Ronde van Vlaanderen: sterven op de fiets

Vandaag was Vlaanderens Mooiste. Dat is een titel die de Vlamingen aan de Ronde van Vlaanderen hebben gegeven. En het is ook inderdaad Vlaanderens mooiste koers. Ik heb zelf alle klassiekers gereden als wielertoerist en vond Luik-Bastenaken-Luik de mooiste klassieker, maar die ligt niet in Vlaanderen.

Organisatoren van andere Vlaamse wedstrijden proberen echter steeds meer de Ronde te kopiëren. Met als gevolg dat je bij al die wedstrijden zo’n beetje dezelfde bergjes in het parcours ziet. Het verschil zit hem dan in de afstand. Niet alleen de totaalafstand van wedstrijden zoals de E3-Prijs Harelbeke en Gent-Wevelgem is minder dan in de Ronde van Vlaanderen, maar ook de afstand van de laatste ‘berg’ tot de finish is anders. Bij de E3-Prijs en Gent-Wevelgem lag de laatste helling op zo’n vijfendertig kilometer van de finish en in de Ronde van Vlaanderen is de Bosberg twaalf kilometer van de finish. Meestal is dan de beslissing echter al gevallen.

Van alle semiklassiekers in de aanloop naar de Ronde toe hebben de organisatoren van Gent Wevelgem de meeste ambitie. Zij willen dat hun koers een topklassieker wordt. Daarom moest die wedstrijd dit jaar op zondag gereden worden en wil men de komende jaren de totaalafstand vergroten. Dit jaar was de afstand al langer dan gebruikelijk voor een semiklassieker, maar daarmee was de organisatie buiten haar boekje gegaan volgens de UCI. Ze moesten dan ook de start negen kilometer verleggen. Het peloton moest dus negen kilometer peddelen voordat het gevecht kon losbarsten.
Gent-Wevelgem was altijd op woensdag en omdat het parcours in voorgaande edities richting kust liep en daarna terug naar Wevelgem, was het normaal gesproken een waaierkoers, die vaak door een sprinter werd gewonnen. Dit keer had de organisatie vanwege hun ambitie een ander parcours uit de hoge hoed getoverd. Er was een lus door de Franse Ardennen met daarin twee bergjes. Die lus werd twee keer gedaan, dus de bergjes moesten twee keer beklommen. Er waren bovendien zestien bergjes opgenomen in het parcours en dat was er zelf eentje meer dan in de Ronde van Vlaanderen van dit jaar.
Maar de koers wordt nou eenmaal door de renners gemaakt en daar had men geen rekening mee gehouden, want anders plan je niet een semi-klassieker die je wilt uitbouwen naar een topklassieker de dag na een andere semi-klassieker. De E3-Prijs Harelbeke was op zaterdag en daar hadden de renners een waar spektakel van gemaakt. Drie absolute toprenners, Boonen, Cancellara en Flecha waren weg en werden nog kilometers achtervolgd door een groepje met onder andere de Nederlanders Langeveld en Boom, onze klassieke renner voor de toekomst. Cancellara reed ook nog eens anderhalve kilometer voor de finish de andere twee renners op onavolgbare manier uit het wiel en won. Die toprenners en die prestatie zagen de organisatoren van Gent-Wevelgem dus mooi aan hun neuzen voorbij gaan. Natuurlijk, ook in die koers was er veel strijd. Maar niet in de nieuwe lus door Frankrijk. Het werden weer gewoon net als altijd waaiers en een sprinter won. Eisel is best een goede winnaar op je erelijst, maar een strijd tussen Cancellara, Boonen en Flecha is natuurlijk wel een treedje hoger.

Het is dus wel bewezen dat oorlog in Vlaanderen tussen de verschillende organisaties van de semi-klassiekers niet goed is. Twee grote wedstrijden in een weekend is van het goede teveel, zoals de Belgen zeggen. Bovendien werd van dinsdag tot en met donderdag ook nog een de Driedaagse de Panne Koksijde gereden. Je kon wel merken dat negentig procent van de renners die daar aan de start kwamen, alleen maar aan het trainen waren voor de Ronde van Vlaanderen. Toch was er de tweede etappe wel veel strijd en waren er grote verschillen aan de finish, maar dat kwam door het weer. Het was verschrikkelijk. Storm, regen en kou. Lekker als je aan het trainen bent voor de Ronde van Vlaanderen. Dan moet je nog oppassen dat je niet ziek wordt ook met dat weer.

