CD: Alanis Morissette - So-Called Chaos

Jerre (Jerruh)
De CD opent lekker met "Eight Easy Steps". Het doet me denken aan "Front Row" van haar tweede album, een catchy, snelle rockplaat met een Oosters tintje. In dit nummer komt eigenlijk alles samen wat ik van Alanis zo leuk vind: de klemtonen van woorden worden compleet omgegooid, de tekst heeft een doordachte opbouw en door een combinatie van de lekkere rock en een Oosters geluidje klinkt het nummer zeer verzorgd. Dit nummers is één van de hardere, energieke nummers.

"A course of a lifetime you’ll never forget"

alanis


Diezelfde energieke rock komt terug in de derde track van het album, "Excuses". Persoonlijk is dit mijn hoogtepunt van het album, omdat alles qua tekst, muziek en de Alanis-touch perfect in elkaar zit. Het is een track over tegenstrijdigheden en de veilige schuilplaats van de excuse en hoe bedrieglijk die kan zijn. Dit is Alanis zoals ik haar ken. Ook het doorbreken van een akkoord, een van de trucjes die Alanis wel es toepast in haar nummers, zit in deze track.

Behalve de hardere kant, kiest Alanis op dit album vooral voor de wat luchtigere benadering van haar muzikale kanten. "Doth I protest Too Much" en "Knees of My Bees" klinken een stuk vrolijker en opgewekter dan het daaropvolgende "So-Called Chaos". Wat je vooral bij de eerste twee nummers herkent is het gebruik van veel instrumenten: nummers krijgen daardoor een bepaalde sfeer met zich mee, die perfect past bij Alanis. Zo hoor je in "Knees of My Bees" Indiase invloeden terwijl "Doth I protest too Much" meer richting de popkant gaat.