The Legend of Zelda: Twilight Princess
De wolf-besturing is verrassend goed en komt erg overeen met het PS2 spel \\\'Okami\\\'. Het zesde zintuig van het dier stelt Link in staat verschijningen en reuksporen te zien die niet herkenbaar zijn voor Links menselijke oog en schept vernieuwende gameplay. Midna, je metgezel en wezen uit het Twilight rijk, is brutaal op je rug aanwezig en begeleidt je door de duistere wereld van Hyrule. Gelukkig zul je op den duur portals ontdekken zodat reizen in deze grote wereld een stuk makkelijker wordt. Uiteraard kan je ook prima gebruik maken van Epona, het paard van Link, die in dit deel gelukkig weer aanwezig is en op een paar momenten een belangrijke rol vervult.
<\/center>
De grootste kracht van het spel ligt los van de fijne besturing en gameplay voornamelijk in de dungeons, want zonder deze afwisselende en duistere levels vol puzzels en eindbazen heb je eigenlijk geen Zelda game. Vaak als een dungeon klaar is ga je direct op zoek naar de volgende zonder Hyrule echt goed te verkennen. Sterker nog, er is niet zoveel te verkennen. Ja, Hyrule is groot en er is veel te doen maar side-quests tussen de dungeons door zijn niet echt noemenswaardig en ook de populatie van Hyrule valt een beetje tegen. Los van even lekker vissen, hier en daar een dorp of wat grotten bezoeken is er op de dungeons na, die zich heerlijk lineair aanbieden, niet veel te doen in Hyrule. De dungeons zelf bieden volop avontuur en ontdekking. Gelukkig blijven ze boeien, zijn de puzzels interessant, is het level-design afwisselend en zijn de eindbazen een genot om te doen.