Verboden uit te printen
Zoals een wetenschappelijk onderzoeker publiceert over zijn bevindingen, zo voel ook ik mij genoodzaakt het volgende met jullie te delen. Dit móet namelijk wereldkundig worden gemaakt. Het is een kwalijke ontwikkeling in de evolutie van de mens die zijn weerga niet kent.
Ik heb afgelopen weekend een nieuwe primaat ontdekt. Het is een soort dat rechtop loopt, zoals wij mensen dat ook doen. Ze praten net als wij, zij het met een ietwat vreemd accent. Dat op zich is niet (r)evolutionair. De evolutie zit hem in de manier van communiceren. Hoewel het slechts een kleine aanpassing lijkt op de Homo Sapiens zoals wij die kennen, ben ik bang dat deze evolutie de wereld op zijn kop zal zetten wanneer deze ontwikkeling zich doorzet.
Vroeger, toen de mensen nog gezellig bij elkaar op verjaardag kwamen, was er altijd wel een moppentapper in de zaal. Iemand van wie je wist dat hij zonder blikken of blozen zo een mop uit zijn mouw kon schudden. Ja, dat waren meestal mannen. Van die café-achtige types. Gezellig, vlotte babbel, grote verhalen, anekdotes en moppen. Het ging dan meestal niet eens zozeer om de inhoud, maar meer om de manier waarop iets werd verteld. Gangmakers, meestal met een buikje.
Een nauwgezette beschrijving van de bewuste gebeurtenissen die avond... De vrouw des huizes is vijftig jaar geworden. Reden voor een groot feest. Zaaltje afgehuurd, verscheidene families uitgenodigd, waaronder ook de familie 7sloten.
Wanneer de koffieronde voorbij is en de eerste alcoholhoudende dranken op tafel komen, schuift de man des huizes (cafétype met buikje) bij ons aan tafel. Uit zijn vestzak pakt hij zijn bril en zet die op het puntje van zijn neus. Tot dat moment lijkt alles vrij normaal. Met zijn andere hand haalt hij uit zijn broekzak al grinnikend twee A4'tjes te voorschijn. Hij legt de papieren voor mij op tafel, wijst ernaar en zegt tegen mij: "Hier, moej je es leez'n." Ik scan de papieren even vlug om te zien wat er van mij verlangd wordt. In letters van verschillende types, groottes en kleuren ontcijfer ik een mop.
Dit is nieuw voor mij. Dit ken ik niet. Nog nooit meegemaakt.
Dit soort mensen is hun tijd ver vooruit. Als je je verbaal niet goed kunt uiten, compenseert je lichaam dat vanzelf. In de natuur werkt dat overal zo. Zo is het gehoor van iemand die blind is vele malen sterker ontwikkeld dan van een niet-blinde. Slangen hebben lang geleden afscheid genomen van hun poten. Mensen met een vacht als een aap zie je steeds minder.
Ik lees de mop en moet constateren dat hij ronduit slecht is. Een mop van het kaliber dat al zóu je hem goed vertellen, deze nog steeds niet leuk is. Alle mensen aan de tafel kijken mij echter verwachtingsvol aan. Het voelt bijna dreigend. De zenuwen maken zich meester en ik schiet in een ietwat geforceerde lach. De mensen om mij heen slaken een zucht van opluchting.
Overal waar de man des huizes door het zaaltje trekt met zijn geprinte mop, oogst hij succes. Want dat doet hij. Zonder dat hij de mop op de voor mij bekende gebruikelijke wijze ten gehore brengt, trekt hij met de printjes van tafel naar tafel, van neef naar nicht, van oom naar tante. Ze lachen stuk voor stuk hartelijk om dit - voor mij nieuwe - fenomeen. Ik zie zelfs ooms die de barkeeper vragen om pen en papier, om de mop over te schrijven. Om deze nieuwe manier van communiceren verder te verspreiden.
Lezers, deze ontwikkeling moeten we een halt toe roepen. Dus mocht je dit soort mensen in de toekomst tegenkomen, blijf dan rechts rijden, haal niet in en waarschuw met lichtsignalen. Denk je dat je in de minderheid bent, doe dan net alsof je de mop leuk vindt en lach hard mee. Nader onderzoek zal moeten uitwijzen wat de gevolgen zullen zijn als je dat niet doet.
Ik wil je vragen dit verhaal te delen. Vertel het rond en doe dat op een leuke manier. Waar je ook voor kiest, print hem ab-so-luut niet uit. Maak liever gebruik van de deelopties hieronder, voordat het te laat is.
