Dat zou meneer Muller nooit doen
De perfecte man bestaat niet. Het hoge woord was eruit deze week. Eindelijk stond het zwart op wit. Wij vrouwen wisten dat al lang natuurlijk. Sterker nog: we hadden het betreffende onderzoek zelf van de benodigde informatie voorzien. Dat is even slikken mannen. Snap ik best. Want hoewel het misschien geen verrassing zou mogen zijn; ik voelde toch ook een lichte teleurstelling. Geen enkele vrouw blijkt 100% gelukkig te zijn met haar man. Een schamele 69% wordt door mannen gescoord op de perfectieladder. Tjongejonge. Dat is echt niet veel. Nemen wij met zo weinig genoegen?
Het moet inmiddels ongeveer een jaar geleden zijn, dat ik naar het journaal keek. Of naar Pauw en Witteman. Daar wil ik af wezen. Het doet er niet toe. Waar het wel om gaat, is dat ik Hem zag. Victor Muller. De man die Saab ging redden. De Robin Hood van de noodlijdende auto’s. Of zoiets. Heroïsch zeg. Ik was diep onder de indruk. Dat het hem zou lukken, leed wat mij betreft geen enkele twijfel. ‘Wat een leuke man!’, riep ik enthousiast. ‘Daar zou ik het best op kunnen doen’. ‘Dat is volgens mij mijn tekst,’ mopperde lief narrig, naast mij op de bank. Tussen hem en de nieuwe baas van Saab was het bepaald geen liefde op het eerste gezicht. Dat was wel duidelijk.
Op dat moment wist hij niet, dat het ergste nog moest komen. Victor Muller werd voor mij de verpersoonlijking van de ideale man. En dat moest de wereld weten. Te pas en te onpas haalde ik hem erbij. Boeren en winden laten? Dat zou meneer Muller nooit doen. Openbaar dronkenschap? Dat zou meneer Muller nooit doen. Onbehouwen ploerterigheid? Als een zoutzak voor de televisie hangen? Ook dat zou meneer Muller absoluut nooit doen. Het werd een gevleugelde uitspraak in onze nog prille relatie. Zelfs de kinderen moesten eraan geloven. Smakken, slurpen, vloeken, de wc-deur open laten staan bij het breien van een bruine trui? U raadt het al: meneer Muller deed dat niet. Nooit ofte nimmer. Het opvoeden verliep gladjes. Ik kan niet anders zeggen. Meneer Muller tilde ons naar een hoger plan.
Dat mijn omgeving op zijn zachtst gezegd minder enthousiast was, mag duidelijk zijn. Groot was dan ook de opluchting, toen ik deze week eindelijk met beide benen op de grond werd gezet. Op hetzelfde moment dat ik te verwerken kreeg dat de perfecte man niet bestaat, bleek Victor Muller Saab niet te kunnen redden. Dat kon geen toeval zijn. Verdrietig keek ik naar de televisie, waar hij vertelde over de zwartste dag uit zijn leven. Ik voelde met hem mee. En vond hem ondanks alles nog net zo perfect als altijd. Hoe kon het ook anders. Ik wist niets van de beste man. Ik zag alleen zijn keurige buitenkant. Dat daar niets mis mee is, kan een kind zien. Maar de volmaakte man? Zijn vrouw zou daar vast onbedaarlijk om moeten lachen.
Opeens snapte ik ook die verdomde 69%. Imperfecties horen bij het leven. Bij mensen. Bij mannen. Bij vrouwen. En bovenal bij relaties. Het zijn de kleine dingen, die je nooit aan anderen laat zien. Die alleen jij weet van je partner. Omdat je bij niemand op de wereld zo jezelf kunt zijn. Wat een geruststellend idee is dat eigenlijk. Want als hij niet perfect is, hoef jij het ook niet te zijn. Dat is wel zo prettig. Al kan het natuurlijk nooit kwaad om een beetje je best te doen voor elkaar.
Vriendlief keek verheugd toen ik plechtig beloofde, het door hem zo vervloekte zinnetje nooit meer te gebruiken. Om zijn overwinning te vieren, sleurde hij mij mee naar de slaapkamer, gooide me op bed en zei met een triomfantelijk lachje: ‘Dat zou meneer Muller nooit doen’.
