Don't mess with a 7sloten

Martin (Martin7sloten)

De familie 7sloten houdt van service. Echte service. Scheep een 7sloten niet af met: "Dan moet u toch echt een bonnetje hebben." Daar kunnen we niet tegen. Daar worden we kribbig van. Kassajuffrouwen die met hun neus in de lucht wijzen op het bordje achter de balie: "Ruilen binnen 8 dagen alleen met bon", daar zijn we allergisch voor.

Wij 7slotens houden van "Niet goed, geld terug", "100% tevredenheidsgarantie" en "Als er ooit iets met het apparaat is meneer, dan komt u er maar gerust mee terug." En dat doen we. Terugkomen. Is iets niet helemaal naar wens, dan komt een 7sloten verhaal halen.

Er zijn van die winkels waar ik maar één keer kom en daarna nooit meer. Eenmaal op de koffie gekomen, trek ik mijn conclusies en zoek ik mijn heil elders. Ik tref dat dan ook nogal eens. Een spijkerbroek waar binnen een maand onbedoelde gaten in vallen (die er tijdens de verkoop toch echt niet in zaten) of schoenen met halve zolen.

Bij mij om de hoek zitten twee kledingzaken. Bij de ene kom ik niet meer. Dat is die van de spijkerbroek met gaten. Die andere houdt het al een behoorlijke poos met mij vol. Dat is die van de schoenen met part-time zolen.

Eerst het verhaal van de spijkerbroek. Na een aantal keren de spijkerbroek te hebben gedragen, hangen de slierten aan mijn pijpen en in het kruis verschijnen slijtplekken die ik bij een beetje spijkerbroek pas na een jaar verwacht. Dat verwacht ik niet van jeans van bijna honderd euro, dus ga ik ermee terug naar de winkel. Zonder bon. Ik leg de broek op de toonbank, wijs de dame naar de plekken en geef mijn mening dat dit toch niet de bedoeling kan zijn en vraag naar haar oplossing.

Zij slaat eerst de administratie in de computer eropna om te zien wanneer ik de broek precies heb gekocht. Dat is nog geen maand geleden. Vervolgens speurt ze verder om iets van bewijsmateriaal tegen mij te verzamelen waarmee ze de schuld bij mij kan leggen. "Is deze broek u ook niet een beetje te lang?", vraagt ze, terwijl ze de slierten aan de pijpen tegen het licht houdt. Daarna bestudeert ze de broek die ik aan heb, alsof ze de lengte van mijn benen beoordeelt. Ik verdedig mij door te zeggen dat de pijpen niet eens zozeer het probleem zijn, maar dat het toch vooral die plekken in het kruis zijn waar ik over val. "In deze broek kan ik mij toch niet op mijn werk vertonen." Dat lijkt ze te begrijpen. Ietwat geïrriteerd pakt ze een bonnetje uit de kassa en vraagt naar mijn naam en telefoonnummer. "We nemen contact op met de leverancier en bellen u daarna terug", zegt ze. Ik keer huiswaarts en wacht rustig af.

Nog diezelfde donderdagavond klinkt de telefoon. "Dat is vlot", denk ik. Het is de eigenaresse van de winkel. "Ik heb het overlegd met de vertegenwoordiger en die wil er niks aan doen." Ik tel tot tien, denk in die tijd na over mijn rechten en kaats het balletje terug: "Dat is dan jammer, maar ik heb niets met uw vertegenwoordiger te maken. Ik heb met u van doen. U heeft mij de broek verkocht." En inderdaad, in Nederland heb je als consument recht op een deugdelijk product. De verkoper is daar verantwoordelijk voor. Niet de fabrikant. Bovendien bekruipt mij het gevoel dat de vertegenwoordiger mijn broek in het geheel niet in handen heeft gehad. Ik vraag ook niet om een snelle oplossing, wel om een goede. "Zoekt u maar een andere oplossing, want zo hoef ik hem niet." Een dag later belt mevrouw mij weer. Ik kan een tegoedbon krijgen van vijftig euro. "Ik denk het niet", en vraag haar naar de contactgegevens van de fabrikant. Ze rommelt wat in de kassa en dan opeens komt ze met de mededeling dat ik een nieuwe broek mag uitzoeken.

