column

Het bedrijfsuitje

Martje (on_air)
Iedereen kent het en krijgt er gemengde gevoelens bij; het bedrijfsuitje. Deze komt natuurlijk in veel verschillende soorten en maten. Een uitje met aanhang, een uitje voor alleen collega's, een actief, teambuilding of cultureel uitje. Wat is nou 'gezelliger'? Die vraag wordt door velen gesteld, en niet alleen door de mensen die er aan deelnemen. De groep mensen die het moet organiseren, die stellen die vraag vanaf het eerste moment dat het woord 'bedrijfsuitje' valt. Die groep mensen of in het ergste geval zelfs die ene persoon, hebben het zwaar. Niet alleen moet alles geregeld worden, zij krijgen ook alles en iedereen over zich heen die het er niet mee eens zijn, het beter weten of het anders willen. En dat terwijl zij eigenlijk alleen maar de uitvoerende macht zijn en niet de gene die het bedacht heeft.

Het bedrijfsuitje (we gaan nu even uit van een uitje voor collega's, zonder aanhang, actief en licht teambuilding) begint altijd bij het geweldige idee van (waarschijnlijk) één van de partners of een overactieve PZ medewerker. "We moeten weer eens iets met het bedrijf gaan doen!" Dat is het startsignaal, de denktank kan worden opgestart. Alles wat men nodig heeft: een groepsleider. Deze moet natuurlijk 110% gemotiveerd en enthousiast zijn. Deze persoon zal feitelijk het project dragen en alle wensen en ideeën moeten ordenen om er een samenhangend geheel van te maken. Als dat allemaal geregeld is, kan de echte organisatie gaan beginnen. Eigenlijk stelt het geheel niet zoveel voor, er zit maar één struikelblok in. Hoe krijg je zoveel mogelijk mensen enthousiast genoeg om te komen?

Iedereen is blij als hij post krijgt die niet dagelijks door de bus komt vallen. Het is net een cadeautje, wat zou het zijn?! Van wie zou het zijn?! Het is...een uitnodiging! Waarvoor, waarheen, met wie? Van het werk, om gezellig samen te zijn en elkaar van een andere kant te leren kennen! Naar één of andere wazig sportterrein om elkaar vol met verf te schieten.
Een groep mensen is nu zo innig gelukkig dat ze meteen reageren en de dagen op hun kalender afstrepen. Een andere groep, een veel grotere, kijkt, fronst en legt het aan de kant om later te beslissen. Deze laatste groep vormt het probleem. Het bedrijfsuitjes comité moet dan ook nog flink aan de slag.

Binnen het bedrijf wordt er nu ook flink geadverteerd met het bedrijfsuitje. "Jij komt toch ook zaterdag 17 augustus? Grijp je kans om je collega's eens onder vuur te nemen!" En in de kantine is het uitje het gespreksonderwerp van de maand. Maar dit alles heeft er nog steeds niet voor gezorgd dat er al genoeg aanmeldingen zijn. En dit terwijl er wel al is geboekt voor 250 man. Tijd voor het herinneringsbericht. Heb jij je nog niet opgegeven? Doe dat dan snel! De spanning en vooral de stress bij de leider neemt toe.

De dagen gaan voorbij en de gekozen datum nadert al veel te snel. Nog steeds niet genoeg aanmeldingen en mensen die nu nog niet gereageerd hebben zullen dat waarschijnlijk ook niet meer doen. Dan maar de boeking wijzigen en tevreden zijn met de mensen die wel komen. Om een teleurstelling te voorkomen moet dit uitje natuurlijk wel een spektakel worden. Zo'n succes dat alle mensen die zich niet hebben opgegeven er spijt van krijgen. De mensen die wel gaan moeten het twee weken lang over niets anders meer hebben, de foto's moeten overal worden opgehangen om te laten zien hoe gezellig het wel niet was. Het moet gewoon groots worden.

Dan is het eindelijk zover, de bus (het zou bussen moeten zijn) staat klaar en de mensen staan in de rij te wachten tot ze naar binnen mogen. De bus wordt niet uitgezwaaid en de reis duurt langer dan verwacht. De cd met de beste 'onderweg met de bus' liedjes is na twee keer ook niet meer zo'n gangmaker, en er hangt een vreemde geur in de bus. Het terrein komt in zicht en alle gezichten klaren weer op. Uitstappen, thee / koffie, omkleden, instructies en schieten maar! Er zijn te weinig teams en men is te voorzichtig. De instructeurs schreeuwen het hardst. Weer omkleden en op weg naar de borrellocatie. Daar moet het allemaal gaan gebeuren.

De borrellocatie ligt prachtig aan het water en het is er heerst een gezelligheid van jewelste. Er is iets misgegaan met de reservering van de tafel. Die is er niet. Er zijn ook teveel hapjes besteld en er is geen rekening gehouden met de vegetariërs in het gezelschap. De eerst sippe gezichten beginnen al te komen. De drank daarentegen is geweldig. Er is veel, het is koel en het smaakt. Er wordt een sfeertje gecreëerd en al gauw staat iedereen mee te zingen en te hossen op de muziek voor bedrijfsuitjes. Maar helaas, aan alles wat goed is komt een eind. De bus gaat weer terug en na 20 minuten moet er gestopt worden voor de eerste onwel geworden participant. Bij het nakijken van de filmrolletjes blijken van de 5 en maar twee goed te zijn. Dat zijn dus 180 mislukte foto's van het uitje van het jaar.

Het is ondertussen twee weken verder, en het gesprek van de dag is de dagschotel. Er zijn weinig foto's nabesteld en de kosten kloppen niet met de berekeningen. Onze groepsleider is teleurgesteld, maar weet zeker dat hij / zij volgende keer niet meer hoeft. De bedenker van dit evenement is tevreden. Het basis idee is geslaagd, we moesten weer eens iets doen met het bedrijf, en dat is gelukt. Dat niet eens een derde van het bedrijf heeft meegedaan kan de pret niet drukken. Minder mensen, minder kosten.

Al met al een geweldig dagje uit met kantoor.