In Memoriam: Henny Huisman
Het is altijd weer genieten als er weer eentje de pijp uit is. Ik heb het over Bekende Nederlanders. Eigenlijk maakt het me nauwelijks uit wie het is, als ze maar doodgaan, overlijden of sterven. Begrijp me niet verkeerd, het is niet dat hun heengaan an sich reden is voor een knalfuif met limonade, slingers en confetti, maar de onvermijdelijke necrologie die volgt. In memoriam; een lofzang die doorgaans al bij leven achter de schermen klaar staat, om direct na een bezoek van Magere Hein gepubliceerd te kunnen worden.
Het is algemeen bekend, over de doden niets dan goeds. Er is nooit een koude persoonlijkheid, een verschrikkelijke echtgenoot of een onversaagde naarling heengegaan. Ik heb de necrologie van Hitler niet voorhanden, maar als kenner van het genre vermoed ik dat hij werd herdacht als een vastberaden, aimabele, menslievende man die wat kleine eigenaardigheden had. Of woorden van gelijke strekking.
Onder het mom van vrijheid van meningsuiting mag ik Diederik Samsom een gluiperd, Wesley Sneijder een domme dwerg en de profeet Mohammed een kinderverkrachter noemen. Oké, dat laatste is misschien geen briljant voorbeeld, maar het gaat om het idee. Mensen hebben negatieve kanten. Tot ze de pijp uit gaan. Dan is iedere vorm van kritiek taboe. Daarom is ook te verklaren dat de ouderen altijd roepen dat vroeger alles beter was. Ze lezen te veel overlijdensberichten, waardoor hun kijk op de werkelijkheid wordt vertroebeld.
Het hiernamaals is louter gevuld met lief, zachtaardig, vrolijk en betrouwbaar volk. Je zou bijna zelf zin hebben om dood te gaan. Des te spijtiger dat de pechvogels het zelf niet meer kunnen lezen. Een enkele uitzondering daargelaten. Zo schoof Harry Mulisch eens aan bij Matthijs van Nieuwkerk, terwijl hij diezelfde ochtend volgens Teletekst de hemel had ontdekt. ‘Een groot invloedrijk schrijver die vele anderen heeft geïnspireerd.’ Harry knikte vergenoegd toen de overlijdenstekst werd doorgenomen. Zijn ego nam nog onmetelijkere vormen aan dan het al deed. Maar de meesten hebben niet het geluk dat iemand een verkeerd knopje indrukt waardoor de necrologie opeens achter de schermen vandaan floept.
In memoriams, ik kan er geen genoeg van krijgen. Bij het ontbijt, in de trein of voor slapengaan. Bouquetromans zijn er niets bij. En zoals een voetballiefhebber droomt dat de helft van zijn favoriete elftal wordt geveld door een plotse voedselvergiftiging, waarna de trainer geen andere uitweg ziet dan juist hém te laten opdraven, maar daar geen spijt van krijgt omdat juist híj de winnende treffer maakt, zo droom ik van een invalbeurt als schrijver van in memoriams (voor liefhebbers van korte zinnen verwijs ik naar Nico Dijkshoorn). Wat zou ik graag van mijn hobby mijn beroep maken. Maar helaas moet mijn fantasie altijd bij de hand worden genomen door de werkelijkheid. Ik ben gewoon niet in de wieg gelegd voor het schrijven van fictie. En dus zit in memoriam schrijver er niet in.
‘Henny Huisman is sinds vanmorgen morsdood, zo maakte zijn vrouw –de enige persoon die hem nog niet de rug toe keerde- bekend. Hij werd in de jaren ’80 bekend als de gebochelde presentator van de Soundmixshow, Mini-playbackshow en de Surprisehow, maar raakte vervolgens danig in de war en verscheen nog slechts in programma’s waar geen hond naar keek. De dood van Huisman was niet gepland, maar zeker gewenst.’
‘Paula Sleyp kent iedereen als de lieve oma uit Sesamstraat, waarin ze een bont gezelschap knuffelbeesten heeft opgevoed, maar was in het dagelijks leven een ongeëvenaard secreet, stonk als een bunzing en schoor nimmer haar oksels. Na een veel te kort ziekbed is ze op 84-jarige leeftijd eindelijk gestorven. Dat werd toch weleens tijd.’
‘Na de wereldhit Que si, que non was zijn zelfmoord nog slechts het enige succes dat Jody Bernal boekte. Chapeau!’
Ik probeer mijn heldere uiteenzettingen overal te slijten, maar tevergeefs. Eerlijkheid wordt niet gewaardeerd. ‘Je kunt er niets van’, ‘het lijkt nergens op’, ‘dit is echt bagger’, en meer van zulke reacties. Maar wacht maar; mijn finest moment moet nog komen!
De even knappe als lieve Drulovic was een groot auteur. Hij schreef fictie en necrologieën zoals niemand anders dat kon, was altijd vleiend en een groot bewonderaar van Henny Huisman. We zullen hem missen.