Nee, de familie 7sloten doet liever zaken met bedrijven waar dat ook anders kan. Zo heb ik een paar weken geleden bij aankoop van een andere spijkerbroek een paar leuke schoenen gekocht. Schoenen van veertig euro. Binnen een maand loop ik echter de gaten in mijn sokken, omdat ik volledig door één van de zolen ben gegaan. Nu loop ik echt geen marathons met die schoenen kan ik je vertellen. Bovendien wissel ik om de dag met een ander paar schoenen. Ik reken het nog even na en kom tot de conclusie dat vijftien dagen wel erg kort is voor de levensduur van dit schoeisel. Terug naar de winkel. Zonder bon (oké, oké, dat doe ik ook gewoon omdat ik dat leuk vind). "Nee, dat moet niet kunnen", concludeert de dame achter de kassa, die zich herinnert dat ik de schoenen nog niet zo lang geleden heb gekocht. "We sturen ze op en dan hoort u van ons."

Een paar dagen later krijg ik een telefoontje. Er liggen nieuwe schoenen voor mij klaar. Kijk, dát is service. Bij het ophalen vraagt de dame of ik hier ook een bonnetje van wil. "Nee hoor, laat maar zitten", antwoord ik met een glimlach.

"Had ik dat maar niet gezegd", denk ik op het moment dat ik - weer een maand later - ten tweede male bij dezelfde kassa sta. Ander meisje. Zelfde paar schoenen. Stuk (iets met de zolen). Ik blijf rustig en vraag wederom naar een oplossing. In mijn hoofd heb ik al besloten dat ik niet weer een nieuw paar wil. Ik blijf niet aan de gang. Ik leg het verhaal uit en het meisje achter de kassa vraagt of ik het bonnetje nog heb. Ai. "Nee, maar het staat vast wel in de computer", probeer ik mij uit de situatie te redden. "Wij hebben hier verder ook nog geen klachten over gehad", zegt ze, terwijl ze de schoenen inneemt. Ze noteert mijn gegevens en de volgende dag krijg ik al bericht terug. Ik mag iets anders uitzoeken voor het geld. Zonder te zeggen dat ik deze schoenen niet weer hoef, hebben ze mij dus begrepen. Deze zaak is '7sloten-proof'. Een 'duim-omhoog-sticker' op de ruiten zou hier zeker niet misstaan.

Wanneer ik samen met mijn vriendin iets nieuws heb uitgezocht, lopen we meteen maar even langs de Livera. Nieuwe boxers voor meneer. Een toonbank vol waarschuwingen doet mij meteen huiveren. Online heb ik geen enkele moeite om binnen een paar seconden in de Apple Store te beweren dat ik de algemene voorwaarden heb gelezen en dat ik daar ook nog eens akkoord mee ga. Bij deze '1.0-winkels' is dat anders. Daar wil ik graag weten of er addertjes onder het gras schuilen. Want stel je voor dat ik straks met een gat in mijn boxer zit.

Drie boxers halen, twee betalen. €13,98. Een koopje. Een 7sloten let op zo'n moment extra goed op de kleine lettertjes. Mijn vriendin wil afrekenen, pakt een briefje van twintig euro uit haar portemonnee en geeft dat aan het meisje achter de kassa, terwijl ik nog druk bezig ben de regeltjes op het briefje dat op de toonbank is geplakt te checken. Ik aarzel geen moment en gris het blauwe biljet uit de handen van het Livera-meisje en zeg: "Nee, ik betaal liever met pin." Mijn vriendin kijkt mij verbaasd aan en vraagt "Hoezo?!"

Ik geef haar de twintig euro terug en wijs haar op het derde regeltje van het briefje op de toonbank: "Ze geven geen geld terug."

---