The Future is bright...toch?
Een nieuwe generatie consoles staat voor de deur. Tijdens de E3 werden de (verwachte) eigenschappen van de Nintendo Revolution, de Xbox 360 en de PS3 breed uitgemeten. Hierbij leek alles te draaien om snellere processors, krachtigere grafische kaarten, grotere harde schijven en meer intern geheugen. De nieuwe generatie hardware staat in het teken van één doel: nog mooiere graphics realiseren. Fotorealisme lijkt de nieuwe heilige graal van de game-industrie te zijn.
Toch kan de vraag gesteld worden of fotorealistische graphics wel iets is dat moet worden nagestreefd. Deze komen vaak kil, saai en afstandelijk over. Belangrijker dan realistische graphics is de stijl of art van een game. Dit bepaalt de sfeer van het spel. Is een realistische stad (net als in real life) een leuke plek om veel tijd door te brengen of worden we liever meegenomen naar een magische en fantasievolle wereld? Dat Zelda: the Twilight Princess door journalisten en bezoekers is uitgeroepen tot Game of the Show bewijst dat voor veel mensen het laatste geldt. Okami en Shadow of the Colossus zijn andere nieuwe games met een prachtige stijl die laten zien dat minder soms juist meer kan zijn. Hopelijk zal de creativiteit van de ontwikkelaars altijd de boventoon blijven voeren en bieden de nieuwe generatie consoles gewoon meer mogelijkheden om creativiteit tot uitdrukking te brengen.
Graphics zijn dus essentieel voor een game. Het menselijk oog wordt aangetrokken door schoonheid en nieuwe ervaringen. Waarom geven we anders zoveel geld uit aan kunst of reizen we de hele wereld af om nieuwe plaatsen te zien? Echter, het verschil tussen games en zaken als films, kunst of mooie landschappen is dat we niet alleen naar games kijken. We sturen games en bepalen dus voor een groot deel de mate van plezier dat we aan een game beleven. De gameplay bepaalt dus of we een game als geslaagd beschouwen of niet. En wat gameplay betreft vielen de aankondigingen van de volgende generaties games zwaar tegen. Deze leken vooral te bestaan uit generieke race- en schietspellen, veelal vervolgen op eerdere successen. Originaliteit was ver te zoeken.
Op zich een logische keuze van de uitgevers. Door vooral games te ontwikkelen die de mainstream aanspreken is de kans om de steeds hoger wordende ontwikkelingskosten terug te verdienen aanzienlijk groter. Ook is een simpel gameconcept makkelijk uit te leggen en te verkopen. Zeker gecombineerd met mooie graphics zorgt dit voor mooie plaatjes achterop de doos en flitsende advertenties. Originele gameplay is gezien de beperking van traditionele media en de aandachtsduur van de gemiddelde consument een stuk moeilijker uit te leggen.
Toch zullen de mainstream-gamers op den duur ook afgestompt raken. Een van de fundamentele regels om te overleven, of dit nu in de natuur of in het zakenleven is, is diversiteit. Games als Psychonauts, ICO en Katamari Damacy hebben bewezen dat er ook een markt is voor originele, minder traditionele, games. Natuurlijk zullen zulke games nooit de verkoopcijfers van een GTA of een Halo opleveren, maar ze zijn ook een stuk goedkoper om te ontwikkelen! En ze zorgen op de lange termijn voor positieve effecten als uitbreiding van de markt en een meer volwassen imago van games. Wat dit betreft lijkt Nintendo met de DS de goede weg te zijn ingeslagen.
Willen we in de toekomst naast mooie games, ook originele games blijven spelen dan zullen we als gamers ook moeten veranderen en minder oppervlakkig moeten worden. Wij als gamers zullen duidelijk moeten maken dat we hogere eisen aan een game stellen dan alleen mooie graphics. Misschien komt het vanzelf wel goed. Als fotorealistische beelden eenmaal zijn bereikt zullen ontwikkelaars zich niet meer kunnen onderscheiden door middel van graphics. De concurrentie zal zich dan vanzelf meer richten op gameplay.
