten die open met hun tanden (de saxofonist knoeide bier in zijn instrument). De muziek is vrolijk en dansbaar, maar toch kreeg de band het publiek niet massaal mee. Kwam het door de strenge uitstraling van de gespierde leadzanger, die bewoog alsof hij een bokstraining afwerkte? Het was iets te macho allemaal.
Nee, dan The Levellers. Dat is nog eens een band die het publiek meekrijgt! Zonder kapsones brachten ze hun gecompliceerde Iers aandoende folkrock. Soms lag het accent op de folk, zoals toen er een didgeridoospeler verscheen in Schotse kilt, dan weer rockten ze bijna punky. Maar steeds was er de viool om het lichtvoetig te houden, er waren de akoestische gitaren, en het oer-Britse stemgeluid van zanger Mark Chadwick die zo uit de pub leek te zijn geplukt. En natuurlijk de legendarische dreads (bijna een meter lang) van de bassist. Het publiek ging uit zijn dak, er was zelfs sprake van een soort van pit waarin het nog wat heftiger toeging. Na dit hoogtepunt kon je nog even bijkomen met de piepjonge singer-songwriter Lucky Fonz III, die lieve liedjes combineert met zeer droge humor. Zo vroeg hij zich af door welke band hij toch werd overstemd. 'Krezip', was het antwoord. 'Oh', zei hij, 'die zijn fan van mij.'
Locatie Leidsche Rijn Park, Utrecht Datum: 1 september 2007
Waardering:
