The Intern
Een Oscarwinnaar van weleer en een Oscarwinnares van nu… Dat klinkt als een gouden combinatie. Gooi hier wat bekende jonge koppen bij, mix oud met nieuw in een hip jasje en je hebt een potentiele hit te pakken. Pakt deze combinatie ook goed uit?
The Intern vertelt over Ben (Robert De Niro), een gepensioneerde weduwnaar die nog niet klaar is om achter de geraniums te gaan zitten. Hij vult zijn dagen met mandarijn leren, yoga en begrafenissen bezoeken. Aan de andere kant van het spectrum vinden we de daar de jonge Jules (Anne Hathaway), een zakenvrouw aan het roer van een succesvol jong internetbedrijf. Ze doet bijna alles zelf en ze zou eigenlijk nog meer zelf willen doen. Dit schept wel een scheur in haar jonge gezinnetje. Als Ben de nieuwe stagiair van Jules wordt laat de ervaring aan de jeugd zien dat er ook rust te vinden valt binnen de hectische wereld van vandaag.
De film draait om de namen op het affiche: De Niro en Hathaway. En het hoeft soms niet meer te zijn dan dat. De Niro weet zijn interpretatie van een jonge, oude man (grijs is het nieuwe groen) heel fijn over te brengen op het publiek. Je ziet de uitgebreide levenservaring in zijn doen en laten, maar hij voelt zich nog veel te jong om maar naar Florida te verhuizen. Er is namelijk meer in het leven dan opa zijn en hij deinst er dan ook niet voor terug om een Facebook-account aan te maken. Sterker nog, hij weet zich als idool op te werpen binnen de Facebook-generatie. Hathaway maakt van Jules een verscheurde zakenvrouw die langzaam bezwijkt aan haar eigen succes. Ze probeert de balans tussen haar droom, haar gezin en alles daar tussenin te vinden maar een dag heeft maar 24 uur. Beide acteurs weten de kijker twee uur gekluisterd naar het scherm te kijken zonder dat er ook maar één saai moment is.
De film zelf mist echter ook de balans. Waar de film er al snel voor kiest om te focussen op de twee grote sterren worden er ook veel subplots uitgezet die uiteindelijk alleen maar van de kern van het verhaal afleiden. Hoewel een aantal van deze momenten bij dragen aan het tonen van de karaktereigenschappen van de hoofdrollen, zijn sommige momenten vergezocht of te onderbelicht om echt je interesse te wekken Zo lijkt een scène waarin er ingebroken moet worden bijna uit een andere film te komen. Ook voegt de verse romance van De Niro weinig toe, hoewel dit natuurlijk wel erg leuk is om naar te kijken.
En dat is waar het om draait. Dit is een feel-good film pur sang, maar zonder een zoetsappig einde. Sterker nog, het einde kan zelfs enige discussie opleveren. De film is een snapshot uit het hedendaagse leven maar kijkt hiernaar met een nostalgische blik. En terwijl wij allemaal naar onze smartphone staren voelen we onderling dat het vroeger ook allemaal best ok was.
Leuke film om te kijken. Je kan ook weer eens een keer je ouders meenemen zonder dat je uit hoeft te leggen in welke andere film die superheld ook al eerder zat. Ruime voldoende dus, ook voor de FOK!ker!
