Keroppi en de domme kapper

Ik heb er volgens mij al meerdere keren een stukje aan gewijd, mijn grondige hekel aan kappers. Die afschuw is niet het gevolg van een eenmalig trauma voor de spiegel maar een opstapeling van allemaal kleine traumaatjes in de kapsalon.

Geloof me, ik lig nog duizenden malen liever in de stoel van de tandarts. Dat is immers alleen een kwestie van je mond open doen, een inspectie van op zijn hoogst 5 minuten ondergaan en na een belonend woordje van de tandarts weer fijn en ongeschonden de buitenlucht in huppelen.
Bij de kapper daarentegen is het geen kwestie van 5 minuten, nee een half uur ben je minimaal toch wel kwijt. En dat is exclusief het wachten onder het genot van verlopen roddelbladen. Als je dan net gespecialeerd hebt in de problemen waar Vanessa zo'n 4 jaar geleden mee worstelde, staat er een kapster (het vak blijft toch redelijk female-dominated) voor je neus die je richting de wasbak dirigeert.
Na dat je een verkrampte nek hebt opgelopen door in een ongemakkelijke houding in de aardewerken wasbak gehangen te hebben, moet het grootste gedeelte van de gruwel nog beginnen. Ik ben als vrouwelijke kapper-hater zeker in de minderheid, maar ik zie er echt niet de lol van in om een half uur naar mijn eigen hoofd (in onflatteus tl-licht) te moeten staren, terwijl ik alleen maar kan bidden dat ze doen wat ik ze gesmeekt heb.
En als je dan al geen gedeeltelijk infarct hebt opgelopen door een verknipte coupe ("goh ja.. apart inderdaad") dan schrik je nog wel aan de kassa. Alhoewel ik zoveel mogelijk alle troep die ze, tegen betaling uiteraard, in mijn haar willen smeren heb proberen af te slaan, was het bedrag toch altijd veel te hoog.

Maar een tijdje terug had ik toch de oplossing gevonden voor dit levensgrote probleem. En die oplossing kwam in de vorm van de kappersacademie. Jonge kapstertjes die nog enthousiast zijn, nog goed luisteren en (niet geheel onbelangrijk) onder supervisie van een docente staan. En dat ook nog eens tegen een bedrag waar ik wel blij van werd! Door deze combinatie van goed geknipt haar en een laag bedrag was ik om, vanaf nu alleen maar de kappersacademie voor mij.

Maar wat wil het lot, ik ging op kamers in Utrecht, en dan is het niet handig om helemaal naar Rotterdam te gaan om je daar te laten knippen. Ik zocht op het internet naar de Utrechtse versie van de kappersacademie, maar die zoektocht leverde me niks op.
Totdat een vriendin, via via, ontdekte dat dit fenomeen toch in Utrecht te vinden was. En zo kwam het dat wij samen naar de kappersschool vertrokken.

In een prachtig pand kwamen we binnen toen we al gelijk mochten doorlopen naar de wasbak in afwachting van de leerling in wiens handen we ons lot gingen leggen. Een schuchtere jongen (niet het standaard 'ik ben kapper en homo' type) kwam voor ons tweeën staan en vroeg nauwelijks verstaanbaar: "ehm wie van jullie was eerst".
"We zijn tegelijk binnengekomen, dus je moet kiezen" begon de vriendin waarmee ik was, al een beetje pestend (even 'for the record', we zijn 2 onwijs lieve meisjes, maar in combinatie kunnen we een gruwel zijn ) waarna ik er plagend aan toevoegde: "Ja kies maar, wie vind je leuker!"

De arme jongen, wees toen mij aan en zei nauwelijks verstaanbaar: "dan doe ik jou wel eerst". En ik werd naar de wasbak gedirigeerd. Of ik het geluk had om een hoofdmassage te krijgen, of dat het gewoon een 'stevige schrobbeurt' was, ik weet het niet. Wat ik wel weer is dat mijn hoofdhuid toch wel redelijk gloeide van die schurende knokkels. De volgende keer neem ik een kapster, bedacht ik, die weten waar de vrouwelijke pijngrens ligt.
Dat werd nog maar weer eens bevestigd toen mijn haar werd uitgekamd. Een sporadische klit werd niet met nodige voorzichtigheid verwijderd, maar door een paar stevige (au) rukken.

Daarna begon het daadwerkelijke knippen en dus ook het socializen met mij. Of de jongen de colleges "praatjes met klanten houden" toevallig had gemist of dat hij het gewoon niet kon is nog de vraag. Wel werd duidelijk dat het hem enorme moeite koste om een beetje gesprek op gang te houden. Misschien ook wel door het feit dat hij echt dom was (regelmatig hoorde ik 'm werkwoorden wel heel creatief vervoegen). Dus ik had besloten mijn mond maar te houden, wel zo fijn voor hem. Maar toch wilde hij koste wat kost de praatgrage kapper zijn, wat resulteerde in monoloog van zijn kant, bevestigd door wat "oh, nou nou, goh" van mijn kant. Want op het moment dat ik een opmerking maakte, moest ik die vaak nog even verduidelijken (en nee ik gebruikte echt geen moeilijke woorden...).

Nadat hij klaar was met knippen, en het resultaat door de docent geprezen was, moest de boel nog gestyled worden. Vol vuur begon hij te vertellen over het arsenaal aan producten wat in mijn haar werd gekwakt, dit was hiervoor, en dat daarvoor.. en en enz. Ik vond het allemaal best, want, in tegenstelling tot de gewone kapper, betaalde ik hier een schamele 70 cent extra voor.

Dus zo kwam het dat ik perfect gestyled, en zonder die rib uit mijn lijf, naar buiten stapte.

Maar volgende keer wel een vrouwelijke kapster!