Eindelijk volwassen?
Dan ben je ineens 23 en denk je: “Had ik niet beter?”
Soms denk ik had ik maar gaan schrijven, doorgeleerd, harder getraind op het voetbalveld, beter gitaar gespeeld, een grotere mond gehad, meer moeite gedaan om die en die ex bij me te houden, een minder grote mond gehad, minder eigenwijs geweest, eigenwijzer geweest, meer gedaan, minder gedaan enzovoort enzovoort.
En net op het moment dat je gedachten een grote maalstroom worden van “had-ik-maar” en “zou-ik-niet”, bedenk ik me ineens dat ik toch PAS 23 ben, veel te jong voor een midlifecrisis dus. Dan ga je na waardoor je misschien zo denkt. Komt het door twijfel aan je kunnen? Of toch doordat je jezelf gaat vergelijken met vrienden? Zou het anders door je vrijgezel zijn komen? En waar komt dat dan door? Misschien toch door die vriendin die het na 2 jaar uitmaakte met een briefje? Of komt het doordat je te vroeg bent gestopt met leren?
Dan gaat de telefoon van de helpdesk weer, en laat je je gedachten weer achter waar ze vandaan kwamen. Een makkelijke vraag dit keer, heb je toch het gevoel dat je ergens goed in bent, en je twijfels en gedachten sluimeren weer ergens onbereikbaar op de achtergrond.
En toch is dat twijfelen en nadenken over jezelf op rustige momenten best prettig. Zo zomers aan het strand zitten tijdens de afkoelingsperiode ’s avonds, een klein briesje blaast niet alleen de hitte weg, maar ook je hoofd heerlijk leeg. Starend over zee en strand, totaal geen verplichtingen, geen drukte om je heen, alleen jezelf, de zee, en je gedachten. Er zijn maar weinig dingen meer ontspannend zo af en toe. Je kan heerlijk mensen kijken, en je dan afvragen waarom zij over het strand staren. Zou die man misschien de stress van zijn werk proberen te ontlopen, of zou hij misschien zitten te bedenken welk excuus hij gaat gebruiken voor de lippenstift op zijn kraag? En die vrouw daar, wat speelt er achter die melancholieke blik in haar ogen? Vind ze zichzelf te dik, of juist te dun? Maar misschien is het net andersom, en zit zij juist vol met werk stress.
Zelf neem je een lange, diepe teug van je sigaret en je kijkt vol bewondering toe hoe de zon zijn grip op de hemel begint te verliezen voor vandaag. De hemel twijfelt tussen diep rood en zacht roze vanavond. De dagelijkse stranddrukte is nu echt afgelopen, en alleen wat eenzame mensen, en enkele romantisch verstrengelde paartjes wandelen nog over het zachte zand. Ik vraag me wel eens af, zijn de woorden die hij in haar oor fluistert even zacht als het zand waarop ze lopen? Na die gedachte dwaal ik zelf weer af in een herinnering aan een lange tijd terug, toen ikzelf nog arm in arm liep over het strand met mijn zacht fluisterende, blozende schone. Weer een zachte zucht, wat mis ik haar eigenlijk nog, en dat na toch al weer drie jaar.
Ik schrik op uit mijn gedachten, dit keer door een luid blaffende, speelse hond die achter de tennisbal aanspurt die net langs mijn voeten stuitert.
Ik heb genoeg van melancholie en verdrietige herinneringen. Ik ga naar huis, lekker weer vrolijk en gek doen met wat vrienden. Langzaam sloffend loop ik richting huis door de duinen, met elke stap het rustgevende gevoel van staren over de branding achter me latend.
Uiteindelijk kom ik tot de conclusie dat het allemaal wel meevalt, en ik toch aardig terecht ben gekomen. Leuke baan, leuke vrienden, geld in je zak, ’s weekends sporten en uitgaan. Helemaal zo slecht nog niet dus. Ben ik toch nog volwassen geworden. Nou ja en beetje dan.
Maar soms, zo heel soms … die twijfel. Die twijfel is eigenlijk helemaal zo vervelend nog niet.
