CD: Yo La Tengo - I Am Not Afraid Of You...
Yo La Tengo viel met het vorige album Summer Sun uit 2003 immers wat tegen. Zanger/gitarist Ira Kaplan, zijn vrouw Georgia Hubley (zang/drums) en James McNew op bas wisten met eerdere albums uit hun omvangrijke oeuvre veel meer te verrassen dan deze Summer Sun. Op dit nieuwe album, I am not Afraid of You and I Will Beat Your Ass, lijken ze wraak te nemen. Yo La Tengo is echter wel Spaans voor "Ik heb 'm!", vast grijpen is best moeilijk bij zo'n ongrijpbaar album als dit.
Om met het bijna elf minuten durende Pass the Hatchet, I Think I'm Goodkind het album te openen is niet bepaald een licht aperitief. Alleen een stuwende, naar Sonic Youth neigende baslijn houdt stug en gestaag aan, verder klinken er twee prachtige, breed uitgespannen gitaarsolo's zoals Dinosaur Jr's J Mascis dat ook placht te doen. Zo log en zwaar de scheurende gitaarnoise op de opener klinkt, zo poppy en lichtzinnig is het tweede nummer Beanbag Chair. Na deze eerste twee uitersten klinkt direct al het eerste rustpunt op het album: de kalme ballad I feel Like Going Home.
Het is al snel duidelijk dat dit album niet als één simpele slagroomtaart is, maar eerder als een doos vol met gesorteerd gebak van een zeer smakelijk niveau, vijftien stuks in totaal.
De onvoorspelbare veelzijdigheid die Yo la Tengo het eerste kwartier laat horen, gaat het volgende uur gewoon verder, want het album duurt maar liefst 75 minuten. Met verder nog vrolijke soulfunk met kopstem op Mr. Tough. Door de blaassectie met Steve Herrman op trompet en Jim Hoke op saxofoon lijkt het aanvankelijk een parodie, maar het klinkt eigenlijk als pure authentieke funk. Even later klinkt de weemoed op Black Flowers eigenlijk wat 'over the top', maar stilletjes is het eigenlijk een prachtig orkestraal nummer waar onder andere violen, trombone en een cello in te horen zijn.
Verderop het album, op The Room Got Heavy, klinken de duistere orgeltjes en een onheilspellende percussie net als bij zo'n andere schimmige cult-band: 22-Pistepirkko uit Finland. Naar veel andere bands refereren is echter zinloos, daarvoor is het geluid op dit album te divers. Natuurlijk staan er enkele mindere nummers op, zoals het kleurloze Song for Mahila, en als luisteraar weet je soms ook niet waar het album nu weer naartoe gaat. Spannend is het echter altijd. Dat geldt ook voor de stijlvolle afsluiter The Story of Yo La Tango. Ongeveer even episch van opzet als de openingstrack, met duistere noise, distortion en uitvloeiend in een orkaan van gitaren.
Als je een duidelijk eenduidig geluid wilt horen maakt de band het je met dit album niet makkelijk, maar op een gegeven moment mompel je misschien "Yo La Tengo", en heb je dit album te pakken…
Label: Matador Releasedatum: 11 september 2006
Waardering:
Must See/Buy/DoAanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!
