Cathy-Merâl Esen Aandachtshoer

Even met Rotterdam gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. Cathy-Merâl in de buurt?”

Een slaperige jongedame vroeg mij om een ogenblik geduld. Haar huisgenootje hing misselijk over de toiletpot. Iets verkeerds gegeten, waarschijnlijk. Of te veel gezopen. Wijn. Maar na verloop van tijd kreeg ik de Rotterdamse havensnol aan de lijn. Met zwoele stem vroeg ze, wat ik van haar wilde, en noemde ongevraagd meteen de daarbij behorende tarieven. “Nee, klandizie ga je niet aan mij hebben. Ik belde je even over dat akkefietje in dat Italiaanse restaurant.” Cathy-Merâl Esen gilde in de telefoon dat de gebeurtenissen aldaar een schande waren. Dat was ik met haar eens, maar op een onverwachte manier: “Inderdaad, een schande. Hoe haal je het in je hoofd om je zo te gedragen. Idioot!” Mevrouw bond in. Met een klein stemmetje vroeg ze, waar ik op doelde. Tijd voor enige uitleg. “Natuurlijk. Je hoeft het niet te pikken als de kwaliteit van het eten ondermaats is. En haren in je pasta hoef je gewoon niet te accepteren. Dus volkomen terecht heb je die pasta dan ook niet betaald. Maar daarmee had het wel afgelopen moeten zijn. Wat jij hebt gedaan, is gewoon niet in orde. Bij het verlaten van de zaak een glas wijn over de kleren van de ober gooien gaat te ver. Veel te ver. Zelfs als die ober met een collega staat te smoezen.” Mevrouw de hysterica ontstak in woede, en schreeuwde dat de ober haar had geslagen. Weer fout: “Ja. Maar jij bent begonnen. Dat die vent nadat jij hem met je glas wijn had bekogeld, in een reflex jou een knal voor je kanis geeft, is niet alleen begrijpelijk, het is ook volkomen terecht. En wat doe jij? Jij belt vervolgens de krant op. Met een jankverhaal dat je bent geslagen. En voor de zekerheid stuur je ook meteen maar even een foto op, waarop je met je perfect gekapte bos krullen verleidelijk en zwoel in de camera zit te kijken. Weet je, wat jij bent?” Cathy-Merâl Esen antwoordde dat ze zich vooral slachtoffer voelde. Weer fout. “Nee. Niks slachtoffer. Je bent een ordinaire aandachtshoer. Met je leugenachtige jankverhaal. Zelf uitlokken en vervolgens de krant bellen. En naar de politie stappen.” Cathy-Merâl Esen, havensnol te Rotterdam, verklapte dat ze nu eenmaal erg op uniformen valt. Daarmee wist ik genoeg. Knettergek. Gestoord. Met deze conclusies op zak verbrak ik de verbinding.

Nu is er wel meer mis met Rotterdam. De Erasmusbrug. U weet wel, die brug die van die rare trillingen vertoont. De ontwerper van die brug schijnt later nog een gebouw van Rijkswaterstaat bij Utrecht te hebben gerenoveerd, zodat 1500 ambtenaren trillend van angst naar huis werden gestuurd, maar dat terzijde. Maar goed, de Erasmusbrug. Die kan niet meer omhoog. Computerprobleempje. Het zeevaardige scheepvaartverkeer een week gestremd. Echt. Je hoeft helemaal niets te kunnen om in Rotterdam iets te mogen ontwerpen. De Erasmusbrug. Trams die niet onder het viaduct bij de Statenweg passen omdat ze per ongeluk te hoog zijn. De onbenulligste stad van ons land, die de ene blunder op de andere stapelt. En wat het kost, dat maakt allemaal niets uit.

Net als de pillen, poeders, drankjes, pastilles en andere geneesmiddelen, die de afgelopen weken door Mevrouw Oplopers zijn aangesleept om mij er weer bovenop te krijgen. Die mogen ook wat kosten. De koorts is geweken, en langzaamaan ben ik aan het aansterken. Maar zonder de bekwame en liefdevolle verzorging van mijn lieve Zonnetje40 was ik vandaag niet in staat geweest, wederom zo fijn te columneren. Dankjewel, meisje! En sorry, Flipsen, ik ben er weer. Maar je schrikt je dus een ongeluk van wat dat kost, zo’n pakje pillen.

Net als ons koningshuis. Ook om je een ongeluk te schrikken, qua kosten. De pensioenen gaan omlaag. Voorzieningen worden afgebroken omdat het geld op is. Ons leger wordt getroffen door een ontslaggolf en de resterende pantservoertuigen worden voorzien van trappers en fietskettingen om op de brandstofkosten te besparen. Maar ons koningshuis -zo heeft een onderzoeker uitgerekend-  is het duurste van heel Europa. Ja, zelfs duurder dan die kouwe kak in Engeland. En dan bedoel ik niet de kosten per hoofd van de bevolking, maar gewoon het bedrag in miljoenen. Groot Brittannië heeft dik 60 miljoen inwoners, en de kosten van de familie-Windsor liggen iets lager dan in ons land. Even grof gerekend, zijn de Oranjetjes per inwoner dus vier keer zo duur! En wat krijgen wij als land daarvoor terug? Niet zo heel erg veel. Eigenlijk vrij weinig, zelfs. Deze week werd een binnenschipper veroordeeld tot een fikse straf omdat hij onze Trix had uitgemaakt voor zondaar en een oplichtster, en had opgeroepen tot het afschaffen van het koningshuis ten bate van de voedselbank. Lange tenen dus, bij de Oranjetjes. Maar stel je nu eens een middelgrote gemeente voor. Daar woont een mevrouw die haar huis als postadres gebruikt voor de schimmige zaakjes van haar belastingvluchtige zus. Waar een andere zus de hele tijd met bomen staat te ouwehoeren. Een zus die het hele jaar door keihard klassieke kerstnummers staat te zingen. Een nicht die een schroef in de muur niet van een microfoon weet te onderscheiden. Een pater familias over wie hardnekkige geruchten de ronde doen over kwalijke briefwisselingen met de Duitse bezetter en die bovendien twee bastaarddochters heeft, en als klap op de vuurpijl een zwager die bijna uit elkaar barst van ijdelheid en bij iedere botsing op gedragen toon alvast de oorzaak noemt, terwijl het onderzoek nog in de kinderschoenen staat. Kijk, zo’n familie zou in die middelgrote gemeente gemakshalve maar worden aangeduid met ‘die dorpsgekken’. En dát, beste lezer, is dus het duurste koningshuis van Europa. Waarin een klein land groot kan zijn. Of  bedoel ik nu juist klein? Verwarrend allemaal. Verwarrend.

Maar het kan altijd nóg kleiner. In Den Haag. Daar is een dove mevrouw uit het stadhuis weggestuurd. Waarom? Gaat u eerst even goed zitten. Zorg even dat u een glaasje water bij de hand hebt. Voor de schrik. Waarom die dove mevrouw uit het Haagse gemeentehuis werd weggestuurd? De zaak waarvoor zij kwam, die kon die dove mevrouw uitsluitend telefonisch afhandelen. En dus niet aan het loket! Wegwezen! Boze burgers hebben het gemeentehuis in Waalre laten afbranden. Tsja. Die hadden dus de verkeerde gemeente te pakken…