ToBe in Suomi - Finland part 2
De rit van Hanko naar Helsinki verliep spoedig. Het was alleen even wennen aan de snelwegen. Deze zouden vergelijkbaar zijn met onze wegen, maar dat waren ze zeker niet. Her en der zaten wat scheuren in de weg, maar al met al was de weg goed begaanbaar. Dat er scheuren in de weg zaten was niet zo verbazingwekkend, want overal langs de weg stonden grote bomen, waarvan je de wortels niet tegenhoudt met een stukje asfalt. Verder was ik erg bij dat de auto airconditioning had, want het was bloedheet. Wie denkt dat het altijd koud is in Finland heeft het helemaal mis. Het was op zijn minst een graad of dertig.
Na zo'n anderhalf uur rijden kwamen we in Helsinki aan. Om de een of andere reden voel ik me thuis in deze stad. De stad deed door zijn hoge gebouwen mij erg denken aan Rotterdam, waar ik 18 jaar gewoond heb. Doordat ik al eerder in Helsinki ben geweest, wist ik nog aardig de weg te vinden in de stad en hadden we in no time de auto op de trein geparkeerd. We hadden nog wat tijd over voordat de trein zou vertrekken, dus konden we mooi nog even rondkijken in de gezellige straten van Helsinki.
Uiteindelijk was de tijd aangebroken om te vertrekken. De trein die ons naar Oulu zou brengen bestond uit een dertigtal wagons. De trein zou van Helsinki naar het verre noorden rijden. De kabine waarin we zouden overnachten zag er op het eerste gezicht erg comfortabel uit. Drie bedden boven elkaar, een klein wasbakje met spiegel en zelfs nog een stopcontact om de nodige electrische apparaten op te laden. Het slapen viel echter vies tegen. Doordat het zo warm was buiten, was het ontzettend benauwd in de kabine. Daarnaast was er natuurlijk om de zoveel seconden het bekende *KADENG KADENG* te horen.
De tocht van Oulu naar Ylivieska was maar een korte. In een kleine anderhalf uur waren we op de plaats van bestemming aangekomen en kon ik mijn nieuwe huisje, waar ik de komende twee jaar zou verblijven, begroeten. Met de hulp van mijn ouders was de lege kamer die ik toegewezen had gekregen in een zeer korte tijd omgetoverd tot een heerlijke kamer met al mijn eigen spulletjes.
Na het inrichten van mijn kamer zijn we nog een paar dagen in Ylivieska gebleven om de buurt een beetje te verkennen. Mijn ouders hadden nog iets meer dan een week vakantie en die laatste week zouden we gebruiken om nog meer van Finland te ontdekken. Zodoende gingen we weer op weg om de hele reis die we per trein hadden afgelegd naar het noorden, weer per auto af te leggen naar het zuiden.
Zodra je net 5 minuten buiten Ylivieska bent, dan lijkt het alsof je midden in een bos zit, waar in geen velden of wegen een stadje te bekennen is. Overal om je heen bomen, op de tweebaans weg waarop je rijdt na. Dit is erg vervelend als er een vrachtwagen voor je rijdt, want het inhalen ervan valt niet mee, de weg heeft veel bochten en het landschap is glooiend, zodat het zicht erg beperkt is. Na een flink tijdje gereden te hebben wordt het landschap ineens vlakker en loopt de weg een stuk rechter. Al snel blijkt waarom dit zo is, want er is namelijk een "dorp". De aanhalingstekens zijn hier duidelijk op zijn plaats, want veel meer dan 5 huizen en een winkel is het niet. Als je in een dorpje van deze grootte, op zo'n afstand van het volgende plaatsje woont, moet je wel heel erg geisoleerd leven.
Na een flinke tijd rijden is het tijd voor een pauze. We stopten bij een schattig huisje vlak aan een van de duizenden meren die Finland rijk is, wat als wegrestaurant dienst doet. De parkeerplaats is compleet verlaten, maar dat is ook niet verbazingwekkend, want je bent echt in de middle of nowhere. Vanaf het terrasje bij het gebouwtje, kijkt een blond meisje van een jaar of 20 jouw richting uit. Ze had de liefste glimlach die ik ooit gezien heb en ze knikte vriendelijk. Na een vriendelijke knik terug besloot ik naar binnen te gaan en daar even rond te kijken en wat te eten te halen. Het restaurantje was helemaal leeg. Plots hoorde ik achter me: "Can I help you sir?" Na wat te drinken en te eten besteld te hebben en een praatje gemaakt te hebben kom ik te weten dat zij hier in haar eentje werkt. Ze woont een heel stuk verder op en wordt 's avonds opgepikt om naar huis te gaan. Direct bedenk ik me dat dit in Nederland nooit zou kunnen, een meisje helemaal alleen in de middle of nowhere, werkend in een wegrestaurant.
Wat verfrist van de korte pauze, valt nu de pracht van het landschap pas weer op. Overal om je heen bergen bedekt met bomen af en toe afgewisseld met inmens grote meren. Zo met de zon die op de meren schijnt en de bossen op de achtergrond lijkt het wel of je op een plek bent aangekomen waar een reclame voor een douchegel wordt geschoten, waar van die dames naakt poedelen in een meertje. Dit mooie gedachte beeld werd wreed verstoord als doordat ik plots flink moest remmen in verband met een weg opbreking. Een man schreeuwde me in het Fins iets toe. Ik had natuurlijk geen idee wat hij bedoelde en je reed langzaam door.
Na nog vele kleine dorpjes en voor Finland grote steden gepasseerd te zijn kwam het einddoel van de reis inzicht. We waren weer in Helsinki. Hier zou ik afscheid nemen van mijn ouders. Ik zou met de trein weer teruggaan naar Ylivieska en zij zouden doorrijden naar Hanko om vervolgens de boot naar Duitsland te nemen om uiteindelijk weer in Rotterdam thuis te komen.