De Ronde zal nooit worden overtroffen door Gent-Wevelgem of E3-Prijs Harelbeke. De Ronde heeft een historie, een verhaal. De renners kunnen in de Ronde altijd net even wat meer dan in de andere Vlaamse ritten.  Ik vond het ook een fantastische koers om te fietsen. Ook al vind ik dan Luik-Bastenaken-Luik mooier. De Ronde is wel zwaarder. De steile klimmetjes, die elkaar snel opvolgen, zijn slopend. In het verleden werd er vaak een eerste beslissing gemaakt op de Oude Kwaremont en de uiteindelijke beslissing op de Muur van Geraardsbergen. Ik vond dat persoonlijk niet de lastigste bergjes. De Patersberg en de Koppenberg vond ik de lastigste. Vooral de Koppenberg met zijn piek van 22%. Toen ik hem reed,  lagen de kasseien op dat bergje bovendien nog schots en scheef, met grote kieren er tussenin. In die kieren slipten je wielen gewoon weg. Je moest dan ook blijven zitten en niet op de trappers gaan staan, anders slipte je gewoon onderuit. Toen ik thuis kwam, had ik nota bene een slag in mijn voorwiel van die kasseien. Tegenwoordig liggen de kasseien er wat mooier bij, omdat in 2002 het wegdek opnieuw is aangelegd, zodat de kasseien minder gevaarlijk zijn. Als het geregend heeft, dan wordt het allemaal nog veel moeilijker op die kasseien

En het regende vandaag. Kou, regen en wind maakten de koers nog zwaarder dan normaal. Het werd dan ook een ware uitputtingsslag. Gelukkig was het in de bergzone beter weer. Maar toen hadden veel renners de tol al betaald.

De start was in Brugge. Een prachtige stad waar ik nog eens heel dronken ben geweest. Al meteen vanaf de start ging het er weer hard aan toe. Een ontsnapping, op gang gebracht door de Nederlander Goesinnen, winnaar van het 'bergklassement' in de Driedaagse De Panne Koksijde, kreeg bijna 13 minuten voorsprong. Bij die voorsprong werd al duidelijk dat Boonen vandaag de koers wilde controleren, want hij zette al een mannetje op kop van het peloton. Ze wilden niet nog eens verrast worden zoals in 1992 door Jacky Durant. De aanloop naar de bergzone was nerveus, met kleine valpartijen. Dat kwam omdat iedereen vooraan wilde rijden. De grote jongens om als eerste aan de bergjes te beginnen en de helpers om de grote jongens bij te staan. Dan krijg je gedrang op de smalle, Vlaamse wegen. En bij een van die valpartijen was het schrikken. Daar lag ineens Lars Boom op de grond. Voorin het peloton gebeurde het. Boom was toch een outsider. Gelukkig kon hij weer snel terugkeren in de hoofdmacht. Nog net op tijd terug voor de bergzone begon. En daar begon een beetje tegenvallende finale.

Team Saxo Bank nam het heft in handen, Cancellara wilde alles onder controle houden. Hij en Breschel waren immers de grote kandidaten samen met Boonen en Flecha. Er volgde een prachtige, lange sprint naar de Oude Kwaremont. Daar gebeurt het altijd. Natuurlijk was er nog de kopgroep en ik vond het leuk om een Nederlander op kop te zien. Goesinnen kan toch maar mooi zeggen dat hij als eerste boven was op de Oude Kwaremont. De groten hielden zich echter nog rustig. Er werd wel een straf tempo gereden en er vielen ook al gaten in het peloton. De strijd ontbrandde echter volledig op de Patersberg. Daar werd duidelijk wie de sterksten waren deze dag. Met van inspanning vertrokken grimassen kwamen de sterksten boven. Ze hadden wel een gat geslagen, maar lieten de rest terugkomen. Op de Koppenberg deden ze het nog eens dunnetjes over. Breschel en Boonen reden van de andere kanshebbers weg. Niet ver, maar het was toch al een teken. Toch kwam Goesinnen zowel op de Patersberg als op de Koppenberg al eerste boven. Dat zijn dingen waar we als Nederlanders al blij mee moeten zijn. Er kwam een redelijk grote groep tot stand vooraan. Op de Eikenberg werd de kopgroep eindelijk ingerekend. Het was even schrikken toen Cancellara lek reed, maar die was weer snel terug. Erger was het met Breschel. Hij moest van fiets wisselen, maar dat ging nogal amateuristisch, waardoor hij vermoedelijk de genadeklap kreeg.

Gek genoeg kwam die genadeklap op de Molenberg op 44 km van de finish. Hij kwam van Cancellara en Boonen was de enige die kon volgen. Maar Cancellara komt niet uit Zwitserland. Hij komt van een andere planeet. Krypton. Dat bleek op de Muur van Geraardsbergen. Superman Cancellara had Boonen tot dan toe getolereerd, maar op de Muur reed hij de Belg gewoon rechtstreeks uit het wiel en had binnen een paar kilometer 30 seconden voorsprong. In de laatste kilometer kon de Zwisterse kampioen nog even zijn gelukspoppetje aan de kijkers laten zien en met een Zwitserse vlag freewheelend over de eindstreep gaan.

De Ronde van Vlaanderen was minder spannend dan gehoopt, maar het blijft toch Vlaanderens Mooiste. Op de erelijst stonden 66 Belgen als winnaar en 27 buitenlanders. Logisch. Belgen hebben kasseikoppen, kasseikniën en ze eten kasseien. Vandaag won echter iemand die niet eens voelt dat hij over kasseien rijdt. Fabian de Verschrikkelijke. Wij Nederlanders zullen nog een paar jaar moeten wachten op Lars Boom.