Iron Man, Iron Lady
Het is zondagochtend en het onvermijdelijke gebeurt. Strijkijzer zucht. Er komt stoom uit. Ik zucht. Er komt stoom uit. Ik hang mijn shirt over mijn Besthome HY821-4. Het besef komt met de stoom naar boven. Míjn Besthome HY821-4. Een man van 27, ongeschoren, naboerend van de koffie, nog stinkend van een vieze bierscheet die iets te nat in zijn boxershort blijft hangen, staat op zondagochtend achter zijn eigen strijkplank een shirt te ontkreuken. De vernedering.
Ik snap ineens de wijlen leden van de Club van 27. Jimi Hendrix, Kurt Cobain en Jim Morrison stonden op hun 27e achter een plank op schuine poten en zagen dat het leven beter maar voorbij kon zijn. Jimi trok een hoes met bloemetjes over zijn gitaar, pakte het hete ijzer en na brandplek één trok hij wijn en pillen uit de kast: ‘Dit was het dan.’ Kurt trok zijn wasmachine-verse-broek over een nog strakke Courtney Love en de daad moest maar gebeuren. Het wilde echter niet lukken, de kreuken bleven. Hij mompelde ‘Damn, ik vergeet de elektriciteit. Polly wants a stekker.’ Toen hij dat later op een stiekeme geluidsopname terughoorde, haalde Kurt de trekker over. Jim overleefde zijn eerste dag strijken, met de hulp van de fles, pillen, spuiten, seks of wat voor wondermiddel dan ook. Een dag later kwam een bobo uit de muziekwereld zijn Parijse appartement binnen: ‘Jim, ik heb een goed idee. Het volgende album nemen we op met een orkest met strijkers.’ Een hartaanval volgde.
Toch sta ik trots achter mijn Besthome HY821-4. Niet dat ik trots ben dat ik strijk. Integendeel. Ik voel mijn vrouwelijke kanten bovenkomen. Ik moet ineens een liefde voor bloemen en roodborstjes onderdrukken. George Clooney knipoogt naar me en ik moet niet kotsen. Help! Waar is de wijn? Heb ik pillen? Gimme a gun! Cisca, heb je nu je zin? Feminisme heeft overwonnen, argghhhh. Een vent staat te strijken! Het einde is nabij. Hier ga ik dus niet over opscheppen bij mijn vrienden in de kroeg.
Nee, ik ben trots omdat ik erin geslaagd ben de allergoedkoopste strijkplank te bemachtigen. Een vent doet research voordat hij gaat winkelen. Een vrouw koopt impulsief. Je kent de clichés. Dat is niet erg. Dat is goed voor de economie en de staatskas. Winkelen is voor vrouwen en dat moet vooral zo blijven. Maar wij mannen speuren dagen, liefst op het internet, voordat wij iets kopen. Zo speurde ik al twee weken naar een plank. Ik droom strijkplanken nu. De ‘werkelijk ongekend duurzame’ Laurastar Prestigeboard, de ‘plank zuigt eenvoudig weg ’ (wil ik hebben, maar niet voor te strijken) Polti Stira Aspria Top, de ‘hoogvlieger’ Leifheit Starline Airbase; ik ken ze ondertussen allemaal. Die laatste zou een stuk actiever zijn dan andere planken. Even twijfelde ik. Zou die zelf strijken? Voor een kleine tweehonderd euro nam ik het risico niet. Het is zo vernederend als je een week na aankoop bij de filiaalmanager van de Blokker staat uit te huilen: ‘Maar meneer Blokker, als er op de verpakking staat dat het een actieve strijkplank is, dan kan ik er na een dag werken toch wel vanuit gaan dat mijn was gestreken is? Ik wil mijn geld terug.’
Bij de Kijkshop kwam ik BH tegen voor minder dan vijftien euro. Het leek me onmogelijk om een goedkopere geplette bananentafel te vinden en ik hakte de knoop door: op naar de stad en kopen die surfplank. Daar liep ik. Borst vooruit, met een glimlach op mijn gezicht door de parkeergarage. Mijn auto staat op de vierde verdieping en de lift is kapot. Dat geeft niet. Ik voelde me zo’n gespierde surfgozer op het strand. Hordes vrouwen kwamen op mij af. Het was zaterdag in een winkelcentrum, dus er waren hordes vrouwen. Ik voelde ze naar me kijken, hunkerend naar een hunk met plank. Ik ben heel even een lustobject. Als ik geen Axe-allergie had en als mijn vriendin niet met me meeliep, dan wist ik zeker dat ik niet alleen een BH van de Kijkshop op mijn achterbank had liggen. Best stoer zo’n strijkplank. Voor nog geen vijftien euro was ik vier trappen hoog een lekkere vent. Home economics is mijn ding.
Zondagochtend. Ik heb geen schone kleding meer in mijn kast, dus ik moet strijken. Strijkijzer en ik blazen stoom uit. Ik denk nog even terug aan die vier minuten hunkiness van gisteren. Met die gedachte snoei ik alle bloempjes, onthoofd ik een roodborstje en braad ik de boutjes in vette, gezouten roomboter, bied ik George Clooney een Douwe Egberts-koffie aan en veeg ik mijn reet af met een jaargang Opzij. Yeah! I am Iron Man! Strijken dat je een man bent.
Bij de eerste veeg over de Besthome HY821-4 zie ik vuurwerk en hoor ik een mix van dode rockhelden op de radio. Bij de tweede uithaal besef ik dat ik gisteren wel zes euro betaald heb om mijn auto in de parkeergarage met kapotte lift te kunnen parkeren. Bij de huishoudwinkel om de hoek staat de Tina S voor negentien euro. Dus ik heb eenentwintig euro betaald voor een strijkplank die goedkoper is dan die van negentien euro.
Even is het stil. Vriendin begint angstig te kijken. Ze weet wat komen gaat. Er komt nu meer stoom uit mij dan uit het strijkijzer. Ik sta op het punt om de plank met was en ijzer gewoon door het raam naar buiten te smijten. Maar dan hoor ik een zelfverzekerde ervaringsdeskundige: ‘Schat, zal ik maar strijken?’. Bijna was ik lid van de Club van 27. Ik weet nu wel waarom Ozzy niet op zijn 27e gloeiende nimbussen is gaan passen: Sharon strijkt! Ozzy schreef Iron Man voordat Sharon zei: ‘Schat, ik doe de strijk wel even.’ Vrouwen redden levens.
