F.E.A.R. Files

Voor die mensen die niet bekend zijn met F.E.A.R. een korte voorgeschiedenis. In deze game nam je de controle over een soldaat in het First Encounter Assault Recon team, dit is een soort FBI, maar dan voor paranormale activiteiten. In de fictionele stad Auburn moest je het opnemen tegen een leger van klonen en hun doorgeslagen leider Paxton Fettle. Hiervoor had je een leuk arsenaal wapens tot je beschikking en de mogelijkheid om de tijd te vertragen af en toe, erg handig tegen flinke groepen klonen. Gedurende het spel kwam je in aanraking met Alma, de geest van een klein meisje met de macht om iedereen dood te maken met haar gedachten. Gedurende het spel kwam je uiteraard achter de waarheid omtrent Alma en Fettle.

Extraction Point begint eigenlijk waar de originele game ophield. Je kruipt weer in de rol van dezelfde soldaat en je bevindt je weer in Auburn. Het doel van de game? Simpel, ontsnap de stad en vlucht naar de helikopter. Uiteraard is dit niet zo makkelijk als het klinkt en zul je onderweg meer dan een paar klonen en andere paranormale zaken tegenkomen. Perseus Mandate slaat een heel andere weg in. Je zult een nieuwe onbekende soldaat spelen die in een tweede F.E.A.R.-team moet strijden, parallel aan de tijdlijn van de originele game. Je bent op zoek naar wat spullen die licht zouden moeten schijnen op de waarheid omtrent Paxton en Alma. Uiteraard is dit niet zo makkelijk als het lijkt en onderweg word je dan ook meermaals gehinderd door huurlingen, klonen en beveiligingsbeambtes. Nu is niet alleen het verhaal van beide games anders, maar ook de manier waarop je de spellen speelt verschilt nogal stevig. Om die reden is deze review dan ook opgedeeld in twee stukken, een over Extraction Point en een over Perseus Mandate.

Voor mensen die F.E.A.R. gespeeld hebben zal Extraction Point een feest van herkenning zijn. De omgevingen kennen precies dezelfde stijl als de originele game en ook de manier waarop je de game speelt is vrijwel identiek aan het origineel. Heftige shootouts worden afgewisseld met bloedstollende momenten als er weer paranormale dingen gebeuren. Meermaals zat ik hierdoor de game te spelen met klamme handen van het zweet. In het begin zijn deze bovennatuurlijke zaken nog vrij simpel als spookverschijnen, maar naarmate je verder in de game komt worden ze bloederiger en intenser. De wereld om je heen wordt er ook stevig door beïnvloed. Echt schrikken gebeurt weinig, maar door de continue spanning die er in de game heerst zul je nooit op je gemak door een omgeving lopen. Je weet maar nooit of er weer een onzichtbare vijand voor je neus springt. Als je bedenkt dat de expansion zo\'n zes uur duurt, kun je je wel voorstellen dat de mensen die wat schrikkeriger zijn dit niet in één ruk kunnen uitspelen, iets wat eigenlijk alleen maar positief is.

Perseus Mandate is eigenlijk een heel andere game. Het is een expansion die pas kort geleden uitkwam en dus mag je verwachten dat er flink wat werk in zit om het concept van het origineel nog verder te perfectioneren. Niks is minder waar. Al snel merk je dat Perseus Mandate niet in de schaduw kan staan van het origineel. De shootouts kennen namelijk absoluut niet de moeilijkheidsgraad en uitdaging die je ook in Extrantion Point ziet. De game doet meer denken aan Halo in een horror-setting dan aan F.E.A.R. en gezien het concept van het spel is dat niet bepaald positief. Ook met de spanning is het niet denderend in deze expansion. Hoewel de game een paar geweldige schrikmomenten kent, kent het absoluut niet de overheersende spanning van het origineel en Extraction Point. Hierdoor zul je de game op je gemak in een donkere kamer op een groot scherm met 5.1 geluid hard aan kunnen spelen, zonder dat je echt gespannen wordt. Dat terwijl me dit bij Extraction Point bijna een hartaanval opleverde. Zelfs grafisch faalt Perseus Mandate stevig. Dat Extraction Point grafisch niet van deze tijd is, is vrij logisch, maar Perseus Mandate is daadwerkelijk nog lelijker. Sterker nog, het originele F.E.A.R. zag er al beter uit en die game is dik twee jaar oud.