Film: Personal Velocity

Noud de Greef (gr8w8)
Drie korte verhalen samen in één film. Drie vrouwen op het punt van een cruciale beslissing in hun leven, die alles zal veranderen. De kijker valt met de deur in huis, zonder inleiding start elk verhaal met het tijdstip van deze keuze. Gelukkig is er een stem van boven die á la "Jazeker, de Hypotheker" bij tijd en wijle uitleg geeft. Net zo irritant en net zo overheersend. Deze stem wijdt je middels een flashback in, in het leven van deze vrouwen die door omstandigheden worden gedwongen tot het maken van een keuze met grote gevolgen. In elk geval een keuze die ze moeten maken, willen ze enig geluk en in elk geval rust in het leven vinden.


Zonder een begin wordt het verhaal dus over de bezoeker heengestort. Op zich niks mis mee, de film begint meteen zonder slappe introducerende verhaaltjes. Gefilmd volgens de bekende Dogmaprincipes, wat tegenwoordig noodzakelijk blijkt te zijn voor elke film die realistisch wil overkomen. En dat past bij deze film. De vrouwen worden haast gedwongen tot een keuze, door situaties waarin ongetwijfeld veel vrouwen zich in kunnen inleven. Mannen komen er maar bekaaid vanaf, al is de alleswetende stem van boven wel weer een man. Dat maakt niet uit, het is maar een detail, maar het valt wel op. Een film over vrouwen verteld door een man. Het zet aan tot vragen, wie is die man? De psychiater soms?


De actrices leveren uitmuntend werk. Je voelt de twijfel, je ziet de personen denken. Wat nu? Wat als? De film is gebaseerd op het boek "Personal Velocity" (in Nederland wordt deze uitgebracht door uitgeverij De Harmonie onder de titel "Eigen Tempo"), welke 9 verhalen bevat. Dat is te merken. De verhalen zijn kort, eigenlijk gebeurt er niet heel veel, maar wat er gebeurt, is krachtig en afgepast. Sterke teksten, zeker van de voice-over (hij beschijft Delia door haar kont onder de aandacht te brengen: "a strong, heavy ass that looked perfect in blue jeans", Greta als "rotten with ambition" en als Paula zwanger blijkt te zijn zegt hij daarover: "She could feel the thing within her - an ache without pain"). Een strak verhaal op een paar slippertjes na, maar dat kan ook de intentie zijn. Dat maakt het wel tot een makkelijk puntje van kritiek voor de heren recensenten, maar of dat terecht is, is de vraag. Aan de verhalen zit geen echt einde, geen netjes afgewerkt slot. De keuze is gemaakt, maar of dit de juiste was zullen we nooit weten.


De verhalen zijn dus momentopnames. Alsof iemand even meeloopt met een camera, en dat gebeurt dus in feite ook volgens de al eerder genoemde Dogma principes. Een open einde is dus toegestaan, maar waarom ook vragen oproepen door losse verhaaltjes tussendoor? Zo komt Delia terecht bij een oud-klasgenoot, waarvan meteen duidelijk wordt dat ze poetsziek is en een man heeft die zich vol angst onzichtbaar zit te maken op de bank. Klaar. Je zou verwachten dat Delia met haar nieuw verworven zelfvertrouwen en rechtsgevoel daar tegenin gaat, maar nee. We horen er niets meer van, ondanks de vragen die het achterlaat, die alleen maar afleiden van het verhaal.

Toch een film om te zien dus. Drie portretten over stoere vrouwen, die opkomen voor zichzelf, al zijn ze daartoe haast gedwongen door gebeurtenissen om hen heen. Het overkomt ze. Alleen uit iets slechts kan iets goeds komen, leuk hoor. Eerst boeten, dan plezier. Dat mannen niet echt positief in deze film afgebeeld worden, neem ik maar voor lief, een 7. Voor een hoger cijfer is het "RTL4 woensdagavondfilm" gevoel te hoog, maar ook daar zijn liefhebbers van.

DetailsVS, 86 minuten
GenreDrama
RegieRebecca Miller
CastKyra Sedgwick, Parker Posey, Fairuza Balk en anderen
Kijkwijzer
HomepagePersonal Velocity