Axe Entity
Na het zien van de zoveelste documentaire die voor velen een eyeopener zal geweest zijn, wordt de put waar ik inval dieper en ik land bovenop een mooie grote witte toren waar net die moment een gigantisch ding de toren invliegt.
Het is weg en ik zie mijn medemensen als engeltjes de getormenteerde en in vuur en vlam staande toren uitspringen en ze vallen naar boven, recht de hemel in. Woorden schieten tekort en raken niet wat gezien moest worden. Ik draai me nog eens om en na een swipe kan ik nog zeven minuten verder snoozen. Door onze mooie velden op wandel met een machinegeweer in de aanslag knal ik alles af wat beweegt en mik op het bordje rond hun nek waar “veestapel” op staat. Ik zie rechts van mij cowboys te paard schieten op bizons, en links van mij Indianen hun pijlen richten op mij. Met drie pijlen in mijn borst roept een cowboy “trek het je niet aan jongen, dit is vooruitgang.”
Ik droomde en ik droomde in mijn droom en alles was surreëel. Het constante gevoel dat er iemand meekeek over mijn schouder, alsof ik gecontroleerd werd in mijn denken en doen. En ik kon het niet laten om van tijd tot tijd over mijn schouder te kijken om te zien dat er niets was. En dan was er niets te zien in het bijzonder, er stond gewoon de dressoir die er al jaren stond, er stond niet iemand mee te kijken wat ik deed. Het voelde goed en warm, maar toch weer vreemd. De moment ik terug naar mijn focus ging, kreeg ik weer het gevoel van iets dat aanwezig was, achter mij, maar de moment ik keek, was er niets. Het was niet iets fysieks, het was een emotie die zich metafysisch voorstelde aan mij. Het was de emotie van aanvaarding, van loslaten, van verdraagzaamheid. Het stelde me gerust, dat “ookal ben je alleen”, zo vertelde ze mij, “er zal altijd iemand meekijken over je schouder”, dat het “geen controle was noch een obstructie vormde”. Het is een entiteit die meekijkt of alles goed met je gaat. Het is mijn eigen ik-je, die ik al jaren ken, die naast me staat als ik me dreig alleen te voelen.
Zou je jezelf niet een beetje in het toom houden vriend… klopte mijn entiteit me op mijn schouder. En toen dacht ik eraan. ‘Why you took so many acid, man?” Een paar uur daarvoor zei ik nog “Wel, ik wilde gewoon nog eens een klein tripje maken…” En toen waren we weer daar, waar tijd niet bestond en alle richting zin verloren had. Waar mijn rood wijntje tegen me zei dat het whisky geworden was, en “How High” op de Netflix achtergrond net Ivory op de achterbank leerde kennen. Kaarsjes kregen betekenis als nooit tevoren, en ‘The Neverending Story” stond te popelen haar verhaal te doen vanuit haar ivoren toren. Maar alles komt goed. We zijn net vegan geworden en de strijd tegen het hele corrupte vleesverhaal maalde heel het vers gemaakt slaatje met nostalgische Portugese vinaigrette als nooit tevoren door elkaar en het resultaat zou zijn dat dat vervelend net niet op een wrat lijkend klein boebeltje en eigenlijk toch een wrat was zou verdwijnen op een paar dagen tijd, of misschien een week of twee. We shall see.
Ik was duidelijk toe een lange spray Axe Africa, al jaren mijn favoriet. Mijn zure aan al het in de jaren ervoor vergaarde stank van… weet ik wat voor viezigheid van een bedorven systeem moest opgefrist worden en Axe Africa was de oplossing. Let’s go. Maar waar stond dat busje weeral en geloof me, onder de Acid op zoek gaan naar iets 😊 kom maar op, want u bent welgekomen mijn vriend met een nog grotere smile. Een zoektocht wordt plots een queeste. Ik wou gewoon een beetje frisser voor de dag komen, man, gewoon voor mezelf een plezier te doen. Ik droeg mijn stank al dagen met me mee tot er iemand over mijn schouders mee moest komen kijken… En even voor alle duidelijkheid, even alle vooroordelen op een hoopje bijeen gereven, waar is mijn busje Axe? Dat het maar niet uit mijn rugzak gevallen is …
