Klokslag 13
"In juli, dan is het erop of eronder", waren de woorden van mijn werkgever begin dit jaar. Ach, dat zei hij wel vaker. Elk jaar wel eigenlijk. De ene keer was het september, dan weer januari en deze keer dus juli. Hoe serieus moest ik dat nemen? Hetzelfde verhaal kende ik ook van een eerdere werkgever. Daar was het altijd 'vijf voor twaalf'. Op een of andere manier werd het maar nooit later.
Juli, een stille ochtend op het werk. Mijn werkgever stuurde me een bericht dat hij iets later zou komen. Toen hij laat in de ochtend het kantoor binnen liep, vroeg hij: "Zullen we even een stukje gaan wandelen?" Ik wist meteen hoe laat het was.
Zoals het een echte manager betaamt, bracht ook mijn werkgever het slechte nieuws zonder aarzelen: "Ik heb een ontslagvergunning voor je aangevraagd." In de verte hoorde ik de klokken van de Domtoren. Ze sloegen twaalf keer.
Ik stond op straat. Na bijna zes jaar dienstverband. Een maand opzegtermijn scheidde mij van het korps der werkzoekenden. Er was geen sprake van ontslag om persoonlijke redenen, ik functioneerde uitstekend. De financiële rapportage die aan de basis stond van het ontslag om bedrijfseconomische redenen heb ik in die weken ervoor nota bene zelf verzorgd. Tot twee cijfers achter de komma.
In de maand die mij nog resteerde, heb ik alle zeilen bijgezet om het schip van mijn werkgever zeewaardig te maken, opdat het ook zonder mij verder kon varen. Ik had niet alleen de klok horen luiden, maar was ook de enige die wist waar de klepel hing. Dagenlang schreef ik handleidingen. De baas zou het vanaf augustus namelijk helemaal in zijn eentje doen.
Eind juli heb ik het schip definitief verlaten. Voor het eerst in mijn tweeëntwintigjarige carriere maakte ik kennis met het UWV. Vier keer per vier weken dien ik te solliciteren naar een passende functie. Oh, en ik heb twintig vakantiedagen per jaar. Echt.
En dat solliciteren is best een aangename bezigheid, kan ik je vertellen. Alleen al het zoeken naar vacatures. Zo smul ik van de teksten die Coolblue gebruikt in haar vacatures, droom ik weg bij de gedachte van een jaar lang reizen en zie ik mijzelf al op een nieuwe werkplek bij NS of ProRail zitten.
Duizendpoot als ik ben, is het soms lastig zoeken op vacaturesites. Misschien kan ik het beter andersom doen. Als ik nou eerst een bedrijf zoek, waarbij ik een goed gevoel heb, een bedrijf waar het personeel fluitend het kantoor binnen loopt. Om dan vervolgens te kijken welke vacatures zij hebben.
Mijn curriculum vitae dateert echter van ruim zes jaar geleden. En hoewel het destijds wel gewaardeerd werd, is deze nu toch echt uit de tijd. Veel te stijf. Veel te zakelijk. In de afgelopen maanden heb ik cv's voorbij zien komen waarvan ik denk: als ze die naast de mijne leggen… Ja, dan snap ik wel dat ze mij niet uitnodigen. Fraai gepimpte, stijlvol opgemaakte brochures. Overzichtelijk. Kleurrijk. Het liefst op één pagina. Dat wil ik ook, zijn mijn gedachten.
De afgelopen weken heb ik dan ook hard gewerkt aan het vervolmaken van mijn curriculum vitae. Het is al lang geen vijf voor twaalf meer. Het is tijd om vooruit te kijken. De toekomst begint vandaag. Ik nodig je uit om kennis te maken met misschien wel jóúw nieuwe collega.
Het is 'Klokslag 13'.
