Mama
In 2008 maakte Andres Muschietti, die destijds commercials regisseerde, een korte film van drie minuten, waarin twee kinderen wakker worden in een donker huis en worden opgejaagd door een angstaanjagend moederfiguur. Andres wist in die korte tijd al een goede horrorsfeer neer te zetten en dat viel ook producer Guillermo del Toro (Pan's Labyrinth) op. Ze besloten samen om het verhaal uit te rekken naar een bioscoopfilm onder dezelfde titel, Mama.
In de hoofdrol spelen een bijna onherkenbare Jessica Chastain (Zero Dark Thirty) en Nikolaj Coster-Waldau (Game of Thrones). De broer van Lucas (Coster-Waldau), Jeffrey, vermoordt in koelen bloede zijn vrouw en gaat er met zijn twee dochters vandoor. Ze vluchten het bos in en komen uit bij een verlaten hutje, waar een mysterieus figuur de leiding over de kinderen overneemt en Jeffrey van zijn leven berooft.
Als vijf jaar later de twee meisjes gevonden worden, is er bijna geen normaal menselijk gedrag meer in ze te zien. Lucas en Annabel (Chastain) nemen de zware taak op zich om ze te laten wennen aan hun nieuwe leven. Maar de twee dochters zijn niet het enige wat het koppel in huis heeft gehaald ...
Na tien minuten wordt al meteen duidelijk dat het Andres gelukt is om de krachtige sfeer uit de short vast te houden in een bioscoopfilm. De aandacht van de kijker wordt meteen getrokken en dankzij een minimale doch goede soundtrack is het regelmatig ontzettend spannend. Daar komt bij dat het mysterieuze wezen pas vrij laat goed te zien is en het mysterie rondom 'mama' aardig lang geheim blijft.
Maar de film blinkt daarnaast ook nog eens uit als het gaat om camerawerk. De mooiste omgevingen worden op een schitterende manier in beeld gebracht en de regisseur hanteert niet-storende dynamische camerabewegingen, waardoor je nog dichter op de actie zit en het een stuk spannender wordt.
Helaas wordt er tegen een einde wel een klassieke fout gemaakt voor horrorfilms. Het eerder zo angstaanjagende wezen wordt te vaak in beeld gebracht en er wordt zelfs geprobeerd om deze wat menselijker te maken, waardoor de spanning er compleet af is. Waar in het eerste anderhalf uur de sfeer nog perfect was, is die in de laatste tien minuten bijna verdwenen en is er niets angstaanjagends meer aan.
Dat maakt Mama tot een zeer goede en spannende horror met een interessant verhaal, maar waarbij je na het zien toch een beetje een rare nasmaak krijgt door het einde. Maar daarvóór maken de cinematografie, de schrikeffecten en voornamelijk de indrukwekkende acteerprestaties van de kinderen de film zeker de moeite waard. Na het zien van het debuut van regisseur Andres Muschietti kijk je nooit meer hetzelfde naar schattige kinderen die huilend om hun moeder vragen.
