CD: Chimaira - Chimaira
Ik moet toegeven, normaliter geloof ik niet zo in dat soort standaard biografie-gelul, maar het is inderdaad een compleet andere Chimaira dan op 'The Impossibility Of Reason'; de solo's zijn er heel erg op vooruit gegaan, en met name songtechnisch is de band gegroeid. Geen standaard opbouw meer, maar epische Metalnummers zoals ze vroegâh ook geschreven werden.
Ook de invloed van toetsenist Chris Spicuzza is groter geworden, en voegt nu daadwerkelijk wat toe, zoals de Black Metalesque orgeltjes in 'Bloodlust'. Bovendien heeft de band in de persoon van Kevin nu ook eindelijk een drummer die de riffs van Rob Arnold en Matt DeVries kan ondersteunen. Zoals op albumopener 'Nothing Remains', waar Kevin even laat horen waar zijn roots liggen.
Tekstueel gezien is het album een verademing te noemen, je moet goed luisteren wil je een scheldwoord horen, en het is een persoonlijk album, zonder zielig te zijn. Zelfs 'Lazarus', dat over een overleden vriend van zanger Mark Hunter gaat, is niet het typische Nu Metal-gejank over hoe kut het leven nou eigenlijk is.
Ondanks al deze positieve punten durf ik 'Chimaira' nog niet te bestempelen als HET Metalalbum van 2005. Allereerst omdat labelgenoot Opeth binnenkort met een nieuw album komt en bovendien Trivium eerder dit jaar ook een dijk van een plaat afleverde. Dit album zou echter best wel eens de doorbraak van Chimaira kunnen gaan betekenen, en als er één band is die dat verdient, is het deze wel.
Label: Roadrunner Releasedatum: 8 augustus 2005 Waardering:
Must See/Buy/Do AanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!
