Alleen
Het leven is wel mooi en ook wel lelijk. Daarom is het belangrijk om al die zaken die het leven mooi maken zo dicht mogelijk tegen je aan te drukken en alles wat het leven lelijk maakt zo hard mogelijk van je af te trappen. Leven wordt wel een kunst genoemd en dat is terecht, denk ik. Het vergt nogal wat oefening en menigeen heeft het na tientallen jaren nog steeds niet onder de knie.
Ik verkeer in de gelukkige situatie dat ik mijzelf rijk mag noemen. Niet direct in financiële zin, hoewel ik elke maand meer salaris ontvang dan ik met mijn gezin nodig heb, maar meer vanwege het totaalpakket. Een fijne baan met genoeg positieve stress om me scherp te houden, een gezin dat niet alleen als warm bad, maar ook als ruggensteun uitstekend functioneert en meer dan genoeg interesses om me de rest van mijn leven niet te hoeven vervelen.
Het gevaar van een rijk leven schuilt in de gewenning. Als er niet meer te relativeren valt, dan verandert zelfs het helderste wit langzaam in grauwe grijsheid. Om dan maar doelbewust de ellende op te zoeken gaat wat ver, maar even afstand nemen is af en toe ontzettend goed. Om voluit van het leven te genieten moet je af en toe even toeschouwer zijn.
Het is best vreemd om doelbewust alleen te zijn. Mensen die alleen zijn, zijn doorgaans onderweg, of ze wachten op iemand. Is dat niet het geval, dan zijn ze zielig, want alleen zielige mensen zijn alleen. Daarom proberen mensen het alleen zijn te vermijden door te doen alsof ze onderweg zijn, of wachten op iemand. Of, en dat zie je veel vaker, ze verdiepen zich in hun telefoon. Als ze maar niet als alleen worden gezien.
Als je een paar uur alleen ergens gaat zitten, dan hoor je mensen denken: hij wacht op iemand. Soms wordt dat zelfs gevraagd en dat levert een nog veel gekkere situatie op, want nee, ik wacht niet op iemand. Gewoon alleen hier? Ja. Gewoon alleen hier. Je kunt moeilijk zeggen dat je gewoon even alleen wilde zijn, gewoon even wilde nadenken over het leven, want dan schakelen ze al snel professionele hulp in. Vreemd om medelijden te voelen als je zo gelukkig bent.
Alle drukte, hoe positief die ook is, overweldigt of verveelt uiteindelijk en dan moet er even afstand zijn. Dan wil ik even rustig op de tribune zitten om even naar het leven te kijken. Tijd voor mezelf. Doe ik dat niet, dan wen ik aan de dingen die ik doe en alles wat gewoon wordt, wordt sleur. Ik haat sleur.
En daarom is het af en toe fijn om even een paar uur rustig te gaan lopen, een dichtbundel te kopen, een café binnen te stappen en een glas bokbier te bestellen. Even zitten, wat naar buiten kijken, even een gedicht lezen en af en toe een slok. Eenzame rust is af en toe zo vreselijk fijn.
Dit heb ik bij mijzelf overdacht, verregend, op een miezerige middag, domweg gelukkig, aan het venster van een verder uitgestorven café.
