Paper Mario: Color Splash

Paper Mario is een serie met een sterk verdeelde fanbase. Sommige fans zweren bij de eerste twee delen, andere fans zijn weer fan van de stijl uit Super Paper Mario. De gebeten eend lijkt Sticker Star te zijn, waar meer negatiefs dan positiefs over te vinden is.

Toch besloot Nintendo om in een gelijke stijl Paper Mario: Color Splash te ontwikkelen. Dat leidde sinds de onthulling van de game al tot veel weerstand. Weer geen partners, weer (te) weinig NPC's, veel teveel Toads, combat dat nergens toe dient en ga zo maar door. Hoewel ik Sticker Star geen slechte game vond, was het ook zeker geen goede game. Voorzichtig begon ik met Paper Mario: Color Splash en ik kreeg al snel door dat de game eigenlijk erg vermakelijk is.

Laten we beginnen bij het begin: Mario ontvangt een kaart, wat een Toad zonder kleur blijkt te zijn. Port Prisma blijkt van alle kleur te zijn beroofd, wat een mooie taak is voor Mario. Met je hamer en partner Huey ga je aan de slag en zoek je Paint Stars om de wereld weer van kleur te voorzien. Met een simpele klik op de knop kun je witte gaten opvullen met kleur, maar ook objecten markeren voor bijvoorbeeld puzzels. De gimmick werkt en kent een paar leuke toepassingen. Het is niet wat Paper Mario: Color Splash tot een leuke game maakt, maar het draagt bij aan de wereldopbouw.

Maar waar zit het hem dan in? Bepaalde kritiekpunten van Sticker Star zijn namelijk niet aangepakt. Toads zijn nog steeds één van de weinig NPC's in de game. Rode Toads, Blauwe Toads, Gele Toads, Power Ranger Toads, Toads met een sleutel uit het hoofd en nog een aantal varianten. Het straalt allemaal weinig persoonlijkheid uit, zeker nadat we in de eerste twee delen van de serie zijn verwend met partners en een grote variatie NPC's in de wereld. Dat is dus nog steeds teleurstellend. Eén ding om de Toads te doen verschillen van elkaar zijn de diverse persoonlijkheden. Sommige zijn streng, andere weer boos, sommige erg intelligent en wie weet vind je nog wel een paar superhelden tussen het gros. Ook is er erg veel humor in de dialogen aanwezig, dus dat maakt het geheel draagbaar. Ik heb al veel humor voorbij zien komen, maar toch blijven de grappen in de game je verrassen en vermaken. Het is alleen jammer dat de designs amper van elkaar verschillen.

Ook is de combat nog steeds om te huilen. Het is nog altijd gebaseerd op turn-based combat, waar je met de juiste timing extra schade kan toerichten of juist schade kan blokkeren. Vijanden kun je verslaan met een hamer of een rake sprong of één van de vele varianten hiervan. Weinig vernieuwend dus, behalve dan het systeem waarmee dit werkt. Je vecht niet meer met stickers, maar met kaarten. Deze kaarten selecteer je en kun je vervolgens tot een bepaalde hoeveelheid inverven. Hoe meer verf je gebruikt, des te meer schade je aanval doet. Het systeem werkt, al is het enigszins omslachtig, en wanneer je vijanden verslaat speel je punten vrij om jouw verfvoorraad groter te maken. Het probleem is dat dit het is. Combat is simpel en kent amper een echte beloning. Je ontvangt soms unieke kaarten van de vijanden die je verslaat, maar aangezien combat verder nergens anders goed voor is, heb je hier amper profijt van. De game navigeer je terwijl je bewust vijanden probeert te ontwijken, iets wat je niet wil hebben in een game.

Mijn laatste echte irritatiepuntje zijn 'Things', de voorwerpen uit het dagelijks leven die in de game te vinden zijn. In een fantasiewereld heb ik geen zin om een stofzuiger, een brandblusser of een kompas tegen te komen. Hoewel het geheel minder storend is als in Sticker Star in mijn ervaring, ze zijn goed verworven in het verhaal en je komt ze tegen wanneer je ze nodig hebt, stoort het mij gewoon in de immersie. De wereld is prachtig vormgegeven, de papierenstijl komt steeds beter tot zijn recht, met prachtig kleurgebruik en effecten. Maar dan kom je zo'n lomp object als een Thing tegen. Bah.

En toch is de game ontzettend leuk om te spelen. Zoals ik zei: de wereld is prachtig vormgegeven. Er is geen grote wereld, de game is nog steeds in levels onderverdeeld, en toch voelt het als één geheel. Backtracking is aanwezig, maar niet op storende wijze. Actie A heeft gevolg op plaats B en wat je daar doet kan weer C en A beïnvloeden. De wereld verandert, de levels veranderen en je voelt dat je dingen bereikt in de game. Het redden van de Big Paint Stars, die je nodig hebt om de kleur terug te brengen in Port Prisma, draagt hier sterk aan bij. Hiermee kleur je ontzettend grote gebieden in één keer in om een heel nieuw stuk van de wereld te kunnen ontdekken. Hier is goed over nagedacht en werkt prima. Dan is er de muziek. Deze is simpelweg hemels. Misschien zelfs het sterkste punt van de hele game. De sfeer en het speelse wordt prachtig overgebracht en verschilt uiteraard per gebied. Zelfs de terugkerende deuntjes, bijvoorbeeld van de gevechten, zijn catchy en gaan niet irriteren. Dit komt deels doordat de game met een groot aantal instrumenten live is gespeeld, iets wat sowieso een mooie feeling meegeeft. Nee, met de wereld en muziek van Paper Mario: Color Splash is niets mis. Luister anders zelf eens naar bijvoorbeeld onderstaande deuntje. Heerlijk.

De verbindende factor van dit geheel is voor mij het papieren element. Van Shy Guys die nat uit rivieren springen tot een level dat wordt opgerold om toegang tot een ruimte te verbieden. Monsters die verbranden door het eten van te pittig voer (en dus tot as gereduceerd zijn, want papier) en überhaupt de uitstraling van 2D-papier in de 3D-wereld werkt nog altijd. Neem dit samen met een aantal hilarische easter eggs en cameo's (laten we het erop houden dat een aantal bekenden uit het Mario-universum hun opwachting maken) en je hebt een mooie en complete ervaring. De papieren-gimmick blijft een sterke en Nintendo wordt alleen maar creatiever in hun toepassingen hiervan in de wereld.

De muziek, de slim opgebouwde wereld en humor weten Paper Mario: Color Splash een verslavende ervaring te maken. Hoewel de game zeker nog zijn problemen kent, iets waar we hopelijk geen derde keer mee te maken krijgen, is de game tien stappen beter dan Paper Mario: Sticker Star. Ik voelde daadwerkelijk de drang de game uit te spelen, iets wat ik bij Sticker Star zeker niet had. Iedereen die deze game ook maar enigszins vermakelijk vond, kan met een gerust hart Color Splash aanschaffen.