Een column? Dat meen je niet!

Ik ben eigenlijk best blij dat de rotzooi hier in huis onze eigen troep is, en dat we geen bezoekers krijgen. Aan de situatie hier is momenteel eigenlijk niks te verhapstukken, het duurt gewoon minimaal een week voordat alles weer zo'n beetje op zijn plek staat. Of nee, er moet ook nog worden behangen, dus maak daar maar twee weken van. En dat allemaal voor een schilderbeurt.

Gramps was gewoon de klos, hij kwam er niet meer onderuit. Ik heb jarenlang vol weten te houden dat ik alles wil bouwen, maar dat ik niets heb met schilderen, dus dat moest altijd door iemand anders worden gedaan. Net als behangen, daar begin ik gewoon niet aan. Nu heb ik een vrouw die dat juist ontzettend goed kan, dus daar kwam ik nooit in de problemen. En een van de dochters is een ster in schilderen, dus ook daar geen moeilijke toestanden. Alleen, dochter is momenteel niet beschikbaar en de pot met geld is erg leeg, terwijl ik heel veel vrije tijd heb als pensionado. Ik kon er dan ook niet meer onderuit. Ik moest aan de bak, en hoe! Zowel buiten als binnen moest alles worden gedaan. Afgezien van een extra laag op de voor- en achterdeur is het buiten wel zo'n beetje klaar, beneden tenminste. Voor de verdieping wacht ik geduldig op een snelbouwsteiger, want op een ladder zul je mij niet zien.

Maar binnen is het een heel ander verhaal. Een jaar of negen geleden hebben we alle deuren op de begane grond vervangen door paneeldeuren. En meteen heb ik de hele kamer langs de wanden voorzien van een lambrisering van bossing panelen. Dochter vond het leuk om alles in drie verschillende, zachte tinten te schilderen. Ze heeft het met veel zorg gedaan, zodat ik nauwelijks met plamuur aan de gang hoefde. Wel moest alles worden geschuurd, en dan kom je erachter dat dit soort panelen uitsluitend uit frietsels en fratsels bestaat met nauwelijks vlakke stukken. Ik heb me echt het lazerus geschuurd. De deuren heb ik boven in de boekenkamer neergezet. Het kinderbedje dat daar staat heb ik aan de bovenranden met buisisolatie bekleed, zodat ik de deuren daar schadevrij kan opleggen en schilderen. Dat gaat in een gezapig tempo: deur schilderen, twee dagen laten uitharden, deur omkeren en de andere kant doen.

Ik begon in de hal, dat is lekker klein en overzichtelijk. Moeders had met een dochter de verf uitgezocht en kwam thuis met een pot van dat spul. Ja hoor, het was waterafdunbare verf. Wat een bende is dat, zeg! Het droogt heel snel maar het dekt niet, zodat je alles twee keer moet doen. Bovendien is verf op alkydbasis veel sterker, dus ik was er heel gauw klaar mee. Ik ben naar de verfboer gegaan en heb hem gevraagd of ik dezelfde kleur verf in alkyd kon kopen. Dat kon, al kwam ik dan wel in de verflucht te zitten. Nou, daar kon ik niet mee zitten. Mengen die hap, de watermeuk kon ik niet meer zien of luchten. En kijk, nu ging het wel, mooi strak, in één keer dekkend, en voor die verflucht zet je gewoon de ramen tegen elkaar open. Als eerste de radiatorschermen, dat kon lekker buiten. Ik gooide mijn motor onder zijn afdak vandaag, zette er een paar schragen neer en schilderde daar de schermen terwijl het buiten zachtjes miezerde. Toen een deur, boven, plat op het kinderbedje. Ook dat lukte wonderwel, zonder zakkers of andere verftechnische rampen.

Maar algauw was de pot leeg, dus weer naar de verfboer voor een volgende lading. Ai, de basiskleur was op, even bestellen, meneer. Ik wachtte een paar dagen, maar de verf kwam niet. Dus nam ik een eigen merk verf die volgens het verhaal van de verfboer uit dezelfde fabriek kwam maar wat goedkoper was. Eerst een half kilootje laten maken, want ik wilde wel checken of alles klopte. Gelukkig kon ik geen enkel verschil ontdekken, niet in de kleur, niet in de glans of de verflucht. Alles was precies eender. De afgelopen dag heb ik dan ook als een gek staan schilderen, want je hebt het toch algauw over enkele tientallen vierkante meters.

Om te zorgen dat onze langharige teckels niet tegen de verse verf aanlopen hebben we alles zoveel mogelijk afgezet met stoelen op hun kant en met tafeltjes en andere zooi. En de eerste uren mochten ze lekker buiten met het hondenluik dicht. En als er iemand door de kamer liep loeide ik de hele dag waarschuwingen over natte verf overal. Er liep gelukkig niemand ergens tegenaan. Behalve ik natuurlijk. Dus maandag kan ik met een schraper aan de gang, om de haren van mijn ouwe vest uit de verse verf te pulken. Dat is overigens toch minder erg dan lang zwart haar van een teckel. Een van de honden stond vorige week in haar volle lengte tegen de vers geschilderde voordeur. En ze was juist lekker in de rui, dus het resultaat kunt u zich wel voorstellen. Teckels en verse verf, een heel beroerde combinatie. Moet je gewoon niet willen.

En ja hoor, net toen de bende niet erger kon worden kwam zoon thuis uit zijn werk. Niet alleen, hij had een collega meegebracht die zijn haar kwam knippen. Zoon is niet zo erg begaan met het welzijn van kappers, dus zijn kroezende haar was inmiddels twintig centimeter lang. Hij weet allang dat de meeste kappers daar eigenlijk geen raad mee weten. Zijn collega, een aardige, fraaie Surinaamse wel. Dus zoon naam plaats op een stoel middenin de rotzooi, de honden gingen in de bench en collega kon haar gang gaan. Het was een doorslaand succes, die dame zien we vast nog wel terugkomen voor een herhaling.

Ik was na het eten alle verflucht en gedoe meer dan zat en ging effe een potje bier doen in de motorclub. Het is namelijk de eerste zaterdag van de maand, en dan is de club vanaf zes uur open. En dan sta je lekker buiten met je maatjes te ouwenelen en dan krijg je een onbestemd gevoel. Dit was toch de week zonder column? Die vorige column, nee, dat was pas een week geleden. Maar toch stond ik niet meer lekker en ging algauw op huis aan. Toch even kijken, en ja hoor, het is vandaag wel degelijk de dag. En het onderwerp? Geen idee.

Dus zult u het moeten doen met drie soorten verf van één kleur in hoogglans, een teckel met een geverfde zijkant, een Surinaamse die tot haar heupen in het haar komt te staan, onze zoon die zijn haar in een plastic zak verzamelt en mee naar boven neemt voor zijn verzameling curiosa en een huis waar letterlijk niks meer op zijn plek staat en de meeste stoelen op hun kant liggen om het kersverse schilderwerk te beschermen. Alleen de huiskamertafel met de computer erop staat nog waar hij thuishoort. Dus kwam het toch nog zo'n beetje in orde.