17 Filles
2008. Lorient, een stadje in het Franse Bretagne dat door de crisis zwaar getroffen is. Camille (Louise Grinberg) is een tienermeisje dat door een gescheurd condoom met een onenightstand zwanger is geraakt. Ze besluit het kind te houden. Dan heeft ze namelijk “iemand die m'n hele leven van me houdt. Onvoorwaardelijk.” Haar schoolvriendinnen besluiten ook zwanger te worden, zogezegd om een betere toekomst voor zichzelf te krijgen maar eigenlijk vooral omdat het pubers zijn die elkaar aansteken met hun kinderlijke enthousiasme. De vriendinnenkring van Camille wordt uitgebreid als de impopulaire Florence (Roxane Duran) ook zwanger blijkt te zijn. Uiteindelijk raken 17 (!) meisjes van Camilles school in verwachting.
Het is een beetje paradoxaal: iets wat waar is, is niet per se geloofwaardig. Het waargebeurde Franse drama 17 Filles is hier een voorbeeld van. Dat er in korte tijd op één school zeventien meisjes van een jaar of zeventien zwanger worden, is namelijk nogal moeilijk voor te stellen, hoe intrigerend het uitgangspunt ook is. Zo moet er behoorlijk wat gesekst worden om zeventien meisjes vrucht te laten dragen. 1 op de 5 vrouwen is na een jaar proberen nog altijd niet zwanger, maar van deze statistieken trekken de rokende en drinkende tienermeisjes zich niets aan. Een ander opvallend aspect is dat de jongens zich hiervoor lenen. Zeker na een tijdje, als ze al weten wat de meisjes van ze willen, vraag je je als kijker af waarom ze niet weigeren of voor het zingen de kerk verlaten. Zo is er een scène waarin een jongen die weigert een meisje te bezwangeren wordt verleid met wat geld en vervolgens toch van bil gaat. In een film als American Pie (waarvan overigens het tigste deel in april in de bios komt) is zo'n scène prima op zijn plek, maar in een film die een realistisch verhaal wil vertellen, is het een slecht idee. In hoeverre dit in het echt zo gelopen is, is daarbij irrelevant: 17 Filles is immers een speelfilm en geen documentaire.
Deze nauwelijks serieus te nemen situatie zorgt ervoor dat het niet gemakkelijk is om mee te leven met de sowieso nogal eendimensionale personages, ook al worden ze stuk voor stuk puik gespeeld door de jonge actrices. Dit laatste facet kan echter niet verhinderen dat je als kijker de onbegrepen tieners niet zozeer met sympathie als wel met verwondering bekijkt. Een personage dat beter uit de verf komt en waar wat meer diepgang in zit, is de oudere broer van Camille, Florian (Frédéric Noaille). In een gesprek van broer tot zus legt hij Camille bijvoorbeeld uit dat hij het leger in is gegaan om uit de ellende van Lorient te stappen maar stelt vast dat hij nu op Afghaanse jongens moet schieten die hem niets misdaan hebben. Hij weet dat het leven weerstand biedt, maar weet ook dat hij daar niet veel aan kan doen. Naïve Camille pikt de hint tot bezinning echter totaal niet op. In enkele korte, stille scènes waarin we verschillende moeders in spe op hun bed zien zitten is overigens af en toe wel wat ruimte voor twijfel, maar nooit lang. Hetzelfde geldt voor de ouders en de schoolleiding. We zien ze amper, zijn incompetent en dienen alleen maar als iets waar de meiden zich tegen af kunnen zetten.
Het basisidee van deze film is uitermate intrigerend maar blijkt na een tijdje toch niet te werken in deze vorm. In plaats van een speelfilm zou een documentaire wellicht een betere keuze zijn geweest om dit curieuze verhaal te vertellen. Of juist een sprookje dat plaatsvindt in een verzonnen dorpje, dan is realisme geen issue meer. De gekozen vertelvorm is een gemiste kans, maar de acteurs en de puike soundtrack maken nog wel iets goed van deze film die niet zozeer over zwangerschap of volwassenwording gaat, maar eerder over groepsdruk. Als zodanig zou deze geromantiseerde rolprent misschien als een licht poëtische voorlichtingsfilm kunnen dienen, ware het niet dat maaksters Delphine en Murel Coulin er te veel een ode aan de (zogenaamde, girl power-achtige onafhankelijkheid van de) meisjes van hebben gemaakt.
