Berijders van de storm
Het is nat door de regen, ik kruip de auto in, exact half negen, weet mijn klokje het moment ik de sleutel in haar daarvoor bestemde gleuf duw. Werken moet ik, de natie verzekeren van haar essentiële behoeften. Het is maandag en ongezien stil op de baan, dus ik swipe ongestoord richting mijn ‘AllGood’ playlist, het ochtendnieuws weer vermijdend, wegens totaal zotgedraaid. Eén keer heb ik het volledige nieuws uitgekeken en ben gebrainwasht geëindigd, de afgerond in. Het nieuws van nu ken ik, het zou mij moeten deren, maar het doet me niets.
‘Allgood’ blijft hangen en er volgt een stilte… Is het nog wel goed allemaal? De stilte heeft haar antwoord en het blijft stil… toch maar eens aan mijn “AllBad” beginnen misschien? Het zou niet passen bij mijn levensstijl. Tot zondag middag wist ik niet zeker of ik moest gaan werken, ondertussen regent het, mijn ruitenwissers gaan tekeer op hun hardste stand, mijn bluetooth verbinding wil niet werken en na het switchen tussen radio en multimedia, een methode die meestal werkt, volgt er zeer passend alweer,
“Riders on the Storm” – The Doors
Eerst de twijfel, wetende dat het lang zal duren, dan de beslissing, een emotie van overgave, de tweede keuze vervaagt, alles gebeurt met een reden, je laat de reden op je afkomen en beslist niet op shuffle te duwen, Riders on the Storm mag volledig zijn gang gaan, de volle zeven minuten en een klets.
Doe het goed daar, probeer het verschil te maken, juiste keuzes en acties zijn nog steeds aan de orde. Dit nieuwe normaal moeten ons iets leren, ons laten zien hoe zwakbegaafd ons collectief geworden is, hoe wij verliefd geworden zijn op ons te klein kutscherm en de werkelijkheid vergeten zijn. Hoe weinig wetenschap, feiten en realiteit ons denken bepalen en hoe wij liever ‘ongewild’ en cookie-gewijs fake news toelaten op onze social media wall. Berichtgevingen, waar of niet, zijn belangrijker geworden dan de rauwe feiten, de wetenschap achter iets interesseert ons niet meer. We leven in een onzichtbaar ontwrichte maatschappij en alleen zij die geleerd hebben af en toe nog tien andere zaken rond hen te onderscheiden, begrijpen het, bijna alle anderen zitten in de greep van de zotste collectieve verslaving ooit. Laat social media niet de reden zijn van het probleem, laat deze crisis één der mogelijkheden zijn wat social media met ons kan doen.
“We zijn met te velen en we helpen onze natuur naar de kloten.” Dé uitspraak onder sympathisanten, maar daarom nog geen feit, tijden zijn nooit beter geweest. Er zijn problemen, zeker, maar er sterven geen miljoenen mensen voor welke reden dan ook. Er blijven mensen bijkomen wat bewijst dat het goed gaat in de wereld, maar de media schotelt ons liever het slechtste nieuws voor, het geeft hen betere kijkcijfers. Bovendien volgen we alles via ons te klein kutscherm wat algoritme-gewijs niets met de werkelijkheid te maken heeft. We volgen het nieuws op de voet, denken we, rondom ons gaat alles goed en elders in de wereld gaat het slecht en verder weten wij helemaal niets, de illusie houdt ons sterk.
Het potentieel van ons collectief zit hem niet in het aantal, maar in het individu, een paar goede voorbeelden volstaan en de rest volg, zo werkt een collectief. Reken niet op de politiek, die bewijzen keer op keer hoe het niet moet. Welk voorbeeld moeten we wel volgen? Wie heeft er gelijk? Hendry de buurman? Amerika? China? Rusland? De EU? Facebook? Je smartphone? Wat betekent u als individu in de strijd tegen deze waanzin, zonder naar de ander te wijzen, zonder te zoeken naar de schuldige, want die vind je niet. Wij zijn het, jij en ik, die het verschil moeten gaan maken. Ontdek dat jij even schuldig bent, hoe klein je ook denk je bijdrage is, als westerling hebt je bijgedragen aan een der grootste schulden door de mens gedragen, ze is buiten proportioneel groot. Wij leven hier voor honderd, rijden voor honderd, vervuilen en eten voor honderd, als zwijnen en ratten maken we alles kapot en ook al is het tien voor twaalf voorbij, er verandert weinig, te weinig en veel te traag. Catch you on the flipside.