Tour 15: Wraak!

Wraak!
Dat was het eerste woord dat me te binnen schoot. Wraak in verband met gisteren en wraak in verband met zijn eerdere schorsing. Hij was natuurlijk wel terecht geschorst, maar dat was wel in een tijd dat vrijwel het gehele peloton doping nam. Degene die gepakt werd, was gewoon een pechvogel. Als iedereen doping neemt, maakt het natuurlijk niet meer uit, want dan wint toch de sterkste.
Ik ben altijd een fan geweest van Vino. Het is een aanvaller. Een beer met een leeuwenhart. Of het nu bergop is en onverstandig; hij valt aan. Daar hou ik van. Evans valt alleen aan op zijn eten.

Het was verder wel weer lang wachten tot er iets belangrijks gebeurde vandaag. Voor de rit had de ploegleider van Garmin gezegd dat Maaskant vandaag wel mee zou mogen met een ontsnapping. Waarom doet hij dat dan niet?
“Wie gaan er vandoor?” vraagt Martijn.
“Chavanel, Flecha en Fedrigo.” zegt een ploegmaat.
“Oh, zijn die het maar. Dan wacht ik nog even af.”
Op deze manier wint er nooit meer een Nederlander een etappe natuurlijk. Tankink vertelde na afloop van de etappe dat die drie renners erg hard reden en dat ze er met vijftien man achter reden en het gat niet dicht kregen. Met vijftien man krijg je altijd een gat op drie renners dicht als je maar allemaal meewerkt, Bram.
Armstrong heeft trouwens tegenwoordig de smaak van het vallen aardig te pakken. Hij kon gewoon niet wachten en ging al voor de start maar vast liggen. Let maar op, die rijdt de Tour niet uit en probeert op deze manier zijn vertrek een beetje plausibel te maken.

En toen begon het lange wachten. En Herbert en Maarten maar beloven dat de wind nog een grote rol zou gaan spelen. Eerst zou dat op 42 kilometer van de aankomst zijn, later op 32 kilometer en nog later op 28 kilometer. Aan de bomen te zien stond er niet eens wind. Nou, dat is overdreven, want de ploegen met de klassementsrenners hielden niet voor niets hun kopmannen voorin en uit de wind, maar er kwamen geen waaiers.
Het edele duo van de NOS had ook geen gelijk met hun verwachting dat de sprinters het laatste klimmetje van 3e categorie niet zouden overleven. Dat deden ze wel. Zelfs na een aantal aanvallen van onder andere Ballan en Vinokourov.
Iedereen kon uiteindelijk worden bijgehaald en de sprint voor de dagzege zou dan wel weer tussen Cavendish, Petacchi en Boasson Hagen gaan, maar wat zagen ze daar ineens voor zich uitrijden? Wat was dat voor een stipje in de verte? Kut, dat was die ouwe Kazak.

Wat is het mooi om een man te zien huilen. Maar hij had het zeker verdiend om te winnen en dan mag je best emotie tonen. Gerrie Knetemann deed het eens toen hij na een diep dal weer won, Cavendish deed het eerder deze Tour, Renshaw zit nog steeds te huilen, maar dan thuis en Vino deed het vandaag. Ik heb een zeer goed humeur. Ik had alleen een nog beter humeur gehad als er eindelijk weer eens een Nederlander had gewonnen.

De lul van de dag:

Eigenlijk is er een heel kluitje lullen van de dag. Dat zijn de renners van Columbia die de hele dag op kop van het peloton hebben gereden om Mark zijn vierde overwinning te bezorgen. Zij staan met lege handen op hun zeer vermoeide benen.

Morgen gaan we skiën met de racefiets. Ax-3 Domaines geeft toegang tot drie skigebieden. Dat zijn wel kleine gebiedjes, want het totale gebied heeft maar tachtig kilometer aan pistes en daar ben je in een dagje wel doorheen.
De finish is op Plateau de Bonascre. Het dorpje zelf is maar klein, maar zevenhonderd meter lager ligt Ax-les-Thermes. Dit plaatsje is de poort naar Spanje en Andorra en het ligt op de route tussen Parijs en Barcelona. De naam zegt het al; er zijn thermische baden. 
De ontwikkeling van Ax begon in 1241. De graaf van Foix bouwde het Basin des Ladres, een ziekenhuis voor melaatsen, in 1260. Het was oorspronkelijk voor soldaten van de graaf, die in Palestina melaats waren geworden. Hij had ze laten deelnemen aan de kruistochten. Een voorganger van Geert Wilders dus eigenlijk.
Tegenwoordig is Ax-les-Thermes goedgekeurd voor de behandeling van reuma en behandelingen van de luchtwegen, maar het ziekenhuis is weg. Je kunt nog wel gratis gebruikmaken van het hete, geneeskrachtige zwavelwater door er met je voeten in te gaan zitten. Dat kan in een poel die is overgebleven van het Basin des Ladres.
Natuurlijk is er wel mineraalwater uit de natuurlijke warmwaterbron en in ‘le Bains du Couloubret’, een thermoludiek centrum van 2500 vierkante meter, is een centraal bassin, omringd door zuilen en verder vind je er jacuzzi’s, sauna’s, verstuivers, sproeiers, hammams, massagetafels en Romeinse baden met caldarium (warm water), tepidarium (lauw water) en frigidarium (je raadt het al). Het centrum biedt tegenwoordig ook behandelingen op basis van planten uit de Pyreneeën.
Maar Ax is belangrijker als skigebied en het centrum geldt eigenlijk meer voor na het skiën. Lekker relaxen in het warme water in plaats van losgaan in de après-ski. Gek eigenlijk. Après-ski is een Frans woord, maar is voornamelijk in Oostenrijk aanwezig.
In Ax vind je wel de heetste bronnen van de Pyreneeën (77 graden). Ik denk dat je daar beter niet in kunt gaan zitten.

Wat kunnen we verwachten van de rit?

De eerste honderd kilometer niet veel, maar daarna zullen de ploegen onrustig worden en zullen we treintjes zien die hun kopmannen zo ver mogelijk voorin willen afzetten. Dan begint de Port de Pailhères, negentien kilometer klimmen met een gemiddeld stijgingspercentage van acht tot tien procent in de laatste tien kilometer. Dan volgt een lange afdaling en daarna de klim naar Ax-3 Domaines. Ook erg lastig. Gesink heeft beide bergen verkend en schreef: "Een zware etappe met misschien wel een van de lastigste klimmen van deze Tour, de Pailhères. Toen ik de klim verkende in mei was het boven -2 en lag er 1,5 meter sneeuw".
Dat zal nu niet meer het geval zijn. De aankomst is op ski-station Ax-3 Domaines. Een lastige klim, direct na een lange afdaling. In ieder geval was Ax al eerder aankomstplaats. In 2003 won een renner die nu ook in de Tour aanwezig is: Carlos Sastre. Ik denk echter niet dat hij weer gaat winnen. Waarschijnlijk wel een Spanjaard.