D

Danny
Hectisch dagje was het gisteren. Ik zit al drie weken ziek thuis, overspannen en oververmoeid - soort van burnout zeg maar, en vol in de stress vanwege de niet zo best lopende zwangerschap van Knorretje. Zit aan de spierverslappers (Diclofenac) en kalmeringspillen ofzo (Oxazepam) en ben daar de halve dag compleet stoned van.
De drie weken thuis heb ik gevuld met scripten, omdat zitten sowieso het minste pijn doet aan mijn rug en nekspieren, zolang ik maar regelmatig even ga liggen. Het resultaat van dat scriptwerk zit je nu naar te kijken. Sommigen vinden het leuk, anderen niet, het zal me momenteel echt een rotzorg zijn.

In alle drukte rondom het online komen van deze site besloot m'n familie ook nog even dat het tijd werd om te gaan verbouwen om plaats te maken voor de babykamer, die vandaag werd bezorgd, en uiteindelijk kon ik om 1 uur vannacht met Knorretje naar het ziekenhuis vanwege hevige steken in de onderbuik.
Nou blijkt alles met de baby (en moeder) gelukkig goed te zijn, maar toch moet ze voorlopig even blijven ter observatie. En nu zit ik hier om 6 uur 's morgens dit te tikken, in de wetenschap dat er no chance in hell is dat ik vannacht nog aan slapen toekom.
Ik mis m'n vrouwtje enorm, en zelfs de katten zijn nog nooit zo teneergeslagen geweest. Waar ze elkaar normaal gesproken achterna zitten - daarbij het halve huis slopend - lopen ze nu een beetje onwennig rond of liggen apathisch op de bank. Ze voelen dat het vrouwtje er niet is en ze missen haar waarschijnlijk net zoveel als ik. Betrapte kleintje (eigenlijk heet ze Rogue, maar we noemen haar kleintje, die kleine, wijffie of meissie) er net op dat ze naar het bed liep waar haar bazinnetje al een flink aantal weken ligt, en vervolgens met een vragende blik en een zielige 'miauw' aan me kwam vragen waarom het vrouwtje er niet was. En ook Dibbes (eigenlijke naam Mystique, maar ook bekend als die zwarte, dibbes of bink)is behoorlijk uit z'n doen.
En dan zijn er nog mensen die zeggen dat katten niet aan mensen hechten...