Diagnose | Dansen met Amy (1)

1
In een niet al te grote, donkere ruimte hangt een indrukwekkende lamp: een flink aantal bij elkaar geknoopte peertjes. Als een omgedraaide bos bloemen. Ze verspreiden een zacht licht, strelend, sereen.
Naast de lamp zien we een vrouw dansen. Haar bewegingen zijn grof. De muziek waarop ze danst - Tom Waits' Kommienezuspadt - is rauw. Haar dans en de muziek vormen een enorm contrast met het serene licht. Toch klopt het. Mogelijk juist door het grote contrast.
Gelijktijdig met de fade out in de muziek dooft de lamp langzaam. Het beeld wordt zwart.

Er verschijnt een vrouw in beeld. Op het eerste gezicht is ze niet adembenemend mooi. Een schoonheid op een natuurlijke, vriendelijke, manier. We leren haar kennen als Amy: 32 jaar, danseres, theatermaakster.
Ze is zacht, onschuldig. Ze lijkt zich bijna te excuseren voor haar uiterlijk, alsof ze wil zeggen: "Ik kan er ook niets aan doen dat ik mooi ben."
Vanaf het eerste ogenblik dat ze in beeld is, voel je sympathie voor haar.

Ze vertelt rustig over haar passie voor dansen en theater.
Ze is een gelovige vrouw. Maar niet op zo'n manier dat ze niet meer kritisch durft te zijn. Ze gelooft dat ze haar talenten aan God te danken heeft.

2
We zien haar posters vergelijken. Posters voor haar eerste soloprogramma. Een dans- en theatervoorstelling waar ze lang en hard aan heeft gewerkt. Terwijl ze de posters vergelijkt, verschijnen er flarden uit recensies van eerdere voorstellingen in beeld.
(...kan echt verhalen vertellen met haar lichaam, met haar bewegingen.)
(Ze doet alles zelf. Ze schrijft haar eigen choreografie; schrijft haar eigen verhalen; toont haar eigen verhalen.)
(Zelden heb ik zo ademloos naar een voorstelling gekeken.)
(…een danseres met durf. Ze durft grenzen te zoeken in haar kunst. Zonder daarmee provocerend te willen of hoeven zijn.)
(Een ongelooflijk talent.)

Ze komt veelal van achteren en opzij in beeld. Ze is constant bezig. Met posters, kostuums, e-mail, telefoontjes, turen naar de maquette van het theater waarin ze zal spelen. Ze praat honderduit.

(Terwijl ze kijkt naar de maquette. Laat ze haar vinger glijden over de speelvloer.) “Het was mijn grote droom. En die gaat nu eindelijk in vervulling. Een eigen programma, solo.”

(Aan de telefoon. In de wacht.) “Het gaat heel goed. De promotiecampagne moet nog starten, maar de kaarten voor beide avonden vliegen de deur al uit.”
(Verbinding.) "Oh, goedendag, met Amy Zwager. Ik zou nog even bellen voor een afspraak.
Voor de uitslagen, inderdaad.
Morgen? Kwart voor tien. Prima. Tot dan."

Op dit punt in de film lijken haar laatste zinnen onbelangrijk. Woorden van een vrouw die haar zaakjes probeert te regelen. Wanneer we achteraf de film overdenken, beseffen we dat deze woorden de inleiding zijn van de eigenlijke kern van deze documentaire.

(Terwijl ze pluisjes van een van de kostuums plukt.) "Het maakt me heel erg blij. Ik heb keihard moeten knokken voor deze voorstelling. Het kostte enorm veel energie. En offers, veel offers. Ik heb, denk ik, tien keer besloten de hele rotzooi af te blazen."

3
Terwijl de camera traag de wachtkamer inspecteert, horen we, voice-over, Amy's stem. Ze praat ontspannen, rustig: "Ik heb wat last van mijn keel. Ik ben naar de arts geweest voor een check up. Ik maak me geen zorgen over mijn keel. Maar de voorstellingen die ik ga spelen zijn fysiek erg zwaar. Ik wilde voor de zekerheid toch even checken of ik lichamelijk helemaal in orde ben. Of ik ergens rekening mee moet houden. Ik voel me sterk.
Hoewel mijn geestelijke gesteldheid een raadsel blijft. Zou iemand die helemaal goed bij zijn hoofd is aan zo’n enorm project beginnen? Dat lijkt me niet.”
Ze lacht luid en aanstekelijk wanneer ze verhaalt over de geestelijke gesteldheid. 

4
Ze ziet er slecht uit. Haar mascara is uitgelopen en haar haren zitten door de war. Haar telefoon gaat. Ze laat hem rinkelen. Ze kijkt lang in de camera. Dan huilt ze.
"Het was geen keelpijn."
Ze draait zich om en loopt weg. Het beeld wordt zwart.
Heel even wordt het zwart verdreven, doordat we haar zien lopen. In elkaar gedoken.
De kleur van de film is veranderd. Alles is donkerder, rauwer.
We zien hoe ze zich op een bankje laat zakken, hoofd tussen de knieën.

Dan wordt het beeld weer zwart.

(wordt vervolgd)