Keroppi achter de kassa

Over het algemeen schrijf ik mijn stukjes direct op de computer. Best handig want wanneer je blind en met 10 vingers gaan typen heb je zo een stukje op scherm staan. Maar bij dit stukje is het anders. Deze woorden schrijf ik, in een ongemakkelijke houding gedraaid, op mijn kassalade. Op het moment werk ik namelijk in de avond (iemand heeft ooit besloten dat het handig is dat je elke werkdag van 9 tot 9 schroefjes kan kopen) en het is erg rustig.

De vorige keer dat ik 's avonds moest werken had ik geen idee dat het zo rustig zou zijn. Terwijl ik dus om de 10 minuten een klant hielp had ik zeeën van tijd. Na met een rolmaat alle afmetingen van mijn kassa te hebben opgemeten, 3 roerstokjes met gammapen van bloemen motief te hebben voorzien, geteld hoeveel tinten wit er in de stelling tegenover me stonden en mikado met roerstokjes te hebben gespeeld, was het dan ein-de-lijk sluitingstijd.

Om te voorkomen dat me dit nog een keer zou overkomen had ik me deze avond gewapend met een vulpen (ik ben nog 1 van de weinigen mensen die vrijwillig met vulpen schrijft) en een paar blaadjes papier. Zo gauw het er naar uitziet dat ik de komende 5 a 10 minuten geen producten over mijn scanner hoef te halen, gris ik mijn pen en papier en begin te schrijven. Mocht er opeens toch ergens een klant opduiken worden die attributen snel aan de kant gegooid en zet ik mijn kassamiep glimlach op.

Ik werk nu al weer een tijdje en ik merk dat ik stukken relaxter ben dan in het begin. Vooral de eerste dag was vreselijk. Ik weet nog hoe ik aankwam en in de kantine werd neergegooid. Door mijn leeftijd (minimaal de helft van de vaste medewerkers) en mijn felgroene shirtje (tussen het gamma-blauw) viel ik nog meer op.

Ik kreeg een begeleidster toegewezen die mij zou moeten inwijden in de geheimen van de kassa. Maar het is niet een kwestie van achter je kassa kruipen en scannen maar, nee eerst moet je dus je kassa uittellen. Na een heel formulier te hebben ingevuld met gegevens over hoeveel stuks van elk muntstuk erin aanwezig was, mocht ik dan eindelijk naar mijn kassa. In 5 minuten kreeg ik een stoomcursusje over alle knopjes, hoe een BTW bon op naam te maken, hoe een klant te laten pinnen, hoe artikelen te laten vervallen enz. enz.
Ik staarde vol weerzin naar het toetsenbord van de kassa, hoe moet ik nou al die knopjes weer terug kunnen vinden. Ja er zat wel een bepaald systeem qua kleuren in, maar ik kon het systeem niet ontdekken.

Terwijl de eerste klanten kwamen aanlopen, schoof mevrouw de begeleidster het rek dat mijn kassa blokkeerde aan de kant en ik werd in het kilometers diepe gegooid. Mijn begeleidster stond achter me terwijl ik voor het eerst de lopende band aantrapte en de spullen richting mijn scanner zag schuiven.
En gelijk was het feest. Een artikel zonder barcode! Wanhopig keek ik om naar begeleidster, wat te doen? "Roep meneer zusenzo maar even om" gebood ze met een blik op de microfoon naast me. Ik haalde een keer diep adem en hoorde het ogenblik daarna mijn stem door de Gamma galmen. En ik heb al zo'n hekel aan het horen van mijn eigen stem zoals de meeste mensen.

Als je voor het eerst achter een kassa zit is je eerste gedachte: "goh dit werk is ECHT niet zo makkelijk als iedereen je doet geloven" maar ondertussen ben ik er wel achter gekomen dat alles routine wordt.
Maar het feit dat iemand constant over mijn schouder stond mee te loeren en je op fouten wees voordat je in staat was geweest om ze zelf te ontdekken maakte me echt hypernerveus.

De meeste klanten hadden het ook wel door dat ik hier voor het eerst zat en waren zo vriendelijk om geduldig te wachten als ik weer eens een artikel van alle kanten moest bekijken voordat ik doorhad waar ze dit keer de streepjescode hadden verstopt.

Het voordeel is wel dat je binnen 2 uur gewend bent aan al die nieuwe euromuntjes en briefjes. Na 3 doosjes met spijkertjes afgerekend te hebben ("Dat is dan 6,72 alstublieft") duwde een klant mij doodleuk een briefje van 200 euro in mijn handen. Ik draaide me om naar mijn begeleidster en zei: 'Deze mag ik zeker niet aannemen he?" "Oh jawel hoor, maar vraag wel maar even of die meneer er 2 cent bij heeft".
Wat natuurlijk niet het geval was want zwart geld krijg je zelden in kleingeld uitgereikt.

Op je eerste werkdag hoef je maar een halve dag te werken en dat was maar goed hoor want geestelijk was ik doodop. Combineer dat met het feit dat het niveau van de vaste medewerkers soms bijzonder laag lag en het is misschien voor te stellen dat ik 's avonds tegen mijn ouders klaagde "ik wil niet meer terug, ik wil niet, echt niet".

Maar ik ben blij dat m'n ouders me toch hebben gedwongen om even door te gaan want kassamiepen mocht ik de volgende dag al gedeeltelijk zelfstandig en ik mocht zelfs mee met het bedrijfsuitje naar Sixflags. _{En daar kan ik een heel hilarisch verhaal over schrijven nog...}