Hypocriete gehandicapten
In gelijke gevallen gelijk behandelen: het staat niet alleen in de Grondwet, maar ik leef er ook naar. Vrouw, gehandicapt, jong, oud - iedereen is voor de wet gelijk. En maar goed ook: het feminisme heeft de strijd decennia gestreden en de gemiddelde oudere of gehandicapte wil graag behandeld worden als elk ander.
Prima. Vooral doen. Of je nou een bibberende bejaarde bent, een moeder met kroost of een lichamelijke beperking hebt, dat moet niks uitmaken. En dat maken de groepen in kwestie desgevraagd ook steevast duidelijk.
Waar ik dan slecht tegen kan, is de hypocrisie in dezen. Je moet heden ten dage niet proberen om uitzonderingen te maken, want we zijn immers allemaal gelijk en je krijgt -terecht- een grote bek terug, maar zodra het de genoemde groepen tegenzit smelt de drang naar gelijkheid als sneeuw voor de zon weg.
Alleen het idéé al om tegen iemand een zin te beginnen met "ja, maar u als gehandicapte / AOW'er / bijstandsmoeder..." schopt tegen zere benen aan. We zijn immers allemaal unieke gelijkwaardige sneeuwvlokjes en een beperking mag niet benoemd worden.
Maar gaat er iets fout? Dan gooien velen in de genoemde groepen plots alle drang naar normale behandeling overboord. "Ik ben gehandicapt dus jullie moeten me helpen." "Ik als bijstandsmoeder heb het gewoon heel moeilijk, is er geen uitzondering mogelijk?" "Gelijkheid, hulde, maar de dienstplicht voor vrouwen? Ammenooitniet!" "Het is allemaal erg lastig als oudere. De samenleving houdt geen rekening met ons. Help!"
Ja, hoor eens. Het is het één of het ander. OF je accepteert dat we nu eenmaal allemaal dezelfde rechten en plichten hebben en volgens de Grondwet gelijk behandeld worden, OF je erkent dat je een uitzondering bent.
Maar nee. Zou je een bejaarde bejegenen met "aangezien u 65+'er bent kan ik het wel extra uitleggen", voelt men zich direct beledigd. Maar heeft men extra uitleg nodig, dan is de leeftijd (of het geslacht of de beperking) het allereerste dat men te berde brengt. Want men is zo zielig.
Maar tegelijkertijd niet zielig, hoor. Want benoem je het zélf in plaats van te wachten tot ze zelf zieligheid als overredingsargument in de strijd gooien, dan heb je het gedaan. Dan ben je een seksist, een leeftijdsdiscriminator, een smerige fascist die gehandicapten-Apartheid voorstaat.
Hypocrisie ten top. Wel de lusten, niet de lasten. Je moet het niet wágen om mensen anders te behandelen vanwege hun persoonlijke situatie of beperkingen, maar zodra het ze uitkomt misbruiken ze die beperking vervolgens vrolijk voor eigen gewin.
