Voordringen
Affijn, in de appie staan in de iets te lange rij voor de kassa is niet leuk. Met mijn chagrijnige kop kijk ik om me heen, en iedereen is chagrijnig.
Geeft niks, over een half uurtje ben ik wel thuis bedenk ik me, terwijl ik de rij inschat en constateer dat het lege blonde omhulsel achter de kassa het tempo heeft van een pasgeboren naaktslak. Ik verman me om niet iemand neer te slaan en wacht rustig af, terwijl the fun loving criminals over mijn portable radio schalt.
En dan komt hij: de bejaarde man .
Hij komt rechts van me langs, doet een graai in het snoeprekje wat voor me staat, passeert nog een pracht vrouw-wezen en gaat dan voor haar staan, alsof hij altijd op die plek staat. Het vrouw-wezen kijkt verbouwereerd naar hem, dan naar mij, dan naar hem en besluit dan toch op zijn schouder te tikken. Doofheid schijnt tegenwoordig ook je gevoel aan te tasten, want hij reageert niet. Verbouwereerd kijkt ze weer naar mij, dus ik tik hem op zijn schouder. Niet dat dat helpt uiteraard want hij voelt niks.
Ik besluit krachtiger op zijn schouder te tikken, hetgeen natuurlijk geen resultaat geeft. Ik geef de bejaarde man een zacht duwtje en geïrriteerd kijkt hij het vrouw-wezen aan. Het vrouw-wezen wijst met haar linkerduim naar mij, zodat ik een heb-eens-respect-voor-ouderen-blik over mij heen krijg, onder begeleiding van een van-mij-mag-je-nu-oplossen-in-je-schoenen-snuif uit zijn harige neus. Hij draait zich om, zinkt in zijn demente wereld en blijft staan.
This means war.......
Ik vraag hem op vriendelijke doch dwingende toon of hij weer op zijn plek wil gaan staan, achter mij wel te verstaan. De bejaarde man reageert niet, en aan de grote tl-balken achter zijn oren zie ik dat hij waarschijnlijk geen geld besteedt aan het aanschaffen van batterijen voor gehoorapparaten. Het lege omhulsel acher de kassa kijkt me aan, glimlacht beleefd maar zonder emotie en gaat onverstoord door met haar werkzaamheden op naaktslakken-tempo.
Nu vraag ik het nog een keer, wat harder zodat de twee rijen aan weerskanten van mij dit ook mee krijgen. Geïrriteerde blikken op de bejaarde man afvurend, hopend dat hij tot de wondere wereld van appie terug keert zonder te kwijlen krijg ik zowaar bijval. Niet van het lege omhulsel, niet van het vrouw-wezen maar van een vrouw die zijn leeftijd inmiddels met een jaar of 10 overschreden heeft. De vrouw neemt geen blad voor haar mond en schreeuwt naar hem dat het een schande is en dat hij gewoon op zijn plek moet gaan staan.
Ok, ik wilde oorlog, maar IK wilde dat. Niet in samenspraak met de bejaarde vrouw ......
De man negeert de hele wereld, ook de schreeuwende hanggroepbejaarde, en blijft staan. Zuchtend geef ik er aan toe: laat hem maar staan, het hoeft al niet meer. De bejaarde vrouw schudt haar hoofd, kijkt me aan en ik haal mijn schouders op.
Oh bejaarden der Nederlanden, hoort mij aan: Dat u het niet helemaal meer volgt is prima. Dat u steevast uw winkelwagentje overdwars zet wanneer u aan de andere kant van het gangpad een aanbieding ziet terwijl ik er net langs wil is goed. Dat u pinnen een enorme klus vindt en het steeds opnieuw uitgelegd moet krijgen van het lege omhulsel terwijl ik achter u sta kan ik ook mee leven.
Maar dring noooooooit voor, de volgende keer schop ik uw rollator onder u weg...
