Tough Guys
Heel vroeger, als je op het schoolplein op je bek ging, liet je een hysterisch hoge toon los, waarna je met een verontruste blik in je ogen de schade inspecteerde. Meestal ging het om een klein schaafwondje, maar de krijs die je gaf suggereerde dat je jouw halve knieschijf had achtergelaten in zachtroze burn-out op de pleintegels. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik tijdens een agressief spelletje overlopen iemand ten val bracht en de persoon in kwestie nou eens niet begon te gillen. Nee, meneer kreunde op een manier die Rambo niet had misstaan, waarna hij zijn "gewonde" schouder vastpakte en moedig naar de wc's strompelde. Dit was een totale stijlbreuk met hysterische krijsen wat we tot die tijd altijd deden, en achteraf gezien was het één van de vele voorbodes van de puberteit. In het verlengde van de zogenaamde Rambo-kreun, lag het "breed lopen". Kort nadat ik me had gevoegd in het moeilijke kreunen en hier volop aan meedeed (de eerste keer gaat heel bewust, daarna werd het routine), zag ik tot mijn stomme verbazing dat sommige jongens in mijn klas anders begonnen te lopen. Vroeger leek rennen altijd de meest logische manier om van het ene punt naar het andere te komen, waarbij sommige van ons idioot met hun armen zwaaiden om hun babyspek uit te balanceren. Nu echter werd er "breed gelopen"...
Ik denk dat iedereen wel weet wat ik bedoel; de sterkste jongen van de klas (meestal ook degene met de minste hersens) mat zichzelf een loopje aan waarbij het bovenlichaam heen en weer zwoegde om al die ongelofelijke spiermassa's van een twaalfjarige een beetje in balans te houden. En omdat dit cool was, liep binnen de kortste keren de hele klas als een soort achtergebleven pakezels door de gangen van de school.
Ondertussen zijn we ruim tien jaar verder, en weet ik dat de meeste onder ons hun "breedlopende" dagen achter zich hebben gelaten. Heel af en toe echter, als ik door de stad loop, zie ik nog wel eens een volwassen man dit oh-zo belachelijke loopje in praktijk brengen. Terwijl hun schouders in slowmotion meedeinen, draait hun (moeilijke) blik van links naar rechts, alsof er midden in de Kalverstraat opeens een drive-by shooting kan plaatsvinden en zij altijd op hun hoede moeten zijn voor rivaliserende gangs.
Ik denk, en misschien zit ik er heel erg naast, dat de werkelijkheid anders ligt. Ten eerste denk ik dat deze jongens niet half zo ruig zijn als dat ze zichzelf presenteren, en mocht er daadwerkelijk een echt brede jongen tussen zitten, dan is hij onzeker over zichzelf. Waarom anders zou je in godsnaam als een holbewoner rondsjokken? Ik snap dat het iets te maken heeft met jezelf als mannelijk presenteren, maar als ik Regilio Tuur of Ernesto Hooft door de PC zie lopen, dan doen ze dat met een normale rechte rug. Sterker nog, in plaats van moeilijk om zich heen te kijken begroeten zij mensen die ze kennen van één of ander societyfeestje met een beleefde glimlach. En die twee zijn absoluut geen mietjes...
Kortom, breed lopen is eigenlijk iets wat je achter je zou moeten laten zodra je geen baard meer in de keel hebt. Ik denk dan ook dat sommige onder ons domweg zijn blijven hangen in dat stadium. Ook word ik gesterkt in die gedachte doordat ik breedlopende gasten altijd alleen zie lopen. Het is nooit een groepje van breedlopers, nee, de breedloper is alleen. Geen vrienden, en al helemaal geen vriendin...
Je zou dus kunnen stellen dat breedlopen een averechts effect heeft op je sociale leven. Mocht jij dit stukje dan ook lezen en bij jezelf denken; "Fuck, ik heb ook geen vrienden...", dan is dit stukje dus aan jou gericht goede man! Gelukkig zijn er mensen die jou met de neus op de feiten drukken en je helpen een beter mens te worden. Ik stel dan ook voor dat je nu naar buiten loopt en twee keer de Kalverstraat afhuppelt. Met een glimlach...
