De perikelen van Syri
Wat een toestanden weer in de zandbak van de wereld. Twee weken geleden -al voordat mijn vorige stuk was gepubliceerd- was ik al bezig met een stuk over Syrië. Tot mijn verbazing is er de afgelopen twee weken geen enkele collega geweest die hierover wilde (of durfde) schrijven. Het is mij onduidelijk waarom, want de hele situatie rondom Syrië is tekenend voor de wereldpolitiek en schreeuwt om opinies. Voornamelijk hoe het Westen omgaat met deze situatie is absurd. Zoals iedereen weet is het Westen in de eerste plaats Amerika en zijn wij, de Europese Unie, aangelijnde slaafjes die braaf doen wat ons opgedragen wordt. Speciaal voor de Nederlandse slaven presenteer ik vandaag ik “De perikelen van Syrië”.
Het oorlogshongerige Amerika gaat weer een oorlog beginnen. Eerst was het al-Qaida die zich schuilhield in Afghanistan, toen waren het WMD in Irak, toen een snackje in Libië en nu is Syrië aan de beurt. Vier discutabele oorlogen tegen windmolens in twaalf jaar. Dat het officieel niet eens weggezet wordt als oorlogen tegen deze landen, maar als een oorlog tegen “terrorisme” is lachwekkend.
Ik heb mensen op de frontpage zien zeggen dat de Verenigde Staten helemaal niet hongerig zijn, “want ze kijken al 2,5 jaar toe!”. Maar nee, taken van de Verenigde Naties jezelf toe-eigenen omdat bijvoorbeeld Israël loopt te zeuren dat “chemische wapens echt niet kunnen” is natuurlijk niet oorlogshongerig. Datzelfde Israël dat te midden van de chaos gewoon doorgaat met het systematisch onderdrukken van de Palestijnen, wijst nu lekker naar de buren. Maar zoals mijn oma altijd zei: Wie met één vinger wijst naar een ander, wijst met drie vingers naar zichzelf.
De vinger wijst naar Syrië. Het land waarin Assad met harde hand regeerde om te zorgen dat alle etnische minderheden in veiligheid konden samenleven. Wat hij misdaan heeft is mij onduidelijk. Goed, hij luisterde niet naar de meerderheid, maar als ik de eigenaar was van die dierentuin zou ik ook niet naar die apen luisteren. Ja, ik noem de Soennieten apen en hun ideologie kinderachtig, lachwekkend, devoluerend voor het bewustzijn en gevaarlijk voor een samenleving waarin ook andere culturen leven. Dat Assad chemische wapens tegen zijn eigen bevolking zou gebruiken is natuurlijk waanzin. Assad is een intelligente man en hij weet zelf ook dat de inzet van chemische wapens (politieke) zelfmoord zou zijn. Chemische wapens had Assad ook helemaal niet nodig. De Soennitische opstand kon prima behandeld worden met conventionele wapens en terwijl hij daarmee bezig was heeft hij ook genoeg hersenloze haatbaarden uit Europa uit de weg geruimd. Assad verdient een bedankje, geen Amerikaans Westers leger.
En wat de vliegende neuk is er mis met de Westerse politici. Er zijn in de afgelopen 2,5 jaar naar schatting zo’n 100.000 slachtoffers gevallen. Honderdduizend. En hoeveel slachtoffers zijn er gevallen in één gifgasaanval? Nog geen 500 volgens de VN (of een factor 3 meer als je de Amerikanen op hun woord wil geloven). Nog geen halve procent van het totaal. Alsof hun dood oneindig veel vreselijker is dan van die andere 99,5% die in uren tot dagen doodbloedden of bezweken aan geïnfecteerde kogelwonden. Eén erg discutabel incident is schijnbaar genoeg om de Westerse landen te verenigen en te zorgen dat Assads hoofd op een staak eindigt. Sarin ruikt naar bloemetjes vergeleken met dit hele zaakje.
Nu de Verenigde Naties tegen een oorlog in Syrië zijn, zitten de Verenigde Staten met een probleem. De oplossing voor dit probleem is simpel: Schijt hebben aan de VN. Het plan is nu om geen “boots on the ground” te zetten, maar om een korte campagne te voeren van twee maanden waarin “strategische doelwitten” platgebombardeerd worden. Dus min of meer de boel verwoesten en dan snel weer wegwezen.
De Verenigde Naties hebben daarmee ook een probleem. Wat is hun rol nog waard als er niet naar hen geluisterd wordt? Om hun waardigheid te behouden zouden de Verenigde Naties een duidelijke stelling moeten innemen. Als Amerika besluit om aan te vallen, op wat voor wijze dan ook, dan zal Amerika uit het clubje geschopt moeten worden en zullen de VN Syrië moeten beschermen tegen aanvallen van buitenaf. Dit is het moment waarop de VN kunnen bewijzen dat ze geen Volkerenbond zijn. Dit is het moment waarop ze kunnen laten zien dat ze hebben geleerd van de lessen van bijna 80 jaar geleden. Mocht dit scenario zich voltrekken, dan zijn de gevolgen niet te overzien. Het zou dan praktisch een strijd worden tussen de VS en de rest van de wereld. Maar wat kunnen we eigenlijk concluderen uit al deze perikelen? Wie het weet mag het zeggen.
