Ghost Recon Advanced Warfighter 2
Als je GRAW2 voor het eerst speelt merk je maar weinig verschil, met het eerste deel. Het is in feite qua gameplay nog steeds dezelfde 3rd person tactical squad based shooter. Zo is het op zowel artistiek als technisch vlak praktisch hetzelfde en moet je in eerste instantie een beetje zoeken naar verbeteringen. Het ziet er, op een aantal lelijke textures in de omgevingen na, allemaal nét wat mooier uit dan het toch al zeer indrukwekkende GRAW1. Zo zijn de lichteffecten verbeterd en dit uit zich prachtig in de trainingsmissie waar je een zonsondergang in fast forward voor je kiezen krijgt. Ook vallen de nieuwe rook en ontploffingseffecten op. deze zien er namelijk écht heel goed uit. Nadeel hiervan is dat de developers je dit ook heel graag willen laten zien. Zo was GRAW1 een \\\'ver-Hollywoodisering\\\' van het tactische genre, dit waarschijnlijk met het oog op het bereiken van een breder publiek. Wat de developers nu hebben gedaan, is GRAW2 nog eens een extra dosis Hollywood te injecteren, door er nog meer sensatie en nog meer ontploffingen aan toe te voegen. Want GRAW2 zit namelijk echt vol met explosies, zowel te pas als ten onpas. Het effect hiervan is dat het veel meer een Jerry Bruckheimer-achtige uitstraling heeft in plaats van de realistische militaire sfeer die de Ghost Recon-serie normaliter hanteert.
Dit Hollywoodeffect wordt alleen maar onderstreept door de absurde manier waarop de verhaallijn wordt neergezet. Het verhaal zelf voelt aan als een door Tom Clancy afgekeurd script, maar het is vooral de manier waarop je het voor je kiezen krijgt die voor lachwekkende momenten kan zorgen. Zo wordt je voor elke missie naar een locatie gereden of gevlogen door een groentje die bijdehante opmerkingen maakt, waarop Captain Mitchell weer nors reageert met een door whiskey aangetaste stem. Ook je superieuren hebben iets te veel naar films gekeken, want jouw overste is een typische Amerikaanse generaal met dito American Football-coach stem die je persoonlijk betrekt bij de verhaallijn. Het geheel voelt aan als een karikatuur van het Amerikaanse leger en staat in schril contrast met het verdere realisme van het spel. Het hele \\\'America, **** yeah\\\' gevoel is alom aanwezig. Alhoewel ik dit een kwalijk punt vind doordat het afleidt van het verdere realisme van het spel, is het wel makkelijk te negeren. Simpelweg door het niet serieus te nemen of het überhaupt niet te volgen. Sterker nog, soms is het zelfs enorm lastig om op de hoogte te blijven van de verhaallijn omdat het vaak uit de doeken wordt gedaan op momenten waarop je gewoon aan het spelen bent. Je moet dan door het lawaai van het strijdveld heen de verschillende dialogen proberen te volgen, wat soms gewoon niet te doen valt.
Orders geven en knallen maar
Maar genoeg gezeur over deze bijzaken, het is natuurlijk de gameplay die telt. En deze staat nog steeds als een huis. Net als in GRAW1 heb je (in de meeste missies) ook nu weer controle over een squad van drie man en een aantal futuristische snufjes. Het spel heeft een missiestructuur, waarbij elk level weer is opgedeeld in kleinere delen. Voordat een missie begint heb je de keuze uit een aantal squadleden waar je er drie uit mag kiezen, gerangschikt naar klassen. Nieuwe klasse hierbij is de medic, welke zes medkits heeft om jou of je teammaten weer op te lappen. Hierbij moet je wel de keuze maken of je liever een medic of marksman in jouw squad hebt, waarbij ik in de praktijk eigenlijk liever de marksman verkoos boven de militaire dokter omdat deze vaak nuttiger bleek. Ook in GRAW2 speelt de UAV weer een grote rol. Deze boven het strijdveld zwevende camera kun je een omgeving veilig laten verkennen voordat je er al knallend naartoe loopt. Als de UAV een vijand ziet zal deze een rooie diamant om zich heen krijgen, waardoor je precies weet waar je je op moet concentreren. Nieuwe toevoeging aan je squad is de M.U.L.E. Dit kleine wagentje kun je gebruiken om je energie en wapens mee aan te vullen alsmede er dekking achter te zoeken. Jamme rgenoeg voelt de M.U.L.E. aan als een last-minute toevoeging. Zo raakt de balans van het spel erdoor verstoord, omdat je veel te gemakkelijk jezelf kunt healen en nieuwe wapens eruit kunt halen. Ook is de collision detection tussen jouw personage en de M.U.L.E. slecht. Bijna elke keer als je er wapens uithaalt zie je het hoofd van Captain Mitchell in het metaal verdwijnen. Het hele dekkings-element is ook vrij nutteloos, aangezien er vaak toch al genoeg cover is en je M.U.L.E. het al snel begeeft door vijandelijk vuur.
