Haywire
Gina Carano staat bekend als een uitstekend vechter en beoefent ook meerdere stijlen. Naast de vechtsport heeft ze nu ook het witte doek gevonden. Samen met Channing Tatum speelt ze de hoofdrol in de nieuwe film van Steven Soderbergh: Haywire.
Mallory Kane (Gina Carano) is iemand die je niet moet onderschatten. Wat lijkt op een lief onschuldig iemand, is in werkelijkheid een vrouw waar je geen ruzie mee wil krijgen. Mallory werk als een freelance agent en wordt ingehuurd om een gijzeling te beëindigen. Uiteraard gebeurt wat eigenlijk te voorspelbaar is, Mallory wordt verraden en moet haar eigen naam gaan zuiveren en de waarheid achterhalen.
Carano laat twee kanten zien in deze film. Ten eerste iemand die kan vechten en ten tweede iemand die nog genoeg te leren heeft op het gebied van acteren. Al in de openingsscène laat ze beide kanten mooi zien, een korte aanvaring met Channing Tatum laat niet veel heel van hem of van het interieur. Gelukkig is Carano veel te bewonderen in actiescènes en weinig in dialogen.
Het verhaal is eigenlijk te cliché. Een spion die wordt verraden is te vaak gedaan, en daar kan zelfs Steven Soderbergh met zijn ervaring niet iets nieuws van maken. De vertellende opbouw in het begin dwingt je tot opletten, want voor je het weet ben je het verhaal kwijt. Steven Soderbergh doet één ding wel echt goed, het in beeld brengen van een andere locatie. Geen loodsen, opslagplaatsen en fabrieken maar een ontsnapping over de daken van Dublin.
Haywire is geen wegkijkfilm, daarvoor zit hij te vol ‘puzzelstukjes’, maar het is ook geen film waarbij het verhaal alleen met veel denken opgelost kan worden. Het is een doolhof waarbij het einde al snel in zicht komt. Voor Soderbergh is dit meer een experiment met stijlen en genre, één die niet helemaal gelukt is. Ondanks dat het verhaal cliché is, is het wel een aangenaam verhaal. Mede door het actievere meekijken is deze film toch wel voldoende.
