Column: In Memoriam, Montoya
 | Rust uit in vrede, Juan Pablo. Je was een grote belofte, maar zoals de meeste beloftes in de harde wereld van de Formule 1, ben je niet uitgekomen. En hoewel ik je zal missen, besef ik dat het beter is, zo. |
Om bij het begin te beginnen, waarschijnlijk ben je een jaar of twintig te laat geboren. Daar kun jij niets aan doen, maar het is toch een struikelblok gebleken. De auto’s van nu... tjsa, ze zijn wel sneller maar volgens mij had jij je veel meer thuis gevoeld in de bolides van de jaren tachtig. Waar je met talent en een goede auto een heel eind kon komen, zoals nu, maar toen je nog met grote ballen die laatste paar tienden naar de top kon goedmaken. Toen je nog met ware doodsverachting een auto een bocht in kon smijten, en dan met kunst en vliegwerk de bocht door kon komen, zonder dat de traction control ingreep om je netjes in het spoor te houden.
Want laten we eerlijk zijn: in het spoor blijven is niet je sterkste kant. Niet op de baan en niet ernaast. Was het niet de traction control en de fijngevoelige aërodynamica die je verboden van de ideale lijn af te wijken dan was het wel een teambaas die niet wilde dat je de goede naam van de sponsors te grabbel gooide met controversiële uitspraken. Toch maakte die eigenschap je juist uniek. Zoals Olav Mol zou zeggen: een karakter. En zonder die eigenschap zou je, eerlijk is eerlijk, weinig impact gemaakt hebben op het hoogste niveau van de autosport.
Je won een paar races, maar vergooide ook een aantal races met roekeloos rijgedrag en domme fouten. Het lukte je vorig jaar niet om Kimi te verslaan, en hoewel dat toen nog makkelijk te wijten viel aan onbekendheid met de auto, lukte het dit jaar weer niet. Ik geloof best dat die auto vooral voor Kimi ontworpen is. Daar valt ook weinig eer mee te behalen. Maar na twee seizoenen in de schaduw, is het ook moeilijk om weer terug in het licht te komen. Beseffen dat dit niet jouw toneel is, is dan moeilijk maar onvermijdelijk. Vroeger of later zou je er achter zijn gekomen dat je jaren weggegooid hebt op zoek naar iets wat voor jou niet weggelegd is. Iedere race en ieder jaar zou alleen maar afbreuk doen aan je belofte, tot er nog geen schim van over zou zijn. Heb je advies van Alesi gehad om te stoppen voordat je aan de lange reis naar het achterste eind van de grid begon?
Je gaat nu naar een betere plaats. Een plek waar je gewaardeerd wordt. Een plek waar je kunt schijnen. Een plek waar je talent op zijn plaats zou moeten zijn. En hoewel dat me enige troost biedt, zal ik je missen. Ik zal missen dat ik een citaat kan lezen, en voor ik je naam zie staan kan twijfelen: “Montoya of Villeneuve.” Ik zal missen dat je als één van de weinigen schijt had aan het credo “inhalen doe je in de pits”. En natuurlijk ging dat wel eens fout. Nou ja, meer dan eens ook wel. Maar het ging ook soms goed. En dat zijn de legendarische momenten die me bijblijven, Schumacher inhalen in je derde Grand Prix, Schumacher buitenom inhalen in de Busstop, dat soort dingen. En ik zal Connie missen in de pitlane zoals ik Erja nog nooit een seconde gemist heb.
Dat je team en/of jij besloten hebben om er dan maar meteen mee op te houden, ach daar kan ik wel inkomen. Potten breken zat er dit jaar toch al niet meer in, en nu kun je even lekker genieten van een paar maanden bij Connie en de rest van je gezin, en goed voorbereid aan je volgende uitdaging beginnen. Rust uit in vrede.