<\/center>Het aansturen van je squad gaat via de vernieuwde Cross-Com. En deze vernieuwing is meteen ook de grootste verbetering ten opzichte van GRAW1. Waar je in GRAW1 je hele squad nog moest aansturen via een klein schermpje ter grootte van een theebiscuitje, heb je nu de mogelijkheid elk lid van je squad full-screen te volgen. Bij het volgen van je squad is het mogelijk ze commando\\\'s te geven. Dit heeft daadwerkelijk gevolgen voor de gameplay omdat het nu mogelijk is je vijand onder druk te zetten als Captain Mitchell om ze daarna te flanken met één van je squadleden, of vice versa. Ook is de A.I. van je squadleden verbeterd. Zo hoef je niet meer zoals in GRAW1 constant te babysitten, maar zal je squad nu daadwerkelijk goed dekking zoeken indien nodig en zich rustig houden als je hun dat vertelt. Maar uiteindelijk ben je vaak wel degene die zelf het meeste werk doet. In een aantal missies krijg je het commando over tanks, helikopters en zelfs een straaljager waarbij je ook vanuit hun perspectief het strijdveld kan bekijken. Mooi detail hierbij is dat dit heel natuurlijk verloopt. Zo krijg je op een bepaald moment een tank aan je zijde die halverwege de missie weer vertrekt, met als reden dat hij nodig is ergens anders op het strijdveld. Het is een simpel iets, maar dit soort kleine details in combinatie met de vele kanonsschoten en lichtflitsen van artillerie ver op de achtergrond geven je echt het gevoel dat je deel uitmaakt van een groter geheel.
Natuurlijk heb je als geavanceerde soldaat in de toekomst nog niks aan een heel squad als je geen vijanden hebt. En natuurlijk zijn er ook deze keer weer rebellen die jou liever dood dan levend zien. Over het algemeen is er op dit gebied maar weinig veranderd ten opzichte van GRAW1. Zo is de vijandelijke A.I. niet om over naar huis te schrijven en zijn vaak de getalen waarin ze komen de lastigheidsfactor. Ik had stiekem gehoopt dat GRAW2 toch wat slimmere vijanden zou krijgen die ook jou constant proberen te flanken, zoals bijvoorbeeld Brothers in Arms: Earned in Blood dat deed met eerste Brothers in Arms. Maar het geheel voelt allemaal toch wat statisch aan. Zo is één missie ronduit belachelijk te noemen, waar jij in je eentje tegen drie vrachtwagens vol met rebellen moet vechten maar deze steevast achter hetzelfde muurtje blijven schuilen terwijl ze makkelijk jouw positie konden omsingelen. Wat nog wel steeds geldt is dat je goed moet oppassen waar je loopt en eigenlijk in elk gevecht wel dekking moet zoeken, omdat je maar twee schoten verwijderd bent van de dood.
<\/center>Terwijl je in GRAW1 het uit moest vechten tussen de flats in New Mexico, mag je in GRAW2 in een wat gevarieerder aanbod aan omgevingen rebellen afknallen. Zo begint het spel in een berggebied nabij de Mexicaanse grensstad Juarez, zul je daarna afreizen naar een door oorlog verscheurd Juarez en zul je uiteindelijk ook vechten in de Amerikaanse stad El Paso. Het is een verademing te vechten in wat meer afwisselende omgevingen ten opzichte van GRAW1. Zo grijpen de natuuromgevingen terug naar de roots van de Ghost Recon-serie en is El Paso ten opzichte van het arme Juarez een echte Amerikaanse stad, inclusief typisch Amerikaanse straten en dito hoogbouw. Jammer alleen is dat de variatie op het gebied van gameplay tussen deze omgevingen wel minimaal te noemen is. Zo zijn de natuurlijke omgevingen in feite gewoon smalle bergpaden die dezelfde speelstijl vereisen als de urbane straten, wat ik persoonlijk jammer vind omdat er eigenlijk geen sprake is van het klassieke snipen op open vlaktes.
Piece of Cake
Wat opvalt aan GRAW2 is hoe kort de singleplayer campaign is. Daarbij is het ook nog eens zeer makkelijk, helemaal in vergelijking met GRAW1, wat af en toe echt frustrerend pittig was. Zo heb ik het spel op de normale stand in een kleine acht uur doorgespeeld. Wat daarna nog rest zijn de multiplayer-opties, en jeetje wat zijn dat er veel. Als je eenmaal door de singleplayer heen bent en je eens goed gaat richten op de multiplayer, snap je waar Ubisoft de focus dit keer op heeft gelegd. Er is een groot aantal modi, zowel split screen als online speelbaar, variërend van een co-op campaign tot aan de bizarre helicopter hunt-modus waar je samen met een vriend zo veel mogelijk helikopters uit de lucht moet schieten voordat de tijd om is. Persoonlijk vind ik al deze extras niet nodig. Zo zijn de co-op missies te chaotisch en voelen modi als de helicopter hunt aan als een gimmick. Ik kan echter begrijpen dat ze voor heel wat extra uren aan lol kunnen zorgen. De publiekstrekker deze keer zal weer de online team elimination worden. Hier nemen twee teams het tegen elkaar op in verschillende omgevingen zoals caribische eilanden, steden en verlaten bouwterreinen. Twee grote verschillen ten opzichte van GRAW1 is dat de graphics in de multiplayermodus dit keer wel die van de singplayer benaderen. Het tweede verschil is slecht nieuws voor spawncampers, want in GRAW2 word je semi-willekeurig gespawned in een bepaalde beginzone. Dit terwijl er in GRAW 1 nog sprake was van vaste spawnpoints. Wat nog wel jammer is, is dat het coversysteem uit de singleplayer nog steeds niet in de multiplayer is verwerkt. Desondanks voelt de multiplayer goed aan en onderscheidt het zich van andere (squad-based) shooters, door de mogelijkheid de UAV te gebruiken om de omgeving af te scannen. Met een overvloed aan modi, enorm veel opties en volledige clan support geef ik GRAW2 een goeie kans publieksfavoriet op Xbox Live te worden.
