CD: Ash - Meltdown

André (Dr.E)
'Meltdown' is opgenomen in dezelde studio als waar Nirvana het befaamde album 'Nevermind' heeft gemaakt. Dat is niet zo gek, gezien het feit dat Ash, vooral in de begindagen, veelvuldig met deze band werd vergeleken. Daarbij heeft Ash zijn eerste platencontract min of meer te danken aan de perswoordvoerder van Cobain & Co.

Wie naar Meltdown luistert hoort echter weinig Nirvana meer terug. Het rockt, dat zeker. Maar denk eerder aan bijvoorbeeld Lostprophets of Hoobastank dan aan Nirvana of Silverchair.

Wie één van de singles afkomstig van dit album, Orpheus of Clones, heeft gehoord weet ongeveer wat 'ie kan verwachten van dit album. De eerste is een heerlijke zomerse meeschreeuwer ("I need the sunshine in the morning/ Heading for the open road/ I need the sunshine in the morning/ Lord you gotta let it flow"). Clones is stukken ruiger en doet qua opbouw erg veel denken aan Shinobi VS Dragon Ninja van Lostprophets. Geen grunge maar (Nu-)metal dus.


Naast nummers met moddervette riffs vol agressie, laat Ash op Meltdown ook een meer ingetogen kant van zichzelf zien. Misschien dat dit de invloed is van het vrouwelijke bandlid Charlotte Hatherley, maar gezien haar reputatie als 'rockbitch' is dit niet waarschijnlijk. Feit blijft dat Ash met nummers als Evil Eye en Out Of The Blue prima powerballads neerzet, die nu eens niet verzanden in sentimenteel gezeur, zoals we dat vaak zien in nummers van rockbands die ook wat afwisseling op hun album willen hebben (denk aan The Rasmus of Hoobastank).

Daarbij moet opgemerkt worden dat dit album over het geheel gezien niet al te veel diepgang heeft. Na een luisterbeurt of drie zitten de nummers wel in je hoofd. Heb je de cd ongeveer tien keer gedraaid, dan gaan sommige nummers je zelfs een beetje irriteren. Zanger Tim Wheeler is niet de meest fantastische zanger die er is en daarbij missen enkele nummers (On A Wave, Won't Be Saved) net dat beetje pit.

Pluspuntje is dat bij de 'Special Edition' van Meltdown een bonuscd geleverd wordt, waarop alle nummers van het album (in volgorde) live worden gespeeld, plus drie nummers van oudere albums, waaronder Burn Baby Burn. Een leuke toevoeging, maar ook niet meer dan dat. Op het echte album staan namelijk gewoon de betere versies van de nummers; daarnaast ontbreekt de energie die een livealbum zo goed kan maken een beetje.