Game Review: Crimson Skies: High Road to Revenge
aan mooie effecten geen gebrekMaar hoe zit het speltechnisch in elkaar? Het hele spelidee op zich is niet erg afwisselend, en FASA heeft dan ook zijn uiterste best gedaan om alles toch interessant te houden. De verschillende vijanden vereisen verschillende taktieken, de grote, mooie eindbazen zijn ook leuk genoeg en het bestuurbare luchtafweergeschut vormt een welkome afwisseling. Ook de mini-helikopter, die gebruikt wordt voor sluipmissies, is een aardige vinding. De overige bestuurbare vliegtuigen zijn ietwat een gemiste kans; de individuele verschillen zijn niet zo groot, en de meeste spelers zullen het hierdoor houden bij één vliegtuig, en daar hun geld in steken. En hoewel de missies variëren van het begeleiden van treinen tot het lokken van vijanden heeft FASA niet kunnen voorkomen dat alles na verloop van tijd toch wat eentonig wordt, omdat het gros van de opdrachten stomweg neerkomt op het afschieten van vijanden. Dit wordt nog versterkt door het feit dat je lang in dezelfde omgevingen rondvliegt. Multiplayer biedt wat betreft levensduur niet zo heel veel meer; er is nog minder diepgang, wat overigens niet wil zeggen dat hier in korte sessies niet het nodige spelplezier te beleven valt.
ook zeppelins zie je genoeg Dit alles weerhoudt Crimson Skies er van om ècht een klassieker te worden. Dat betekent echter niet dat het geen goed spel is. Crimson Skies is een luchtig spel, en de nadruk ligt overduidelijk op plezier. En dat laatste is dan ook volop aanwezig: Crimson Skies heeft genoeg te bieden voor de speler die niet al te veel diepgang verwacht. Toegegeven, het is geen spel om uren achter elkaar te spelen, en sommige elementen hadden wat meer aandacht verdiend, maar voor een aantal korte adrenalinestoten is er genoeg te vinden en heeft FASA het allemaal toch net afwisselend genoeg gemaakt.
| ||||||||||||||||
